چرا کودکان مکان های بسته می ترسند؟

ترس از مکان های بسته

ترس از مکان های کوچک و بسته، یک ترس متداول در بزرگسالان است که اغلب به تجربیات دوره ی کودکی باز می گردد.

گاهی، این تجربیات شامل علایم آشکاری مثل ماندن در آسانسور برای چند ساعت است اما معمولا ناشی از جمع شدن رویدادهای کوچک و جزیی هستند که به نظر می رسد ترس را شدید می کنند. نسبت به نشانه های اولیه ی فضای بسته و هراسی در کودک خود آگاه باشید. صانع شوید که ترس های کوچک به یک ترس بزرگ و همیشگی رشد کنند. اشکال اولیه شامل نگرانی در آسانسور، نشستن روی صندلی عقب ماشین یا اتوبوس داخل یک اتاق بسته، گیر افتادن در رده ی پایین، ماندن در بازی و ماسک ها که در میان موارد دیگر از همه مهمتر هستند. راههای زیادی برای جلوگیری از پیشرفت این نگرانی وجود دارد.

احساسات را بشناسید و در مورد آنها صحبت کنید

اگر بنظر می رسد کودکتان در مکان های کوچک یا محصور أحساس اضطراب و نگرانی می کننلز لو بپرسید چه حسی دارد. حرف در دهانش نگذارید یا احساسی به ذهنش تلقین نکنید، یکه قنط ببینید آیا احساس سرگیجه به دام افتادن، اضطراب، عرق کردن، معده درد، گریه یا هر چیز دیگر دارد یا نه. توضیح دهید احساس او، نشانه هایی از ترس اوست و مطمئن باشید که لو تصور نمی کند مشکل پزشکی دارد.

مهارت های مواجه شدن را بیاموزید

با آموزش تکنیک های تمدد اعصاب شروع کنید.

سپس راههای دیگر خنثی کردن واکنش را آموزش دهید.

• عملکرد های دفع و مقابله را آموزش دهید. به کودک نشان دهید اگر یک مکان کوچک باعث شد که احساس داغی و عرق ریختن کند، چگونه خودش را خنک کند. به او بگویید که می تواند بعضی از لباسهایش را کم کند و یا در بیاورید، پنجره را باز کننده خودش است بزند. یا صورتش را بشوید. اگر او احساس می کند نمی تواند آزادانه تنس نشده به او نشان دهید چگونه می تواند به آرامی و عمیق بادهان نسبتا باز تنفس کنترل شنه داشته باشند. این کار او را قلع می کند که خنه نمی شود.
• خیال پردازی را آموزش دهید. از کودک بخواهید چشمان خود را ببندد و وانمود کند کنار ساحل ایستاده است یا در یک چمنزار پر از گل است و یا حتی در یک جشن تولد به سر می برد. از او بخواهید به کاری که آنجا انجام می دهد، فکر کند. بنابراین مانع احساس به دام افتادن می شود. اگر کودک تصور گرایی را قبلا آموخته باشد، این بهترین روش است و خوبه عمل می کند.

در شرایط واقعی تمرین کنید

اینکه با استفاده از مهارت های جدید مواجه شدن، شروع به تفکیک ترس در زمینه حقیقی نمایید.

