پیراهن فرانسوی
پیراهن فرانسوی
پیراهن فرانسوی (robe à la française)؛ سینه بند تکه دوزی؛ اِشل (echelle)؛ هارمونی؛ تزئین؛ سبُکی
نمونة بارز لباس شبِ روکوکو، پیراهن فرانسوی بود. این جامه، تکامل لباس شبِ کیسهای یا رُب وُلانت (robe volante) به شمار می آمد، اما بهجای آنکه مستقیماً از سرشانه ها پایین بیفتد، از هر دو طرف درزهای پشت، دو برابر پیلی میخورد تا پشت لباس حالت آزاد داشته باشد.
کُرست جلو کاملاً قالب بدن و دارای شکل وی (v) مانندِ کلفت و پهنی بود که یک سینه بند تکهدوزی سفت و سهگوش بدان میچسبید. این قسمت از لباس با داشتن چنین شمایلی، برای دکولته کردن یقه و بازگذاشتن آن، در حکم سپر محافظ عمل میکرد و در همان حین نیز جایی برای تزئینات گران و باشکوهی فراهم میآورد که معمولاً با لایهای روبان (اِشل/echelle) یا برودریدوزی مجلل انجام گرفته بود.
روپیراهنی
در قسمت جلو، روپیراهنی، چاکدار بود تا زیردامنی را، که از همان پارچه طراحی و با همان تکهها و تزئینات آراسته شده بود، به نمایش بگذارد.
برای آنکه کمرها باریک و دامنها گشاد به نظر آیند، از کُرست و ژوپن [زیردامن] استفاده میکردند. ژوپن، که «سبد» ترجمة تحتاللفظی آن است، شکلی از یک زیرپیراهن تاشو و چسبان بود که به دامن، فُرم میبخشید.
آنها برای نخستینبار در حدود ۱۷۲۰ رواج یافتند و تا بعد از ۱۷۷۰، که گرایش به ناتورالیسم مستلزم چشمپوشی از چیزهای غیرطبیعی و غیرضروری بود، الگوی جامة زنانه را در سلطة خود داشتند.
والان سر آستین
این الگو با آنچه که طی دورة باروک توصیف و ترسیم شد، تفاوت اساسی نداشت و تنها در جزئیات سطحی و ظاهری بود که روکوکو متمایز نشان میداد. والانهای توری لطیف و سبک کارِ دست یا «آنگژانت» (engageants) جایگزین سرآستینهای دولای توری شقورق شد؛
پارچه های زربفت، تیره و کدر و سنگین دورة باروک، جای خود را به منسوجاتی با هارومونی، پیراستگی و تزئیناتی ظریف داد که اغلب تحتتأثیرِ گرایشی موازی نسبت به بیگانهگرایی بود و لوازم و متعلقات ضروری این دوره شامل بادبزن، جیب هایی با تزئینات فراوان اما پوشیده و پنهان (که در نتیجه اصلاً در معرض دید قرار نمیگرفت)، سرپوش و شال بودند. تکههای روبان، نخهای پُرزدار، پَر و گلهای مصنوعی نیز از واجباتِ سبک روکوکو به شمار میآمدند.
برگرفته از کتاب گرایش های طراحی لباس ، نویسنده آیدا تدین
دیدگاهتان را بنویسید