چگونه می توان ناتوانی جنسی را درمان کرد؟

آشنایی با درمان هایی که برای ناتوانی جنسی وجود دارند

در زیر درمان های موجود در ناتوانی جنسی و میزان کاربرد آنها نشان داده شده است:

۷ ٪            خوراکی

۴ ٪            هورمونی

۲۵٪           وسایل مکنده

۳۰٪          تزریق مواد محرک

۲۰٪           پروتز آلت

  ۵٪          بازسازی عروق آلت

۹ ٪           مشاوره های روانی

یک بیمار ناتوان قبل از اتحاد شیوه ی خاصی از درمان باید از تمام امکانات موجود آگاهی داشته باشد و با بصیرت به مطلوب ترین آنها تن دهد. آشنایی بیمار با این امکانات که بعضا متنوع هم هستند، از وظایف بی چون و چرای پزشک مسئول است.

درمان های خوراکی

يوهیمین ترکیبی است که از درختی به همین نام گرفته می شود. يوهیمین سال ها قبل از اینکه به بازار عرضه شود، به صورت سنتی و در قبایل بدوی آفریقا و آمریکای لاتین مورد استفاده قرار می گرفته است. تجویز آن تنها محدود به بیمار ناتوانی است که علت جسمی نداشته باشد. معمولا باید حداقل برای مدت ۱۰هفته سه قرص در روز مصرف شود، که به خصوص در ایران بسیار گران تمام می شود. معمولا در موارد محدودی که به درمان جواب داده می شود، بعد از قطع دارو ناتوانی برگشت می کند. میزان موفقیت درمان با یوهیمین تنها ۳۵٪است. به علاوه عوارضی نیز در بر دارد که سردرد، عرق کف دست، سرگیجه و تهوع از آن جمله هستند.

با عنایت به گرانی این دارو و بی عارضه نبودنش، باید در مصرف آن محتاط بود و بی مورد بدان تن نداد. بیماران زیادی هستند که بی دلیل گرانی دارو را متحمل شده و نصیبی هم نبرده اند. بیمارانی که ناراحتی کلیه دارند، باید از مصرف این دارو پرهیز کنند.

باتوجه به علاقه ی بیماران به درمان های خوراکی ناتوانی، در سال های اخیر تلاش زیادی برای کشف یا ساخت دارویی از این دست شده است. چند سالی است که دارویی موسوم به «سیلدنافيل» (sildenafil) به بازار عرضه شده است. این دارو که نام تجارتی آن «ویاگرا» (vigra) است، در درمان بسیاری از موارد ناتوانی کارا و باکفایت عمل کرده است. متأسفانه در مصرف به جا و بی خطر این دارو نکاتی وجود دارد که به دلیل دسترسی آسان عموم مردم بعضا رعایت نمی شوند.

به این نکته توجه داشته باشید که مصرف بی منطق، نا به جا و به خصوص توام ویاگرا با داروهای خاص می تواند بسیار خطرناک و کشنده باشد. از مصرف بی مجوز معتبر این دارو که تنها می تواند توسط ایک اور لژیست ورزیده صادر شود، جدا پرهیز کنید.

در زمان نگارش، درمان گران درگیر در امر ناتوانی جنسی مشتاقانه منتظر در دسترس قرارگیری دارویی موسوم به آپریما (uprima) هستند. با توجه به بداعت این دارو تجربه ی زیادی در مصرف فراگیر آن در دست نمی باشد. آن چه در تجربه ی بالینی برخی از پزشکان قابل ذکر است تنها به تعدادی بیمار که از راه های گوناگون به این دارو دسترسی پیدا کرده اند، محدود می شود. گو اینکه همین تعداد نیز از مصرف دارو بسیار راضی به نظر می رسند. آنچه مسلم است این دارو چندان جدید هم نیست؛ و در گذشته به عنوان دارویی تهوع آور به خصوص در مراکز درمانی سوانح مورد استفاده قرار می گرفته است. ارجحیت این دارو در قیاس با ویاگرا به شرح زیر است:

ا۔ مصرف غیر خوراکی (به صورت قرص های کوچک زیرزبانی)

۲- اعمال اثر بسیار سریع تر (آثار دارو قریب ۸دقیقه بعد از مصرف آن ظاهر می شود).