• در یک مکان بزرگ شروع کنید. اگر کودکی که دچار ترس از فضای بسته است و از فضا های کوچک می ترسد، بنابر این اتاق بزرگی را انتخاب کنید که در آن باز باشد. سپس با در و بسته و در نهایت حرکت به یک اتاق کوچک ادامه دهید. در حقیقت کودک در اتاق کوچک مقاومت خواهد کرد و حتی در یک کمد لباس نیز برای مدت زمان کمی تحمل خواهد کرد. همیشه خیلی آرام جلو بروید. حتی در مکانی با نور و هوای زیاد هیچ وقت فراتر از نقطه ای که کودک در آن احساس امنیت نمی کند، نروید.
• افراد را افزایش دهید. راه دیگر تاثیر گذاشتن با نتیجه ی مشابه اینست که اندازه ی اتاق را ثابت نگه دارید اما به تدریج تعداد افرادی که اتاق را اشغال می کنند افزایش دهید. در ابتدا اجازه دهید تمام فضای صندلی عقب ماشین، کودکه تنها باشد. وقتی اضطراب او کمتر شد بگذارید فرد دیگری با او آنجا بنشیند و سپس شخص سوم در حالی که کودک هراسان در وسط آن دو قرار دارد. طرح مشابه برای افرادی که از آسانسور می ترسند نیز صدق می کند. در ساعات خلوت به یک ساختمان اداری یا تجاری بروید و با کودک خود وارد آسانسور بزرگی شوید که خالی است. آسانسور های شیشه ای بهترین نقطه ی شروع هستند. سپس تا آسانسور های کوچکتر و شلوغ پیش بروید. در طول جلسات تمرین به کودک بیاموزید تا مهارت های تمدد اعصاب شمارش و خنک شدن را به یاد بیاورد.

به کودک بیاموزید احساساتش را کنترل کند

اگر کودک از محدود شدن یا خفه شدن می ترسد برای غلبه بر این ترس چندین مرحله را طراحی کنید.

• پوشاندن صورت کودک را تمرین کنید. فهرستی از ماسک های صورت فراهم کنید که او فکر می کند آنها را می تواند تحمل کند. با یک عینک آفتابی با عینک غواصی شروع کنید. از ماسک های شنا و یا هر وسیله ی دیگر که او می خواهد استفاده کند.
• اضطراب از برنامه های دندانپزشکی اغلب به صورت ترس از مسدود شدن دهان شروع می شود. اگر این موضوع کودک شما را اذیت می کند، آن را در برنامه های آموزش خانگی بگنجانید. یک آینه ی دندانپزشکی بخرید و بگذارید کودک ابتدا دندانهایش را چک کند سپس دهانش را باز کند تا شما داخل آن را نگاه کنید، یک نی انعطاف پذیر زیر دهانش می تواند نقش خالی کننده ی آب دهان را ایفا کند. از او بخواهید حرف زدن با دهان باز را تمرین کند و یا وقتی یکی از ابزارهای دندانپزشکی درون دهانش است سعی کند حرف بزند. بنابراین می بیند که هنوز هم می تواند ارتباط گفتاری برقرار کند. یک علامت با دست را تمرین کنید که نشان می دهند او کارش را خوب انجام می دهد و می خواهد کمی استراحت کند. دندانپزشکان به این ترس ها عادت دارند، بنابراین درباره این ترس با دندانپزشک صحبت کنید و قبل از اینکه کودک به جلسات واقعی دندانپزشکی نیاز داشته باشد، ملاقات های آموزشی را برنامه ریزی کنید.
• برای غلبه بر ترس از محدود شدن، بازی هایی را تمرین کنید. بسیاری از کودکان دوست ندارند محصور شوند یا از نظر فیزیکی تحت کنترل باشند. کمی باهم کشتی بگیرید و اجازه دهید کودک پشت شما را به زمین بزند (قبل از اینکه جای نقش ها عوض شوند و سپس او را برای مدت کوتاهی نگه دارید. به تدریج ظرف چند روز یا چند هفته، زمان را افزایش دهید تا کودک بتواند محدود شدن را برای چند دقیقه بدون وحشت تحمل کند. همیشه توضیح دهید چرا شما این کار را می کنید و قصد اذیت کردن و عذاب او را ندارید، فقط به او کمک می کنید تا بر این مشکل غلبه کند. شرایط بازی را تغییر دهید، به طوری که بازوی کودک برای تست، فشار خون، گرفته می شود یا می تواند کاملا بی حرکت برای معاینه بایستد، معاینه بایستد.