با خواص درمانی گشنیز و مضرات آن بیشتر آشنا شوید

با خواص درمانی و مضرات گشنیز بیشتر آشنا شوید

به گزارش ازمن بپرس گشنیز مقوی مغز و قلب، برای رفع خفقان و وسواس، هیستری، غش، سودی فراوان دارد. بیشتر خواص آن در برگ و میوه آن که تخم گشنیز یا تخم جلجان نامیده اند میباشد. هرگز در خوردن گشنیز زیاده روی نکنید، باعث خواب های پریشان شده، مضر و خطرناک می باشد.

مقدار خوراک برگ گشنیز ۳۵ گرم و تخم آن چهار گرم (چنانچه بیش از این مقدار خورده شود باعث نسیان و تولید لکنت زبان و کندی ذهن است. در عادت ماهانه اختلالاتی پدیدار می کند، خون را بند آورده عوارض زیاد همراه دارد.)

میوه یا تخم گشنیز عالیترین مقوی معده و بهترین محلل غذا است. محرک اشتها، بادشکن و معرق است و بیشتر در بیمارستانها برای دستگاه گوارش از تخم گشنیز استفاده میکنند. بهترین راه برای استفاده از آن دمکرده ده تا سی در هزار است. گشنیز دارای ویتامین (آ )A (بB )بوده، سرشار از ویتامین (ث) میباشد.

مضمضه آب آن جوش های دهان را از بین میبرد. لثه را محکم کرده، از خونریزی آن جلوگیری میکند ودرد دندان کرم خورده راتسکین می دهد. گشنیز دارای سبزینه بوده، یک اسانس قوی همراه دارد.

در صد گرم تخم گشنیز، یک اسانس و بیست گرم مواد چربی است. از سرعت و عوارض مستی و سرگیجه مستی و سردرد صبحگاهی می کاهد. جهت سینه درد دارویی ارزنده است. جوهر آن از راه ادرار دفع می شود و مجاری ادرار را ضد عفونی کرده، زخم های آن را معالجه میکند. شیره تخم گشنیز اسهال خونی را بند می آورد و بو داده آن برای اسهال و خونریزی معده نافع است.

گشنیز

عده ای برای رفع سردرد و معالجه زکام تخم آن را در آتش انداخته از دود آن استفاده میکنند. این دود ضد عفونی کننده مجاری تنفسی است، ولی برای مبتلایان به تنگی نفس و کسانی که نسبت به آن حساسیت دارند خوب نیست.

برگ گشنیز مسکن صفرا و التهاب معده و برطرف کننده عطش زیاداست و از قی کردن جلوگیری میکند. ضماد برگ گشنیز از شدت حرارت جراحات و سوزش آنها جلوگیری میکند ضماد برگ آن برای باد سرخ و بثورات جلدی و اگزما توصیه میشود. با ارد جو خنازیر و زخم های سفت و سخت را تحلیل میبرد.

سابقاً برای معالجه زخم های سرطانی سرب را با آب گشنیز ساییده روی زخم می گذاشتند، تخم گشنیز ضد کرم بوده، از رشد آنها در معده جلوگیری میکند. اگر نسبت به بوی آن حساسیت دارند از داروهای مدر استفاده کنند و اگر بر اثر زیاده روی در خوردن گشنیز مسموم شدند، پس از استفراغ تخم مرغ و شیر میل کنند.

کوبیده تخم آن مخلوط با فلفل و نمک حافظ گوشت در برابر فساد بوده، در صنعت کنسروسازی مورد استفاده است. با گشنیز آش یا پلو تهیه کنید و یا در آش ها و خورش های سبزی دار، کمی از برگ گشنیز بریزید و از افزودن گشنیز به سوپ و آش های بیماران و اطرفیان آن مخصوصاً مبتلایان به امراض عفونی فراموش نفرمایید.

غرایز جنسی را کم می کند و بوی گشنیز در اتاق زایمان مفید بوده، بی فایده نیست. از نظر بقراط طبیعت گشنیز سرد و خشک است. ولی شیخ الرئیس بوعلی سینا می گوید، خشک مایل به گرمی می باشد. جالینوس حکیم یونانی میگوید، جمع اجزای آن مایل به گرمی است و با جوهر حار لطیف که بزودی تحلیل میرود و در معده نمی رسد که گرمی آن ظاهر گردد.

 مخصوصاً آش گشنیز برای مردم امروزه منفعت دارد. اگر مریض ناراحتی سینه داشته باشد، از خوردن آن خودداری کند. آش گشنیز با کدو و ترشهایی که گفته شده بسیار خوب است.

گشنیز

اگر بیمار آن را بدون ترشی استفاده کند، مفید است. گشنیز تازه کمی حدت دارد. هفت مثقال آب گشنیز را گرفته بخورند منوم است، یعنی خواب آور و مانع صعود بخارهای غذا به مغز سر می باشد. اشخاص سالم با مخلوط سرکه یا سماق بخورند مفید است. آب گشنیز را اگر در دهان مضمضه کنند، برای جوش های دهان و سوزش نافع و مسکن درد دندان کرم خورده است.

جویدن گشنیز تازه یا خشک رافع بوی دهان و سرعت مستی از شراب میباشد. گشنیز خشک را نرم نمایند بر دندان مسواک کنند، یا با گشنیز بشویند. مقوی لثه و قاطع خون دندان است. گشنیز را آب گرفته هفت متقال با شکر مخلوط کنند خواب آور و مانع تخمه و ترش کردن غذا در معده است. جرم گشنیز مسکن صفرا و التهاب معده و تشنگی و حبس کننده قی و رافع قوه باه و نعوظ است. تسکین دهنده آن است. کسانی که حرارت زیاد در وجودشان می باشد و از شدت حرارت مثل مرض حصبه می کاهد.