درمان هورمونی

کمبود شدید تستوسترون سبب ناتوانی می شود. برای جبران این کمبود می توان از تستوسترون به صورت خوراکی (کمتر) یا تزریقی بیشتر استفاده کرد. از همان طور که اشاره شد، تجویز تستوسترون تنها زمانی که میزان آن شدید کم باشد، مورد دارد، و مصرف بی مورد آن می تواند بسیار پرعارضه و مخاطره آمیز باشد.

صرف نظر از ضایعات کبدی، قلبی و کلیوی، در افراد مستعد این احتمال وجود دارد که سرطان پرستات تشدید یا زنده شود. .

در تعداد کمی از بیماران ناتوان، در اثر افزایش ترشح پرولاکتین از غده ی هیپوفیز، تستوسترون کاهش پیدا می کند و سبب ناتوانی می شود. با تجویز بعضی از داروها که تحت عنوان «همگن های دوپامین» شناخته می شوند، می توان این بیماری را مداوا کرد.

وسایل مکنده

یکی از روش های غیر جراحی معمول برای ایجاد نعوظ، استفاده از وسایل مکنده است. آقای «گدین ازبن» (Geddin Osbon) در سال ۱۹۶۰این وسیله ی جالب را برای درمان ناتوانی خود طراحی کرد. بعد ها این وسیله ی ساده ساختار پیچیده تری پیدا کرد، و تحت عنوان “ErecAid” به بازار عرضه شد.

جایگاه فعلی این وسیله تنها در مواردی است که به دلیل عدم تمایل بیمار به جراحی یا نبود شرایط لازم برای عمل جراحی برای دوره ی محدودی از وسیله ای که چندان هم کار آمد نیست استفاده شود. با در نظر گرفتن مختصات فرهنگی ایران کمتر بیماری را می تون نام برد که حتی در صورت استفاده از این دستگاه راضی بوده باشد. امروزه کارخانه های مختلفی در سرتاسر دنیا تحت نام وسایل مکنده به تولید دستگاه هایی مشغول می باشند که در اساس یک کار واحد را انجام می دهند.

دستگاه “ErecAid” نظیر نوع ابتدایی آن از محفظه ای تشکیل شده که به تلمبه ی دستی ظریفی متصل است. انتهای باز آن طوری طراحی شده است که با قرارگرفتن روی قاعده ی آلت به طور جزمی از ورود هوا جلوگیری می کند. طرح این محفظه ی استوانه ای به ترتیبی است که نوار لاستیکی به راحتی دور قاعده ی آلت قرار می گیرد و سبب نگهداری خون درون اجسام غاری می شود. در واقع دستگاه با ایجاد فشار منفی در محفظه ی استوانه ای، سبب هجوم خون به درون اجسام غاری می شود و نعوظ را به وجود می آورد.

تزریق مواد محرک به داخل اجسام غاری

بیش از یک دهه پیش دانشمندان به طور کاملا اتفاقی متوجه اثر نعوظی بعضی از داروها شدند. یعنی اگر مواد خاصی را داخل اجسام غاری تزریق کنند، سبب بروز نعوظ می شوند. این مشاهده نه تنها از نظر تشخیص پربهاست، که از نقطه نظر درمانی نیز کاربرد زیادی پیدا کرده است؛ طوری که امروزه پرکاربرد ترین شیوه ی درمان ناتوانی محسوب می شود.

