ارتودنسی:ارتودنسی در چه مواردی استفاده می شود؟

ارتودنسی شاخه ای از دندانپزشکی است که متخصص در درمان بیماران با موقعیت نادرست دندان مرتبط است دندان با موقعیت نادرست هنگام بستن دهان (مالاکسیژن) موجب به ناهنجاری نامناسب می شود.

ارتودنسی همچنین شامل درمان و کنترل جنبه های مختلف رشد صورت (ارتوپدی دندان مصنوعی) و شکل و رشد فک است. یک متخصص ارتودنسی به نام ارتودنتیست شناخته می شود.

ارتودنسی همچنین شامل دندانپزشکی زیبایی است. هنگامی که هدف بیمار بهبود ظاهر خود است.

یک متخصص ارتودنسی از طیف وسیعی از دستگاه های دندان پزشکی استفاده می کند، از جمله سر و صدا، صفحات، چنگال و غیره برای کمک به:

بستن شکاف های گسترده بین دندان ها
اطمینان حاصل مردن از این که نوار های دندان هم تراز شده اند
صاف کردن دندان های کشیده شده
برای بهبود گفتار یا غذا خوردن (عملکرد دهان)
برای بهبود سلامت دراز مدت لثه ها و دندان ها
برای جلوگیری از سایش بیش از حد و یا تروما (از دندان ها)
درمان دندان گرفتن نادرست

مال اکلوژن چیست؟

Malocclusion به معنای واقعی کلمه بد نیش است. برخی از فک ها و دندان های کودکان به درستی رشد نمی کنند. Malocclusion به دندانهای کشیده، ناهموار و گسل در ارتباط بین پایین و بالای مجموعه دندان (دو عدسی دندان) اشاره دارد. این ممکن است به علت آسیب به دندان یا استخوان صورت، مکیدن مکرر انگشت شست، و یا به علت ناشناخته باشد.

مکیدن انگشت کوچک می تواند منجر به تغییر شکل دندان ها و حمایت از استخوان شود. برای به دست آوردن یک بهبود طبیعی، عادت خوردن انگشت شست باید متوقف شود.

به طور کلی، مالوکسیت ها بر سلامت جسمی تاثیر نمی گذارد، مال اکلوژن بیماری نیست، بلکه تغییر در موقعیت نرمال دندان ها است. با این حال، ممکن است بر روی شکل چهره فرد و ظاهر دندان هایش تأثیر بگذارد، که می تواند منجر به خجالت، کمبود اعتماد به نفس و حتی افسردگی شود.

مال اکلوژن شدید ممکن است بر خوردن، صحبت کردن و حفظ تمیز کردن دندان ها تاثیر بگذارد.

مقامات بهداشت بریتانیا می گویند که تقریبا یک سوم ازکودکان ۱۲ ساله در کشور احتمالا به درمان ارتودنسی نیاز دارند.

افراد ممکن است نیاز به درمان ارتودنسی برای مشکلات مختلف داشته باشند:

دندان های جلو برآمدگی دارند – درمان نه تنها باعث بهبود ظاهر بیمار می شود، بلکه دندان ها را از آسیب محافظت می کند. افرادی که دندان های جلویشان پیشانی هستند بیشتر احتمال دارد که آنها را در ورزش، سقوط و غیره از دست بدهند.
جمع شدن – اگر فک بیمار باریک باشد، ممکن است فضای کافی برای تمام دندانها وجود نداشته باشد. در چنین مواردی ارتودنت ممکن است مجبور شود یک یا چند دندان را به جای دیگری بیاورد.
دندان های آسیب دیده – یک دندان بالغ از لثه ظاهر نمی شود و یا فقط جزئی می شود
دندانهای نامتقارن – دندانهای فوقانی و پایینتر مطابقت ندارد، به ویژه هنگامی که دهان بسته است، اما دندانها نشان داده میشوند.
نیش عمیق (overbite) – هنگامی که دندان ها به هم چسبیده می شوند، قسمت های بالا آنها را بیش از حد پایین تر پایین می آورد
نزول معکوس – هنگامی که دندان ها به هم وصل می شوند، دندان های بالا در داخل دندان های پایین قرار می گیرند
گزش باز – وقتی دندان ها به هم چسبیده اند، بین دندان های فوقانی و پایین فضای خالی وجود دارد.
زیر دندان – دندان های بالای دندان بیش از حد به عقب و یا دندان های پایین به دور (“ظاهر بولداگ”)
Crossbite – حداقل یکی از دندانهای فوقانی در هنگام بستن دهان، کمی دندان ها را از بین دندان ها پایین می آورد؛ آنها خیلی نزدیک به گونه یا زبان هستند
فاصله – شکاف ها یا فاصله بین دندان وجود دارد، یا به دلیل اینکه دندان برداشته شده است، یا دندان ها به سادگی دهان را پر نمی کنند (در مقابل انباشته شدن)

چه زمانی درمان ارتودنسی می تواند شروع شود؟

معمولا درمان شروع نمی شود تا زمانی که کودک ۱۲ یا ۱۳ ساله باشد هنگامی که دندان های بالغ به طور کامل از شکل گرفته و توسعه یافته اند. در برخی موارد، درمان ممکن است چند سال بعد شروع شود، اگر مشکلات دندان قبل از آن قابل توجه نباشد.

کودکان دچار شکاف لب و کام ممکن است نیاز به درمان ارتودنسی داشته باشند قبل از اینکه دندانهای بالغ به طور کامل رشد کنند.

بهداشت دهان و دندان ضروری است قبل از هر کار ارتودنسی آغاز شود. هنگامی که دستگاه ها روی دندان ها قرار می گیرند، تکه های های مواد غذایی بیشتر در معرض آسیب قرار می گیرند؛ بیمار برای جلوگیری از پوسیدگی دندان نیاز به مسواک زدن با دقت بیشتری و موارد بیشتری دارد در حالی که درمان در حال انجام است.

