الکل

الکل مقدار کمش دوا و مقدار زیادش سم است . ابداً خاصیت غذایی ندارد. عده­ای هم منکر خاصیت دارویی آن بوده . او را یک سم مطلق می­دانند.

حال برای آنکه به صحت و سقم این دو عقیده پی ببریم .باید خاصیت آن و اعمالی را که در بدن انجام می­دهد بخوانیم و بعد قضاوت کنیم.البته این قضاوت باید خالی از هر گونه تعصب باشد.

اعمال الکل بر روی بدن

اولاً به حساب دقیقی که کرده­ اند به این نتیجه رسیده ­اند که آن در بدن هیچگونه تغییر شکل پیدا نمی­کند . تمام الکلی که نوشیده می­شود .از راه تنفس و تعریق و ادرار دفع می­گردد. تا زمانی که الکل در بدن است دهان نوشنده بوی الکل می­دهد.

ثانیاً خاصیت اصلی آناین  است که سرعت سیر خون را سریع می­کند . چرخ­های بدن را از حد معمولی بیشتر تحریک می­نماید . در نتیجه سوخت بیشتری مصرف می­گردد .

و این سوخت از موجودی بدن مصرف می­شود و. به الکلها ارتباطی ندارد. روی این اصل بعد از آن اشخاص علاقه ­ی زیادی به خوردن مواد خوراکی تحت عنوان مزه دارند.

همینکه این مایغ دفع شد سرعت خون آهسته می­شود.و شخص حالت رخوت در خود حس می­نماید.و میل مجدد به خوردن مشروب پیدا می­نماید.

اثر دیگر الکل

انسان دو حس نزدیک به هم دارد. یکی حس گرسنگی و دیگری حس تشنگی.

نخستین اثر الکل روی این دو حس می­باشد و شخص را مبتلا به گرسنگی و تسنگی کاذب می­نماید و آدم مست بدون داشتن احتیاج مقادیر زیادی غذا و آب می­خورد.

همینکه مدت زیاد از این سم نوشید این دو حسش ضعیف می­شوند و دیگر گرسنگی و تشنگی را به موقع حس نمی­نماید

دایماً برای رفع رخوت که در نتیجه­ی نخوردن غذای به موقع و خوردن مشروب ایجاد می­شود هوس خوردن مجدد مشروب می­کند و سرانجام تلف می­شود.

بهترین مطالب آموزشی و اخبار حوزه بهداشت ، سلامت و پزشکی را با ما دنبال کنید