در صورتی که تزریق تحت نظارت پزشکی آگاه انجام گردد، بی عارضه است و می تواند به عنوان وسیله ای دم دست برای درمان ناتوانی مورد استفاده قرار گیرد. در حال حاضر در ایالات متحده هزاران بیمار درمان تزریق به خود -self injection را انجام می دهند. با عنایت به عرضه داروهای بی عارضه ای نظیر ویاگر یا آپریما امروز کمتر درمان گری را وجود دارد که از برنامه ی تزریق خود برای بیمار ناتوانش استفاده کند.

یکی از پزشکان متخصص در این زمینه می گوید: در تجربه ی بالینی خود من ۵۰بیمار موجودند که در گذشته روی این شیوه ی درمان قرار گرفته و با توجه به شرایط زمانی ویژه بسیار راضی نیز بودند.

مناسب ترین ترکیب دارویی برای تزریق داخل غاری، از «پاپاورین»، «فنتولامین» و «پرستاگلاندین» تشکیل یافته است. در ایران با عنایت به مشکلات زیادی که در تهیه ی پرستاگلاندین وجود دارد، بهتر است برای برنامه ی «تزریق به خود» از ترکیب پاپاورین – فنتولامین که هم ارزان تر است و هم راحت تر تهیه می شود، استفاده شود. تنها بیماران خاصی را می توان در برنامه ی تزریق به خود قرار داد. ظرایف و نکات مهم در انتخاب بیماران مناسب این شیوه ی درمانی، در بحث فعلی قابل گنجاندن نیست.

توجه داشته باشید که این شیوه ی درمان در صورتی که تحت نظارت کاملا آگاهانه و محتاطانه انجام نگیرد، می تواند عوارض غیر قابل جبرانی به بار آورد. خطرناک ترین عارضه ی این تزریقات، نعوظ های طولانی است که حتی می تواند منجر به مرگ شود. مجددا تأکید می شود که «تزریق به خود» باید تحت نظارت دقیق و مسؤولانه ی یک اورلژیست مجرب و آگاه انجام گردد و مستمرا پیگیری شود.

میزان موفقیت این نوع درمان حدود ۷۰٪است. بهترین بیماران برای این شیوه ی درمان، قطع نخاعی ها (ناتوانی عصبی) و بد ترین آنها مبتلایان به نارسایی وریدی هستند. افرادی که مبتلا به تصلب شراین ایلیاک (Iliac) هستند، طبیعتا پاسخ خوبی به این شیوه ی درمانی نمی دهند.

پروتز های آلت

دهه ی ۷۰میلادی متعلق به پروتزهاست. از آن زمان تاکنون نیز پروتزها دست خوش تغییرات زیادی شده اند و بسیار کامل تر گردیده اند.

مهم ترین عارضه ی پروتز «عفونت» است. ولی بعضا سبب پارگی سر آلت و یا دستخوش خوردگی و استحاله نیز می شوند. عارضه ی اخیر در پروتزهای جدید بسیار نادر است.

پروتزها انوع گوناگون دارند. بعضی از آنها ساختار بسیار ساده ای دارند و تنها از دو استوانه ی قابل انعطاف تشکیل یافته اند. به این پروتزها «نیمه سخت» می گویند. بعضی از آنها بادکنکی هستند، و گروه دیگر مکانیکی عمل می کنند. با توجه به این که بعد از کارگزاری پروتز دیگر هیچ امیدی برای برگشت باقی نمی ماند، باید آن را آخرین اقدام درمانی به حساب آورد. انواع پروتزها را می توان به صورت زیر دسته بندی کرد

۳۵٪             نیمه سخت

۴۵٪             بادکنکی چندقسمتی

۲۰٪             بادکنکی تک واحدی

پروتزهای نیمه سخت انعطاف پذیر

این پروتز از دو استوانه ی شبیه به هم تشکیل شده است. قسمت میانی اغلب این پروتزها از سیم های ضد زنگ فلزی قابل انعطاف تشکیل می شود که در پوششی از «سیلیکون» قرار می گیرند. از نظر ظاهری این پروتزها شكل صد در صد طبیعی ندارند یعنی آلت همواره در حالت سفت قرار دارد و تنها زاویه ی قرارگیری آن تفاوت می کند. گو اینکه بیمار کم کم و به مرور زمان به شرایط جدید عادت کرده و شکل طبیعی را این چنین می بیند.

