روش هایی برای درمان لکنت زبان در کودکان

لکنت زبان در کودکان

یک مشکل گیج کننده و ناامید کننده برای گوینده و شنونده است. نشانه های لکنت زبان شامل تکرارهای تند و سریع صداهای صامت و مصوت در شروع کلمات، صداهای مصوت میانی کشیده وقفه های کامل روی کلمات است ل.ل.ل.ل لکنت زبان، مثل مثل مثل این!

به یک صوت، هجا، کلمه یا حتی یک عبارت ممکن است تکرار شود. تقریبا یک درصد از مردم کشورهای شرقی این شکل را دارند.

لکنت زبان به طور معمول بیشتر در مردان است. لکنت زبان به طور معمول یک رویداد رشد موقتی در کودکان ۲ تا ۵ سال است و وقتی کودک در استفاده از زبان، روان و ماهر شود از بین میرود. وقتی کودک ناراحت، خسته یا هیجان زده است. این اتفاق می افتد. کسانی که بعد از این سن دچار لکنت می شوند، از هر پنج نفر، چهار نفر در پایان نوجوانی بهبود می یابند.

به همراه لکنت زبان، کودک بعد از سن پیش دبستانی همزمان با تلاش برای صحبت کردن، حرکات دیگری مثل کج کردن صورت، چشمک زدن، چرخاندن دستها و نفسی های نامنظم نیز پرورش می یابد. اکثر کسانی که لکنت زبان دارند از پیش می دانند کدام کلام آنها را دچار مشکل می کند و با این پیشبینی اغلب دچار مشکل میشوند. کسانی که لکنت دارند، همیشه با لکنت حرف نمی زنند. بعضی از آنها با کودکان به راحتی حرف میزنند، بدون مشکل آواز میخوانند، به زبانهای خارجی روان صحبت می کنند و در همسرایی نیز بدون مانع صحبت می کنند.

لکنت زبان نیز مثل عادت های دیگر، محض اینکه شروع می شود به یک الگوی رفتاری عادی تبدیل میگردد. در این مورد، عادت بر اساس مجموعه رفتارهای آموخته شده به طور غیر ارادی ساخته می شود و این مرتبط با گفتار و نفس کشیدن است.

بعضی از توصیه های ما برای والدین و کودکان مبتلا به لکنت مفید هستند و به شما میگویند به دنبال چه باشید و چگونه واکنش نشان دهید. پیشنهادهای دیگر برای والدین کودکان بزرگتری است که برای مدت طولانی دچار لکنت بوده اند آنها به پشتکا غلبه بر لکنت آسان نیست.

لکنت اولیه را نادیده بگیرید

رو تلاش صبورانه نیاز دارند، چون واکنش شما نسبت به تلاش های کودکتان برای ارتباط برقرار کردن از طریق گفتار، عامل مهمی در پرورش سلامت گفتار است. به طور درست با کودک خود حرف بزنید، اما انتظار نداشته باشید زبان او یکباره مثل زبان شما کامل شود. وقتی او مهارتهای تولید زبان خود را تمرین می کند، با آرامشی و صبر گوش فرا دهید.

• جمله کودک را تمام نکنید. وقتی کودکتان صحبت می کند، خونسرد به او توجه کنید. اگر در بیان کلمه ای و یا تکمیل جمله ای مشکل دارد، صبورانه منتظر بمانید. حرفش را قطع نکنید و به جای او صحبت ننمایید. وقتی جواب می دهید از شکل درست کلمه استفاده کنید و زبان را با کلمات جدید گسترش دهید.
• فضایی آرام مهیا کنید. در طول ساعاتی که خانواده برای صحبت دور هم جمع شده اند (به طور مثال هنگام صرف شام)، فضای آرام و صبورانه فراهم کنید و به کودک فرصت حرف زدن بدهید. همه بگویید شنونده حرفهای او هستید.
• خودتان به آرامی صحبت کنید. هیچگاه به کودک نگویید آرامتر حرف بزند (به هیچ وجه) و به لکنت زبان کودکتان توجهی نکنید. شما می خواهید وقتی او با شما حرف میزند، احساس راحتی کند. بنابراین سراسر گوش باشید. با سرعت طبیعی و آرام بدون اینکه آشکارا باشد، با او حرف بزنید. از جملات کوتاه واضح تر استفاده کنید تا او نیز با آرامش همین کار را بکند.
• در مورد لکنت زبان اظهار نظر نکنید. به او برچسب «کند زبان» نزنید. هرچه کودک آگاهانه تر نسبت به لکنت خود آگاهی داشته باشد، احتمال بیشتری دارد که مشکل او بدتر شود. تصور کنید اگر شما نگران باشید هر کلمه ای که می گویید اشتباه است، چه احساسی خواهید داشت.

