با کودکانی که نمی خواهند بخوابند چه کنیم؟

با کودکانی که نمی خواهند بخوابند چه کنیم؟

کودکان از ساعت به بستر رفتن به دلایل متعددی خودداری می کنند. شاید از تاریکی و حساس یا می ترسند بیدار نشوند و یا وقتی تنها هستند احساس ناامنی می کنند. بی شک، آنها ترجیت می دهند بازی کنند یا تلویزیون تماشا کنند و قطعاً، آنها همراهی و توجه شما را دوست دارند. وقتی بزرگتر می شوند، زندگی اجتماعی آنها در اولویت قرار میگیرد. با این وجود، تمام کودکان باید باشند. اگر لازم است که در خانه آرامش وجود داشته باشد، والدینشان دارند.

ساعت خواب داشته نمی توانند در این خصوص اجازه ی انتخاب بدهند. والدینی که می گویند: «هی، بچه، فکر نمی کنی الان وقت خوابه؟» نه تنها نمیخواهند مسئولیت بپذیرند، بلکه کودکانشان قطعاً مستقیم به بستر نخواهند رفت. والدینی که همیشه تسلیم می شوند، کسانی هستند که مدام به کودکانشان اجازه ( می دهند تا بیدار بمانند «فقط کمی بیشتر» و همیشه در ساعت خواب مشکل خواهند داشت. اگر با حتی انتخابی با کنایه مطرح شود، کودکان پر زورتر آن را به دست میآورند. از نظر اغلب والدین، فرستادن کودکان به بستر یکی از شدیدترین کشمکشها در پایان یک روز طولانی است، درست وقتی که آنها به کمی وقت برای خودشان نیاز دارند.

اگر به تازگی پدر و مادر شدهاید، به توصیه های ذکرشده در اینجا توجه کنید. در نتیجه می توانید بر مشکلات شب هنگام قبل از اینکه شروع شوند، غلبه کنید. اگر ساعت خواب تابهحال یک مشکل بود، یک ابتکار جدید برای خواب کردن فرزندتان بیابید. تصمیم بگیرید چه کار می خواهید بکنید، اجازه دهید کودک بداند یک تغییر پیش رو دارد و در روز اول، طرح را به مرحله ی اجرا بگذارید.

ساعت خواب تنظیم کنید.

یک ساعت خواب معین برای کودک خود تنظیم کنید و سپس آن را ادامه دهید، به این معنی نیست که شما باید سرسخت و مصر باشید تا کودکتان همیشه راس هشت باید به بستر برود، حتی اگر پدرش تازه به خانه آمده باشد یا عمویش برای دیدن شما آمده بلکه هرچه بیشتر بتواند ساعت معینی داشته باشید و آن را اجرا کنید، راحتتر می توانید کودکتان را در یک ساعت منظم برای خواب به بستر بفرستید.

تذکر! از «تاریکی» به عنوان ساعت خواب استفاده نکنید، چون تابستان و جلوبردن ساعت تابستانی مشکلاتی به بار خواهد اورد.

از تشریفات ایمنی برای پیشبرد خود استفاده کنید.

بچه های کم سن – به ویژه کودکان نوپا- به طور ثابت به دنبال اطمینان و قوت قلب هستند. کودکان ایمنی تشریفات و اشیای خاصی که بتوانند روی آنها حساب کنند را دوست دارند. برای مثال، در میان کودکانی که ما می شناسیم «آلن» دوست دارد چکشی آبی خود را هر شب به بستر ببرد، «سارا» قبل از اینکه به اتاقش برود باید همه را ببوسند و سپس از همه می خواهد تا بیایند و در بستر او را ببوسند، در حالی که «سیسی » عروسک هایش را مرتب زیر یک پتوی زرد کنار خودش قرار میدهد. هم تشریفات و هم اشیاء تضمین کننده ی ایمنی – مثل پتوهای کهنه، عروسکهای پارچه ای، که بعضی از کودکان به آنها وابسته هستند- کمک می کنند تا کودکان از آنهایی که دوستشان دارند جدا شوند و از شب زندهداری، به خواب تغییر عادت دهند و تشریفات کودکانتان را شوخی نگیرید و از طرف دیگر، اجازه ندهید خیلی طاقتفرسا و مایه ی زحمت شوند. تعداد وسایلی که کودک با خود به بستر می برد را محدود کنید. «جو، شما میتوانی یک کتاب و یک اسباب بازی را برداری. انتخاب کن.» بعضی می گویند کودکان کاملاً قادرند زنجیرهای از کارها را به وجود آورند، بنابراین بیش از یک ربع طول میکشد تا به بستر بروند.

