بهره برداری تجاری از سینمای ناطق در بریتانیا چگونه آغاز می شود ؟

بهره برداری تجاری از سینمای ناطق در بریتانیا چگونه آغاز می شود ؟

بهره برداری تجاری از سینمای ناطق در بریتانیا تقریباً کاملاً با تکنولوژی آمریکایی آغاز شد . در بریتانیای دهۀ 1930 ، ویتافون شرکت برادران وارنر ( دیسک های مومی ) و موویتون کمپانی فوکس ( فرایند صدا روی فیلم ) حرف می زد و آواز می خواند ، و در این میان شرکت توبیس آلمان تقلا می کرد که بخشی از این کار را به خود اختصاص دهد.

این یکی دیگر از نشانه ها و پیامدهای چندین مزیت دیگر سیطرۀ آمریکا بر صنعت فیلم بریتانیا در دهۀ 1920 بود . از آنجا که سینمای آمریکا در میان دیگر کشورهای دارای صنعت سینما بیشترین مخاطبان داخلی را داشت ، تهیه کنندگان آمریکایی می توانیستند هزینه های تولید را در داخل کشور در آورند ، و به این ترتیب تمامی درآمدی که از نمایش فیلم های آنها در خارج کشور به دست می آمد سود خالص بود .

بنابراین توزیع کنندگان آمریکایی این قدرت را داشتند که با شکستن قیمت در بازار های خارجی رقبای خود را کنار بزنند ؛ حتی قدرتمند ترین شرکت های غیر آمریکایی نیز قادر به غلبه بر روش های تجاری آمریکایی ها از قبیل شکستن قیمت و بر هم زدن معاملات و ارائه قیمت های پایین نبودند . در سال 1927 ، 80 تا 90 درصد فیلم های سینمایی به نمایش در آمده در بریتانیا آمریکایی بود .

محبوبیت فیلم های آمریکایی

محبوبیت فیلم های آمریکایی در نزد مخاطبان انگلیسی باعث عدم تمایل توزیع کنندگان بریتانیایی به فروش فیلم های انگلیسی شده ، و این وضع صنعت سینمای این کشور را بدتر کرد . این وضعیت آن قدر وخیم و حاد شد که در نوامبر سال 1924 که « نوامبر سیاه » لقب گرفته است اصلاً فیلم تولید نشد.

این شد که دولت محافظه کار بریتانیا در سال 1927 قاونو فیلم های سینمایی ( یا قانون سهمیه بندی ) را تصویب کرد و در آن اقداماتی را برای حمایت از محصولات داخلی منظور کرد که بر اساس آنها روش های بازدارنده ای چون بر هم زدن معاملات و ارایۀ قیمت های پایین ممنوع شد .

این قانون استودیوهای آمریکایی را وادار به جبران سیطره شان بر سینمای بریتانیا کرد ، به این ترتیب که برای هر یک از آنها سهمیه ای از فیلم های انگلیسی در نظر گرفته شد و آنها ملزم به سرمایه گذاری در تولید آنها و نمایش آنها در ایالات متحد بودند . اما وقتی این قانون به موقع اجرا گذاشته شد ، تنها دو شرکت وارنر و پارامونت برای برآوردن وظایف خود دست به اقدامات جدی در بریتانیا زدند .

« بزن ، در رو »

دیگر کمپانی ها به ساختن فیلم های « بزن ، در رو » Quota quickies روی آوردند ، یعنی فیلم هایی که فقط برای برآوردن مفاد قانون ساخته می شد ، غالباً براساس میزان فیلم خام مصرفی ( برحسب فوت ) سرمایه گذاری می شد ، و به ندرت به درد نمایش می خورد . این فیلم ها به بدنامی بیشتر فیلم های انگلیسی در نزد مخاطبان دامن زد ، گرچه از سویی زمینه ای مناسب برای تمرین و چرک نویس کارگردانان آینده ، نظیر مایکل پاول ، فراهم کرد .
به موجب قانون سال 1927 ، صنعت سینمای بریتانیا موظف بود که از الگوی آمریکایی ترکیب عمودی پیروی کند ، یعنی هر سازمان انحصاری باید کار تولید و توزیع و نمایش فیلم های خود را انجام می داد . شرکت گومون بریتیش که ترکیبی بود از کمپانی هایی که ایزیدور استرر و برادرانش ، مارک و موریس ، گرد هم آورده بودند تا پایان سال 1929 صاحب بیش از 300 سینما شد ، و شرکت گینزبرا را که مایکل بالکن بنیاد نهاده بود و خود اداره می کرد زیر پروبال گرفت .

جان مکسون

جان مکسون در آغاز سال 1928 سازمانی را تأسیس کرد که حلقۀ ABC را که در سال 1929 صاحب هشتاد و هشت سینما بود با استودیوهای الزتری ، تحت سرپرستی هربرت ویل کاکس و با نام بریتیش اینترنشنال پیکچرز ، و شرکت توزیع کننده ای که خود ترکیبی از فرست نشنال و پاته بود پیوند دهد . این دو ائتلاف در بخش اعظم دهۀ 1930 توزیع فیلم های انگلیسیرا در دست گرفتند و در واقع برای هر فیلمی لازم بود که تحت قرار داد یکی از این دو باشد تا توزیع و نمایش در خور آن تضمین شود .
اما بلافاصله پس از تصویب قانون سال 1927 بحران ورود صدا به سینما پیش آمد که در این قانون تأثیر آن پیش بینی نشده بود . صدا وقتی وارد صنعت سینما شد که برخی از فیلم ها در میانۀ راه تولید بودند . برای مثال ، آلفرد هیچکاک مجبور شد برخی از قسمت های فیلم حق السکوت ( 1929 ) را دوباره فیلمبرداری کند تا بتواند صدای هم زمان را در آن بگنجاند . تبلیغات می گفتند که « ببینید و بشنوید . زبان مادی مان به صدا در آمده است.

فیلم آتلانتیک

از فیلم های مختلف چند نسخه به زبان های گوناگون ساخته شد . فیلم آتلانتیک ( ای . ای . دوپونت ، 1929 ) که دربارۀ غرق شدن کشتی تایتانیک است در استودیو های انرژی به سه زبان ، و با سه گروه بازیگران ، برای پخش در آلمان و فرانسه و بریتانیا ساخته شد . مایکل بالکن نیز به همین ترتیب به اتفاق اریش پومر از شرکت اوفا برنامۀ تولید فیلم هایی را به زبان های انگلیسی و آلمانی ریخت .

ویکتور سویل ، هربرت ویل کاکس ، و بازیل دین جوان ، تهیه کنندگان انگلیسی ، به هالیوود سفر کردند تا با رسانه ای که به تازگی گسترش یافته بود بیشتر آشنا شوند . مایکل بالکن و الکساندر کوردا برای این که امتیاز استفاده از پیشرفت آمریکایی ها در زمینۀ محفظۀ دوربین و ضبط صدا را به دست آورند طرح تولیدات مشترک آمریکایی انگلیسی را ریختند .