وقتی صحبت می کنید، تمدد اعصاب را بیاموزید

اغلب وقتی کودک میفهمد که باید نگران روان صحبت کردن باشد، لکنت زبان افزایش مییابد. وقتی لکنت زبان با واکنش یا اظهار نظر منفی مواجه می شود، توجه را به آن جلب می کند و نگرانی به ترسی تبدیل میگردد. به همراه ترسی، تارهای آوایی منقبض می شوند، تنفسی سخت می شود و به طور طبیعی صحبت کردن دشوارتر می گردد.

• به کودک بیاموزید گلو، شانهها، سینه و شکم خود را آرام نگه دارد. وقتی او تمدد اعصاب کلی رافرا گرفت، تمرینات را بر عضلات درگیر در تکلم متمرکز نمایید. از او بخواهید در شبانهروز، : چندین بار این تمرینات را انجام دهد تا به راحتی بتواند بخشهای درگیر بدنش را آرام .کند

تنظیم تنفس را به کودکتان آموزش دهید

تکلم نیازمند جریان یافتن هوا در امتداد تارهای آوایی (صوتی) است و الگوی تنفس یا کودکار صحبت کردن او تاثیر میگذارد. بسیاری از کند زبان ها کوتاه نفس میکشند و در حقیقت وقتی حرف میزنند هوا ندارند.

• منظم نفس عمیق کشیدن از طریق دهان را بیاموزید. از کودک بخواهید یک دستش را روی سینه و دیگری را روی شکم خود بگذارد. وقتی او نفس را داخل میدهد، باید شکمش داخل برود و بالا بیاید و بیشتر از سینه اش حرکت نماید. از او بخواهید وقتی نفس را آرام و طبیعی بیرون می دهد و معده اش را خالی می کند، با خودش بگوید: (آرامش). باید این تمرین را فزاینده هر روز انجام دهد، بنابراین فرزندتان در تشخیص نفس کشیدن شدید خود بطور فزاینده مهارت می یابد.
• به او بیاموزید قبل از حرف زدن نفس بکشد و در حین صحبت نفس تازه کند. تولید صدا نیازمند جریان یافتن هوا در امتداد تارهای صوتی است، با آموزش درست نفس کشیدن هنگام گفتن جملات کوتاه شروع کنید. میتوانید از او بخواهید مجموعه ای از جملات و عبارات کوتاه را بنویسد تا برای تمرین از آنها استفاده کند، ” قبل از صحبت نفس بکش. به آرامش فکر کن و هنگام صحبت نفس را بیرون بده “. نفس کشیدن هنگام بیان عبارت ها به طور طبیعی صحبت را کند می کند.
• وقتی کودک شروع به کندزبانی می کند، از او بخواهید صحبت را قطع کند. کودک نفس بکشد و سپس دوباره وقتی نفس را بیرون میدهد. شروع به صحبت کند.
• از کودک بخواهید به آهستگی صحبت کند. افراد دچار کندزبانی، مثل افراد دیگری که تحت فشار هستند، به طور معمول صدایشان را بالا مسی برند. صدای بلند نیازمند هوای بیشتر است و در نتیجه، اضطراب بخش صوتی را نیز افزایش می دهد. صدای آرام و متعادل به کاهش لکنت کمک می کند.
  

  Child having physical exam at the doctor

حساسیت کودک را نسبت به شرایط تولید کننده لکنت از بین ببرید.

ترس، احتمالاً لکنت کودک را افزایش میدهد و همچنین پیش بینی مشکل در بیان کلمه حتی آن را بدتر می شدند. از مراحل زیر و اطلاعات فصل ۱۴ برای حساسیتزدایی کودک نسبت ترسی استفاده کنید.