بیمارانی که قبل از شروع استانداردهای بهداشت دهان و دندان مناسبی ندارند، پس از شروع درمان دچار پوسیدگی دندان می شوند.

تشخیص مشکلات دندانی و توصیه های گزینه های درمان

ارزیابی – ارتودنتیست وضعیت دندان بیمار را ارزیابی می کند و پیش بینی می کند که چگونه آنها بدون درمان می توانند وضعیت دندان های خود را بهبود بخشند. مراحل تشخیصی زیر انجام خواهد شد:

تاریخ کامل پزشکی و دندان پزشکی
معاینه بالینی
اشعه ایکس دندانها و فک
مدل های گچ دندان ها

پس از ارزیابی انجام می شود، ارتودنتیست در مورد طرح درمان تصمیم خواهد گرفت.

لوازم ارتودنسی ثابت

رایج ترین دستگاه های مورد استفاده در ارتودنسی. هنگامی که دقت مهم است، آنها استفاده می شوند. اگر چه بیمار می تواند به طور معمول با وسایل ثابت بماند، برخی از غذاها و نوشیدنی ها باید از آن ها اجتناب شود، مانند نوشیدنی های گازدار، شیرینی های سخت و یا وانیل ها. افرادی که در ورزشهای ارتباطی مشارکت دارند باید به ارتودنت خود بگویند، به طوری که بتوانند سپرهای خاصی را تولید کنند.

نمونه هایی از لوازم ثابت ارتودنسی عبارتند از:

۱) بریس

متشکل از براکت ها و / یا سیم ها و گروه ها. باند ها به طور محکم در اطراف دندان ها ثابت می شوند و به عنوان لنگر برای دستگاه عمل می کنند، در حالی که براکت معمولا به جلوی دندان متصل می شوند.

سیم ها به شکل یک قوس از طریق براکت عبور می کنند و به باند ها متصل می شوند. به عنوان سیم قوس تنگ شده است، تنش به دندان ها اعمال می شود، که در طول زمان آنها را به موقعیت مناسب منتقل می کند.

یک بیمار ارتودنتیست را یکبار در ماه می بیند تا بتواند برس ها را تنظیم کند. دوره درمان ممکن است چند ماه تا چند سال طول بکشد.

کودکان که برس های رنگی را ترجیح می دهند، در حالی که بزرگسالان معمولا برای رنگ های روشن را انتخاب می کنند.

۲) نگهدارندگان فضای ثابت

اگر کودک یک دندان شیری را از دست می دهد، یک نگهدارنده فضایی، دو دندان را در هر دو طرف از فضاها متوقف می کند تا دندان های بالغ رشد کنند. یک باند به یکی از دندان ها در کنار فضا ثابت می شود و یک سیم از باند به دندان دیگر می رود.

۳) لوازم مخصوص ثابت

این توصیه شود برای کنترل کشش زبان یا مکیدن انگشت شست. ممکن است برای بیماران ناراحت کننده باشند، مخصوصا وقتی که آنها غذا می خورند. کارشناسان می گویند اگر آنها واقعا لازم باشند، باید آنها را استفاده کرد.

لوازم ارتودنسی قابل جابجایی

اینها معمولا برای درمان مشکلات جزئی مانند جلوگیری از خوردن انگشت شست یا اصلاح دندان های کوچک کشیده شده استفاده می شود. آنها باید هنگام تمیز کردن، غذا خوردن یا نخ ریختن باید برداشته شوند. بعضی اوقات ارتودنتیست ها ممکن است به بیمار توصیه کنند تا آنها را در حین فعالیت های خاصی مانند بازی بادی یا دوچرخه سواری نیز بردارند.

مثالهایی از لوازم قابل جابجایی عبارتند از:

۱) Aligners – یک گزینه به جای بریس سنتی برای بزرگسالان. آنها توسط افراد دیگر تقریبا غیر قابل تشخیص هستند و می توانند زمانی که بیمار دندان ها مسواک می زند ، نخ دندان استفاده می کند و یا غذا می خورد، خارج شوند.

۲) Headgear – یک بند در اطراف پشت سر وجود دارد، که به سیم فلزی در جلو متصل است. هدف این است که سرعت رشد فک بالا را پایین ببریم و دندانهای عقب را در موقعیت خود نگه داشته.

۳) ضربه گیرهای لب و گونه – برای کاهش فشار گونه یا لب روی دندان ساخته شده است.

۴) Palatal expander – وسیله ای طراحی شده است تا قوس فک بالا را گسترده تر کند. دستگاه شامل یک صفحه پلاستیکی است که در سقف دهان قرار می گیرد .این صفحه دارای پیچ هایی است که روی مفاصل در استخوان ها را تحت فشار قرار می دهد و آنها را به سمت بیرون حرکت می دهد و به این ترتیب، اندازه منطقه پاتال (سقف منطقه دهان) را گسترش می دهد.

۵) نگهدارنده های قابل جدا شدن – این ها روی سقف دهان گذاشته می شوند. آنها برای جلوگیری از حرکت دندان ها از موقعیت های اصلی طراحی شده اند. آنها نیز ممکن است برای جلوگیری از خوردن شست کودکان استفاده شوند.

۶) نگهدارنده فضای متحرک – جایگزینی برای نگهدارنده فضای ثابت.

۷) Splints (دستگاه های جابجایی فک) – آنها در فک بالا یا پایین قرار می گیرند و به فک در هنگام بسته شدن کمک می کنند. دستکاه های جابجایی فک معمولا برای سندرم TMJ (اختلال مفصل اندبولار) استفاده می شود.