شیوه ی عادی ساعات خواب را مقرر کنید.

کودکان دوست دارند بدانند چه رخ میدهد طرز خواب منظم به آنها امکان میدهد بدانند وقت خواب فرا رسیده و الان وقت استراحت است. از این راهنماها برای ایجاد شیوه ی عادی شب هنگام استفاده کنید:

• آن را ساده کنید. برنامه های معمول خانواده و اولویت های کودک خود را در نظر بگیرید. الگویی که قصد ندارید ادامه دهید را، شروع نکنید. روش کلی ساعت خواب باید احساس ایمنی کامل به وجود آورد و ضامن یک روز آرام باشد. شاید این فقط یک گفتگوی روزانه باشد که در حال پایان یافتن است و برای روز بعد برنامهریزک می کند. مرتمب کردن لباس های فردا و برداشتن کتابهای مدرسه در مورد کودکان بزرگتر مؤثر است. انتخاب یک قصه ی شب یا خوردن یک میان وعده ی کوچک به بقیه کمک می کند تا متوجه شوند اکنون وقت خواب است.
• از علایم برای تأکید بر روال جاری استفاده کنید. بگذارید کودکتان بداند چه وقت مرحله ی ساعت خواب شروع می شود. می تواند به سادگی این عبارت باشد: «وقت خواب وقتی است که، این برنامه ی تلویزیونی تمام شود.» یا از علایم بصری استفاده کنید.

برای مثال: روی کاغذ رنگی، دایرهای رسم کنید. دایره را به قسمتهایی تقسیم کنید و یا موارد را نامگذاری کنید: ساعت بازی، ساعت خواب و ساعت داستان، یک نوار کاغذی درست کنید و آن را با یک پونز از قسمت مرکز بچسبانید. وقتی زمان یک بخش مورد نظر فرا رسید، در نوار کاغذی آن را نشان دهید و یا یک ساعت خانگی بسازید با عقربههایی که ساعت خواب را نشان می دهند و آن را درست نزدیک ساعت حقیقی بگذارید. وقتی عقربه های ساعت حقیقی با ساعت ساختگی یکی شدند، کودک میداند که الان وقت رفتن به بستر و آماده شدن برای خواب است.