عفونت مهمترین عارضه ی این نوع پروتز به حساب می آید که در اکثر موارد سبب خروج پروتز می شود. اندازه گیری غلط پروتز نیز مشکلاتی به بار خواهد آورد. یعنی اگر پروتز زیاد بزرگ باشد، سبب پارگی سر آلت می شود، یا درد ایجاد می کند. پروتز، در صورت کوتاه بودن، کارایی نخواهد داشت.

در مجموع می توان گفت که پروتز های «نیمه سخت» ارزان، کم عارضه و کارا هستند، و با عنایت به ساختار بسیار ساده ای که دارند، در ایران بیشتر می توانند مورد توجه و استفاده قرار گیرند. عیب آنها در «کاملا طبیعی نبودن» و مشکلاتی است که بیمار در «لباس پوشیدن» پیدا می کند. اندازه گیری دقیق شماره ی مناسب آن نیز از کارهای دشواری است که اورلژیست انجام می دهد. نظیر هر پروتز دیگر، بعد از کار گذاری، بیمار قادر به استفاده از طرق دیگر درمان نیست.

پروتزهای بادکنی چند قسمتی

این نوع پروتز از چند قسمت تشکیل شده است که با لوله های پلاستیکی به هم متصل می شوند. ساختار آن پیچیده و شامل دو استوانه ی بادکنک شکل، یک مخزن، یک تلمبه و لوله های ارتباطی پلاستیکی است. هر یک از استوانه های بادکنکی را در یک جسم غاری، تلمبه ی دستگاه را داخل کیسه ی بیضه، و مخزن را زیر شکم و روی مثانه جاسازی می کنند.

در اثر فشار تلمبه، مایع از مخزن به درون استوانه های بادکنکی راه می یابد و سبب سفتی آنها می شود. نسل جدید این پروتزها از نظر ظاهری بسیار مقبولیت دارد، زیرا در قیاس با انواع «نیمه سخت» طبیعی تر عمل می کند. با وارد آوردن فشار ممتد بر روی تلمبه ی دستگاه، مایع از استوانه ها به مخزن برمی گردد و پروتز شل می شود.

عیب این پروتزها «گرانی و پرعارضه بودن» آنهاست. قیمت پروتز بسته به کارخانه ی سازنده متفاوت است ولی به طور متوسط به هزاران دلار بالغ می شود. به علاوه، صرف نظر از عارضه ی عفونت، اشکالات مکانیکی زیادی ممکن است ایجاد شود، که بیمار را به زحمت می اندازد. مثلا ممکن است مایع به دلایلی نشت کند، یا لوله های ارتباطی دچار پیچ خوردگی شوند. پرپیداست که در صورت بروز چنین عوارضی دستگاه کارایی خود را از دست خواهد داد.

خلاصه اینکه این نوع پروتزها به دلیل انطباق با شرایط طبیعی، بیشتر مورد پسند بیمار واقع می شوند. ولی همان طور که گفته شد در ۵٪موارد در عرض ۵سال در دستگاه عارضه ای ساختاری بروز پیدا خواهد کرد. در این نوع پروتز عفونت همچنان مهم ترین عارضه است و به خصوص در افراد مبتلا به قند نمود بیشتری دارد. گرانی فوق العاده زیاد دستگاه، با شرایط ایران سازگار نیست، و به خصوص از آن جهت که شرکت های عرضه کننده از ارائه خدمات پس از فروش عاجزند، کارگذاری آنها در صورت عارضه دار شدن مشکلاتی را به بار خواهد آورد. این نوع پروتز، نظیر هر پروتز دیگری، بعد از کارگذاری بیمار را از استفاده از هر شیوه ی درمانی دیگر محروم می سازد.