1. فهرستی از شرایط و کلمات ترسی آور درست کنید. از کودک بخواهید مواقعی که اغلب مشکل صحبت کردن دارد را مشخص کند. کلماتی که بیشتر اوقات باعث لکنت او می شوند را فهرست کنید.
2. تمرین تمدد اعصاب را انجام دهید. اگر کودک آرامش دارد، نسبت به این تمرینات فعالیتر می باشد.
3. از او بخواهید تصور کند در یکی از شرایط ترس، روان صحبت می کند. فرض کنید او در گفتن اسم خود مشکل دارد (همانطور که بسیاری از کودکان مشکل دارند) از او بخواهید چشمانش را ببندد. او را در جهت توصیف کامل شرایط خیالی هدایت کنید. اولین روز کلاس در مدرسه را پیش بینی کند. در حالی که معلم فهرست اسامی را میخواند، از او بخواهید تا تصور کند چگونه منتظر اسمش می ماند و سپس زمانی که معلم نامش را صدا میزند، او بدون لکنت جواب می دهد، “من شارن هستم”.
4. سطح نگرانی و اضطراب را ارزیابی کنید. از کودک بخواهید اضطراب خود را در شرایط سخت، بر اساس مقیاس یک تا ده درجهبندی کند. تمرین تصور کردن را تکرار کنید تا اینکه این میزان سیر نزولی پیدا کند و به سطح راحتی برسد. این کار را با نمایش خیالی دیگری انجام دهید.
5. وقتی کودک معمولا با لکنت حرف میزند، شرایط را شبیه سازی کنید. وقتی با شرایط خیالی احساسی راحتی کرد، تمرینات دیگر را شبیهسازی نمایید و یا نقش بازی کنید. به نقش معلم در بیایید و از کودک بپرسید. او کیست. وقتی توانست با موفقیت جواب دهد، وارد مراحل بعدی شوید. حواستان باشد کودک از روش تنفسی و تمدد اعصاب استفاده کند.
6. تمرین را در شرایط برنامهریزی شده انجام دهید. شرایط واقعی درست کنید تا در آن کودک بتواند مهارت جدید خود را تمرین کند. از دوستانش نیز برای بازی دعوت کنید و یا او را بیرون ببرید تا بتواند تمرین صحبت کردن را در جایی انجام دهد که احتمال لکنت دارد. از او بخواهید پیشاپیش تمرین کند، تصور کند چه چیزی اتفاق خواهد افتاد و خودش ببیند که با موفقیت کارش را انجام داده است.
7. تلاش های کمکی برای صحبت در شرایط برنامهریزی نشده. قبل از اینکه او را جای عمومی برید، به کودک یادآوری کنید تمریناتی را انجام دهد که به او در موفقیت کمک کرده اند. پشتیبان باشید و تلاش های او را تحسین و تمجید کنم اگر لکنت داشت، چیزی نگویید. فقط برنامه عملی را ادامه دهید.

صحبت دونفره را امتحان کنید.

بسیاری از الکن ها در هم آوایی با شخص دیگر و یا زمان نواخت موسیقی، طبیعی صحبت می کنند..

• تمرین بصورت همآوایی را انجام دهید. با کودک متون خواندنی را با صدای موزان بخوانند : طبیعی صحبت کنید واز مطالبی استفاده نمایید که کودک به راحتی بتواند آنها را بخواند. بعد از چند بار خواندن، به تدریج صدای خود را محو کنید تا او به تنهایی صحبت کند وقتی توانست به تنهایی صحبت کند، از او بخواهید صحبت هم آوایی را به تصویر بکشد.
• از مترونوم (زمان سنج آونگی) استفاده کنید. مترو نوم را در سرعت بسیار کند تنظیم کنید. از کودک بخواهید صحبت خود را تنظیم کند و سپس مطالب را با آهنگ بخواند. وقتی موفق به بیان طبیعی کلام شد، شرایط گفتاری دیگری را (در حالی که زمان کلمات و هجاها را مشخص می کنید) با مترونوم شبیه سازی کنید.

از یک متخصص کمک بگیرید.

وقتی لکنت شدید است یا با تلاش های شما بهبود نیافته است، از خارج کمک بگیرید. از مدرسه، خدمات بهداشتی، پزشک خود و والدین دیگر جویای برنامه های ویژه گفتار که برای کمک به افراد کندزبان طراحی شده، استفاده ببرید.