• او را آرام نگه دارید. جنگ و دعوا و بازی پرجنب و جوش درست قبل از خواب منتهی نمی شوند، بنابراین وقتی لحظه ی خواب فرا میرسد، کودک باید ارامش داشته باشد. به جای جنگ بالشت یا توپ بازی، عادت آرام گرفتن می تواند شامل بهداشت کلی، کتاب خواندن، داستان گفتن یا موسیقی باشد. روش های آرام که روش خوابیدن را یکنواخت می سازند، مفید خواهند بود. اگر همراه با این باشند که پرستار بچه یا مادربزرگ آن شب او را در بستر بفرستد یا وقتی کودکی که تمام روز را دویده و بیش از حد خسته است برای آرام گرفتن در شب به کمک احتیاج دارد.
• آن را خاص کنید. به نظر میرسد آماده شدن برای خواب باید یک ساعت راحت و صمیمی برای شما و کودکتان باشد (زمان راحتی و ایمنی). بسیاری از کودکان عاشق این هستند که قبل از خواب، کتابی را بارها و بارها بشنوند. بعضی از کودکان عاشق شنیدن داستان های ساختگی هستند و بعضی دیگر، شعرهای مخصوص کودکان را به عنوان یک جریان عادی وقت خواب دوست دارند. گمان نکنید بچه های بزرگتر نیازی به برنامهی خواب ندارند، سنین قبل از نوجوانی دوست دارند کتابی برایشان خوانده شود یا زمانی را برای بحث در مورد مطلبی صرف کنید یا قبل از اینکه موضوعی مسأله ساز شود، سؤالاتی بپرسند، وقتی خواب بهترین فرصت برای نزدیک شدن است، مراسم وقت خواب در نوباوگی شروع میشود و در سراسر زندگی کودکان به آنها کمک خواهد کرد. بعضی شب را با عادت مطالعه شروع می کنند، بعضی دیگر خاطرات می نویسند یا برای روز بعد برنامهریزی می کنند. بعضی تمرینات تمدد اعصاب را انجام می دهند.
• انعطاف پذیر باشید، در حالی که بدانید چگونه به این برنامه ی همیشگی پایان دهید، اگر ندانید تصمیم نهایی در مورد اینکه چه وقت زمان خاموش کردن چراغ ها و خوابیدن است. برنامه ی وقت خواب، طاقتفرسا و بی پایان میشود. طفره نروید. قانع نشوید که «یک داستان دیگر» بخوانید. بلکه، تعداد داستان هایی که میخواهید امشب بخوانید را از قبل مشخص کنید و مطابق آن عمل کنید. اگر محدودیت گذاشتن برای شما مشکل است، از یک ساعت کمک بگیرید. به کودک خود بگویید: «وقتی ساعت هفت و نیم را نشان داد، خودش است. چراغ ها خاموشی.» و یا «یک ربیع دیگر، تایمر زنگ خواهد زد و به این معنی است که چراغ ها باید خاموش شوند».

در مورد ترس و نگرانی ها صحبت کنید.

هرکسی، حتی کودکان ترسی ها و نگرانی هایی دارند که در هنگام شب ظاهر می شوند. کودک را تشویق کنید در مورد مشکلات و نگرانی هایش صحبت کند تا بتوانید آنها را سبک تر کنید و به او کمک کنید تا بخوابد (همچنین کمی پشت او را بمالید!).

از عهده ی سندرم pop-up بر آیید.

شما از برنامه های وقت خواب پیروی کردهاید و کودک را آرام به بستر فرستادهاید، اما او نمی خواهد آنجا بماند! ظرف ۱۰ دقیقه به اتاق نشیمن باز میگردد و یک لیوان آب میوه میخواهد. روش های زیر را امتحان کنید. در مورد بعضی از کودکان این روش ها خیلی خوب کار می کنند، در مورد بعضی دیگر شاید مجبور باشید تمام توصیه ها را به کار ببرید تا آنها را در بستر نگه دارید.