پروتزهای بادکنکی تک واحدی

از نظر ساختاری این پروتزها شبیه به انواع چند قسمتی عمل می کنند؛ یعنی در اثر فعال کردن دریچه ای، مایع از درون فضایی به فضای دیگر رانده می شود و سبب سختی دستگاه می گردد. ساختمان این پروتز بسیار پیچیده و ظریف است؛ در حدی که تمام اجزاء در یک استوانه ی واحد جاسازی شده اند که قابل کارگذاری در درون جسم غاری است. بیمار معمولا با فشار روی سر آلت دستگاه را سفت می کند و در اثر خم کردن بیش از ۶۰درجه، سبب شلی آن می شود.

عوارض مکانیکی این نوع پروتز بسیار کمتر از انواع «چند واحدی» ولی همچنان بیشتر از پروتزهای «نیمه سخت» است. ظاهر طبیعی دستگاه و هزینه ی کمتر آن در قیاس با انواع چند قسمتی، از مزایای بارز این نوع پروتز محسوب می شود.

عفونت به عنوان یک عارضه هم چنان حرف اول را به خصوص در بیماران قندی می زند. در این نوع پروتز، در حین سفتی قطر دستگاه زیاد نمی شود. نظیر هر پروتز دیگری باید به عنوان آخرین امید بیمار تلقی شود و مورد استفاده قرار گیرد.

پروتزهای مکانیکی تک واحدی

این پروتزها از نظر ظاهری بسیار شبیه انواع بادکنکی تک واحدی هستند؛ با این تفاوت که خاصیت انعطاف پذیری فعال آنها کاملا مکانیکی و نه هیدرولیکی است سازنده ی اصلی این نوع پروتزها شرکت «دا کومد» (DacoMed) در مینوسوتا است. در اثر خم کردن پروتز، سیم میانی دستگاه کوتاه می شود، و سفتی را به وجود می آورد. اگر پروتز را دوباره خم کنیم، در اثر شلی، سیم میانی به حالت اول بر می گردد.

عوارض مکانیکی این نوع پروتز زیاد است. اندازه گیری دقیق پروتز بسیار مشکل است، و به صرف وقت و دقت زیاد جراح نیاز دارد. عارضه ی عفونت نیز همچنان زیاد است و دستگاه در قیاس با انواع نیمه سخت گران تر تمام می شود. در این حالت نیز با کارگذاری پروتز راه برگشتی وجود ندارد.

در مجموع از میان انواع پروتزها آنچه در ایران با درنظرگیری شرایط کنونی متناسب تر و کاراتر به نظر می رسد. «نوع نیمه سخت» آنهاست. کارگذاری این نوع کم خرج تر است و مراقبت های بعد از عمل نیز دم دست تر و ساده تر انجام می گیرد.

بازسازی عروق

همان گونه که در قلب «بای پس» (bypass) انجام می گیرد، در آلت نیز می توان نقیصه های شریانی را بازسازی کرد. وجود خون رسانی کافی از الزامات قطعی در کسب نعوظ محسوب می شود.

در صورتی که بررسی آلت، به خصوص آرتریوگرافی، نشان دهنده ی شراین معیوب باشد، با جراحی می توان آن را ترمیم کرد. این عمل، بسیار مشکل و گران است. در صورتی که ناتوانی بیمار به دلیل فرار سریع خون از وریدها باشد، با عمل جراحی می توان وریدها را بست. باید توجه داشت که برای تن دادن به این گونه جراحی ها انجام مطالعات دقیق و اصولی از الزامات است که باید در نهایت دقت و وسواس دنبال شود. است. این عمل ها معمولا به کمک میکروسکوپ انجام می شوند و جزو سخت ترین جراحی های عروقی به شمار می آیند. با عنایت به پیچیدگی و سنگینی عمل طبعا عوارضی نیز بر آن مترتب است که البته در دست های ورزیده بروز آنها به حداقل می رسد.

