پیراهن فرانسوی

(robe à la française)؛ سینه بند تکه دوزی؛ اِشل (echelle)؛ هارمونی؛ تزئین؛ سبُکی
نمونة بارز لباس شبِ روکوکو، پیراهن فرانسوی بود. این جامه، تکامل لباس شبِ کیسه ای یا رُب وُلانت (robe volante) به شمار می آمد، اما به جای آن که مستقیماً از سرشانه ها پایین بیفتد، از هر دو طرف درزهای پشت، دو برابر پیلی می خورد تا پشت لباس حالت آزاد داشته باشد. کُرست جلو کاملاً قالب بدن و دارای شکل وی (v) مانندِ کلفت و پهنی بود که یک سینه بند تکه دوزی سفت و سه گوش بدان می چسبید.

مدل لباس

این قسمت از لباس با داشتن چنین شمایلی، برای دکولته کردن یقه و بازگذاشتن آن، در حکم سپر محافظ عمل می کرد و در همان حین نیز جایی برای تزئینات گران و باشکوهی فراهم می آورد که معمولاً با لایه ای روبان (اِشل/echelle) یا برودری دوزی مجلل انجام گرفته بود. در قسمت جلو، روپیراهنی، چاک دار بود تا زیردامنی را، که از همان پارچه طراحی و با همان تکه ها و تزئینات آراسته شده بود، به نمایش بگذارد.

برای آن که کمرها باریک و دامن ها گشاد به نظر آیند، از کُرست و ژوپن [زیردامن] استفاده می کردند. ژوپن، که «سبد» ترجمة تحت اللفظی آن است، شکلی از یک زیرپیراهن تاشو و چسبان بود که به دامن، فُرم می بخشید. آن ها برای نخستین بار در حدود ۱۷۲۰ رواج یافتند و تا بعد از ۱۷۷۰، که گرایش به ناتورالیسم مستلزم چشم پوشی از چیزهای غیرطبیعی و غیرضروری بود، الگوی جامة زنانه را در سلطة خود داشتند.

باروک

این الگو با آن چه که طی دورة باروک توصیف و ترسیم شد، تفاوت اساسی نداشت و تنها در جزئیات سطحی و ظاهری بود که روکوکو متمایز نشان می داد. والان های توری لطیف و سبک کارِ دست یا «آنگژانت» (engageants) جایگزین سرآستین های دولای توری شق ورق شد؛

پارچه های زربفت، تیره و کدر و سنگین دورة باروک، جای خود را به منسوجاتی با هارومونی، پیراستگی و تزئیناتی ظریف داد که اغلب تحت تأثیرِ گرایشی موازی نسبت به بیگانه گرایی بود و لوازم و متعلقات ضروری این دوره شامل بادبزن، جیب هایی با تزئینات فراوان اما پوشیده و پنهان (که در نتیجه اصلاً در معرض دید قرار نمی گرفت)، سرپوش و شال بودند. تکه های روبان، نخ های پُرزدار، پَر و گل های مصنوعی نیز از واجباتِ سبک روکوکو به شمار می آمدند.