• دوباره او را به بستر ببرید و تایمر آشپزخانه را برای یک دقیقه تنظیم کنید. به او بگویید قبل از به صدا درامدن زنگ به اتاقش باز می گردید. به خاطر ماندن در تختش، با مالاندن پشتش به او پاداش بدهید. به تدریج، زمان را افزایش دهید و قبل از اینکه پاداش بگیرید باید در بستر بماند، این پاداش یا میتواند مالاندن پشت باشد یا چیز دیگر – مثل بستنی برای صبحانه – در صورت نیاز، تایمر را دوباره تنظیم کنید» سپس در اتاق بنشینید و مطالعه کنید تا او بخوابد.
• به کودک خود آموزش دهید چگونه بخوابد. بعضی از بچه های کم سن تر نمیدانند چگونه آنقدر ریلکس شوند که به خواب روند.
• یک بسته بعد از ظهر (nm) به او بدهید که شامل تمام چیزهایی است که ممکن است درست در کنار بسترش به آنها نیاز داشته باشد: یک لیوان آب و یک جعبه حاوی چراغ قوه، یک اسباببازی مورد علاقه و یک ضبط یا رادیو برای گوش دادن قبل از خوابیدن.
• برای کودکانی که هنوز در تخت بچه می خوابند ولی آنقدر بزرگ شده اند که حرف بزنند، برنامه ی شبانگاهی بیشتر اوقات مستلزم یک سری فعالیتهای معین است که نقش شما در آن بسیار قوی است. فرض کنید کودک نوپای خود را به بستر بردید، و روی آن را پوشاندید و او را بوسیدهاید و شب بخیر گفتید و این کار را چهار بار انجام دادید. وقتی میخواهید اتاق را ترک کنید، بگویید: «من الان قصد دارم به بستر بروم. شب بخیر.» در را ببندید و برای ۲۰ دقیقه به اتاق باز نگردید، مهم نیست که چقدر او جیغ میکشد. (البته، مگر اینکه دلیلی داشته باشید که معتقد هستید او دچار مشکل شده است). اگر بعد از ۲۰ دقیقه او همچنان گریه می کند، به اتاقش بروید و به او بگویید الان باید بخوابد. او را ببوسید و برای ۲۰ دقیقه ی دیگر او را تنها بگذارید. در صورت نیاز، این شیوه را هر شب تکرار کنید تا متوجه شود روشش دیگر مؤثر نیست. تذکرا اگر دست از گریه : برداشت، به اتاقش باز نگردید تا او را چک کنید و یا اینکه مطمئن شوید او خواب است. ; چرا که اگر به آنجا بروید یکبار دیگر توی دردسر خواهید افتاد!
• از یک جدول استفاده کنید. جدول ساعت خواب در مورد کودکان بالای سه سال مؤثر است، به آنها اجازه می دهد تا امتیازاتی برای به دست آوردن پاداش مورد نظرشان کسب کنند. در شروع برای پنج دقیقه ماندن در بستر امتیاز بدهید. سپس به تدریج زمان مورد نظر برای جمع کردن تعداد امتیازات مورد نیاز را افزایش دهید.
• جر و بحث نکنید. اگر کودکتان عادت کرده کاری را که خودش می خواهد انجام دهد، شما مجبور می شوید از طریق یکسری پیامدهای منفی وارد عمل شوید (از دست دادن امتیازات در روز بعد و یا زودتر به بستر رفتن در شب بعد). حس همکاری کودک را تقویت کنید.

با استفاده از کلمات و رفتارها با هم، برای همکاری در هنگام خواب به کودکتان بازخور مثبت بدهید و برنامه ی وقت خواب خود را طرحریزی کنید و تمام طرح را کامل به اجرا بگذارید. چون گاهی تغییر یک رفتار شکل گرفته بسیار دشوار است، ممکن است لازم باشد در ابتدا از پاداش دادن استفاده کنید. شاید با استفاده از جدول وقت خواب – چنانچه ساعت خواب به یک کشمکشی شبانه تبدیل شده است – به خاطر انجام برنامه ی وقت خواب و ماندن در بستر قبل از خوابیدن، امتیازاتی بدهید و در ابتدا هر شب پاداش بدهید. برای مثال، پاداشی ها میتوانند شامل این موارد باشند؛ تماشای تلویزیون کمی بیشتر در شب بعد، ملحفه ی ویژه ی تخت، شکلاتهایی درون بالشت و یک اسنک ویژه قبل از خواب برای شب بعد. در این حین، بگذارید کودک برای پاداشی بزرگتری که برای دریافتش زمان بیشتری نیاز دارد، امتیازاتی جمع کند. پاداش های بزرگ باید از «فهرست» اشیاء یا فعالیتهایی انتخاب شوند که شما میدانید کودکتان آنها را میخواهد.