جلسات مشاوره ی روانی

زمانی که احتمال علل جسمی ناتوانی رد شود و شواهدی دال به وجود معضلات روحی – روانی در دست باشد، این جلسات درمانی مورد پیدا می کنند. نکته ی مهم، نه تنها در این شیوه ی درمانی بلکه در تمام مراحل دیگر تشخیص و درمان، شرکت همیارانه ی «همسر بیمار» در ملاقات های حضوری است. توجه داشته باشید که ناتوانی مشکلی ارتباطی است و در واقع سبب بروز اختلال در روابط زوجین می شود. اصول اولیه مورد استفاده در این جلسات همچنان بر مطالعات وسیع «ماسترز وجانسن» در دهه ی ۷۰میلادی استوار است. هدف اصلی «حذف اضطراب» و «برگرداندن مجدد حس باور به خویش» در بیمار است، که باید با جدیت دنبال شود.

اهداف این نوع درمان در چهار مقوله ی زیر خلاصه می شود:

١- القاء و تقویت حس همکاری مشترک بین زوجین

۲- آموزش در حد کفایت زوجین در زمینه ی رفتار جنسی

۳- حذف افکار خرافی که بعضا در کودکی بیمار ریشه دارند.

۴- برخورد اصولی درمانی با مشکل ارتباطی زوجین و کاهش تزاحمات و دغدغه های درون خانواده

نتایج این شیوه ی درمان با میزان کارایی، ورزیدگی و تجربه ی درمانگر ارتباط مستقیم دارد؛ چیزی که به خصوص در ایران کمبود آن حس می شود و نیازمند اقداماتی جهت پرکردن خلاء موجود است.

چه درمانی به درد شما می خورد؟

در اتخاذ یک شیوه ی خاص برای درمان ناتوانی باید به نکاتی توجه کرد که به قرار زیر هستند:

نقطه نظر همسر بیمار

همان طور که قبلا نیز گفته شد، ناتوانی مشکل ارتباطی است. همسر بیمار به عنوان شریک زندگی وی باید در مراحل مختلف تشخيص و درمان حضوری فعال داشته باشد. باید در نظر داشت که همیشه بهترین درمان ها مناسب ترین آنها نیست. در اتخاذ یک شیوه ی درمانی خاص باید دیدگاه ها و انتظارات همسر بیمار را نیز در نظر گرفت، و بدان بهای لازم را داد.

دفعات مقاربت

در تمام منابعی که در این زمینه وجود دارند، هیچ جا اشاره ای مستقیم و صریح به اینکه چند بار مقاربت در یک مدت زمان خاص طبیعی است نشده است. درواقع دفعات طبیعی مقاربت در یک زندگی خانوادگی، بسته به عوامل شخصیتی و مختصات قومی، فرهنگی و اجتماعی تعیین می شود.

در یک کلام کلی می توان گفت زمانی که آن چه وجود دارد در یک دید متعامل و دوجانبه برای زوجین رضایت بخش نباشد؛ نقصانی وجود دارد که باید جبران شود. آنچه از اهداف اصلی درمان بیمار ناتوان محسوب می شود، برگرداندن قوایی است که تعدد دفعات استفاده از آن کم کم درون زندگی خانوادگی بازیافته خواهد شد.

تغيير احتمالی در روند فعالیت ها و زندگی روزمره

اگر اتخاذ شیوه ی درمانی خاصی در روند فعالیت و زندگی روزمره ی بیمار تغییر ایجاد کند، حق مسلم وی خواهد بود که از کم و کیف آن کاملا آگاه شود و با رغبت بدان تن دهد. به عنوان مثال در مورد یک شناگر، کارگذاری پروتز نیمه سخت، وی را از اشتغال به ورزش محبوبش باز خواهد داشت. در صورتی که این نکته ی ظریف از نظر دور بماند، ممکن است عواقب ناگوار و منکوب کننده ای داشته باشد.

اولویت

در انتخاب یک شیوه ی خاص درمانی باید ابتدا دم دست ترین، ارزان ترین و برگشت پذیرترین آنها را برگزید. جدول زیر ترتیب امکانات درمانی ناتوانی را متذکر شده است:

دارویی

هورمونی

مشاوره ی روانی

وسایل مکنده

تزریق داخل غاری

بازسازی عروق و پروتز

به این ترتیب، در صورتی که مورد داشته باشد، باید در ابتدا از داروهای خوراکی، مشاوره های روانی و وسایل مکنده استفاده کرد. در مراحل بعد، تزریق داخل غاری، بازسازی عروق و بالاخره پروتز آلت مطرح می شوند.

کمبود های جراحی

اعمال جراحی در درمان ناتوانی محدودیت هایی دارند که بیمار باید نسبت به آنها کاملا آگاه باشد. در این خصوص صداقت و صراحت پزشک می تواند از سوء تفاهمات بعدی جلوگیری کند.

محدودیت زمانی در کاربرد تزريقات

اگر بیمار روی برنامه ی «تزریق به خود» قرار گرفت، باید بداند که این شیوه ی درمانی حداکثر تا ۴سال کاراست. استفاده از تزریقات ورای این مدت، با عوارض مهمی از جمله «سفتی نسج درون آلت» همراه خواهد بود. طی مدت مزبور باید وضعیت بیمار را دقیقا پیگیری کرد، و در صورت بروز عوارض قابل انتظار، با آنها برخورد مناسب را داشت.

کاربرد ترکیبی و همزمان درمان های مختلف

گاهی برای ارتقاء کارایی یک شیوه ی درمانی، همزمان از روش دیگری نیز می توان استفاده کرد. مثلا کاربرد همزمان وسایل مکنده با تزریقات داخل غاری یا پروتز می تواند نتیجه ی درمان را بهتر و مطلوب تر کند.

بعضا بعد از انجام یک عمل جراحی خاص مثل «بستن وریدهای آلت»، می توان به کمک تزریقات داخل غاری توان بیمار را اعاده کرد. این همیاری درمانی در مواردی که نتایج عمل صد در صد مثبت نباشد، نقصان های موجود را برطرف می سازد.

هزینه ی لازم

بیمار باید استطاعت مالی لازم برای تن دادن به هر روشی درمانی خاص را داشته باشد. با عنایت به شرایط فعلی بیمه در ایران و وجود تعرفه هایی که شامل روش های نوین نمی شوند، انتخاب روشی که کم خرج تر و مناسب تر باشد معقول تر به نظر می رسد.

در سال ۱۹۹۰مجله ای در ایالات متحده اورلژیست ها را مورد خطاب قرارداد و نظر آنان را راجع به انتخاب یک روش درمانی ویژه در صورتی که ناتوان شوند، جویا شد. جواب های واصله گویای تمایلی در «جامعه ی آمریکای» است، که بعضا به هیچ وجه با انتظارات و ویژگی های «مریض ایرانی» همگنی ندارد. اما با عنایت به نکاتی که در آن نهفته است، بدان اشاره می شود:

۴۳٪                وسایل مکنده

۳۱٪                تزریق داخل غاری

 ۷٪                 پروتز

۱۵٪                هیچ درمان

۴ ٪                 بی جواب

بعد از عرضه ی داروهای خوراکی جدید در درمان ناتوانی وضعیت این اعداد در مطالعات جدیدتر کاملا دگرگون شده اند. در مطالعات جدید بیشترین تمایل به مصرف داروهای خوراکی وجود داشته، و استفاده از وسایل مکنده به ته فهرست انتقال یافته و در این خصوص تنها به اتخاذ «هیچ درمان» ارجحیت دارد.

در پایان به بیمار توصیه می شود که قبل از مشورت با اورلژیست آگاه در زمینه ی ناتوانی، درمان خاصی را برای خود انتخاب نکند. همان طور که قبلا ذکر شد، این مهم باید در جلسات کاملا «باز و متفاهم» اورلژیست و بیمار، و با درنظرگیری تمام نکات و ظرایف، انجام گیرد.