پیشگیری از بیماری های مقاربتی

بیماری های مقاربتی (که در مورد آنها مفصل بحث شد) جزو عفونت های شایع هستند و با وجود پیشرفت روش های تشخیصی و درمانی، بروز آنها در عرض ۲۰ سال گذشته افزایش یافته است. در حال حاضر بیش از ۲۰ نوع بیماری مقاربتی شناسایی شده که سالانه بیش از ۱۳ میلیون زن آمریکایی به آن مبتلا می شوند. در طی سالهای ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، زنان فکر می کردند که تمام بیماری های منتقله از راه جنسی قابل درمانند. اما در اواسط دهه ۱۹۸۰ پزشکان کم کم پی بردند که عفونت های جدیدتر مثل هر پس، هپاتیت B و ایدز غیر قابل درمان هستند.

زنان در اثر بیماری های مقاربتی از راه جنسی مشکلات بیشتر و جدی تری را متحمل می شوند. برای مثال: بیماری های مقاربتی می توانند به رحم و لوله های رحمی انتشار یابند و بیماری التهابی لگن را ایجاد نمایند. بعضی از بیماری های مقاربتی مثل عفونت ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) با سرطان دهانه رحم ارتباط دارند.

همچنین بیماری های مقاربتی می توانند قبل از زایمان یا در حین آن از مادر به فرزند منتقل شوند.

هر چند که تعداد افراد مبتلا به بیماری های مقاربتی زیادند، اما پیشگیری از آن غیر ممکن نیست، راه های زیادی برای پیشگیری از ابتلا به این بیماری وجود دارد.

• پرهیز از روابط جنسی پر خطر: هر نوع رابطه جنسی که باعث پارگی غشاءهای مخاطی شود می تواند فرد را برای ابتلا به عفونت مستعد نماید. (مثل مناریت متعدی)
• کاندوم: در هر مقاربت از کاندوم استفاده کنید. زیرا یکی از موثرترین روش های پیشگیری از بیماریهای مقاربتی (از جمله ایدز) است، سایر روش های پیشگیری از بارداری، شما را در مقابل ویروس ها و باکتریها محافظت نمی نمایند.
• شریک جنسی خود را بشناسيد. در واقع اگر با شخصی رابطه جنسی داشته باشید، بیماری او به شما منتقل خواهد شد.
• معاینات منظم لكن
• شناختن علایم بیماری: به هر نوع ترشح غیر عادی، درد، خارش و با سوزش توجه کنید. به علایم موجود در شریک جنسی خود نیز توجه کنید.
• پیشگیری از ابتلاء مجدد به عفونت: زوجین مبتلا به بیماری های مقاربتی باکتریایی، باید همزمان تحت درمان با آنتی بیوتیک قرار گیرند تا عفونت کاملا ریشه کن شود.
• دیافراگم: استفاده از این وسیله می تواند خطر انتقال بیماری های مقاربتی را کاهش دهد.
• 

در صورت ابتلاء به بیماری های مقاربتی

در صورتی که وجود بیماری های مقاربتی در شما تشخیص داده شد، باید:

• فردی را که اخیرا با او رابطه جنسی داشته اید مطلع کرده او را تشویق به مراجعه به پزشک کنید.
• به دستورات پزشک عمل کنید.
• دوره درمان را کامل کنید.
• پس از دریافت دارو با انجام تست مجدد از بهبودی کامل مطمئن شوید.
• در حین درمان، از هر گونه فعالیت جنسی بپرهیزید.

دورنمای درمان

در صورتی که بیماری های مقاربتی زود تشخیص داده و درمان شوند، خطری به دنبال نخواهند داشت. بعضی از انواع باکتری های عامل سوزاک، از گذشته نسبت به داروهای موجود مقاومت نشان داده اند و در حال حاضر هم نیاز به آنتی بیوتیک های جدیدتر احساس می شود. جدی ترین بیماری منتقله از راه جنسی که در حال حاضر هیچ درمانی برای آن وجود ندارد، ایدز است، عفونت ویروسی کشنده ای که سیستم ایمنی را درگیر می کند، هر چند که اخیرا استفاده از ترکیبات چند دارویی دورنمای بهتری را برای بیماران ایدزی رقم زده اند.

كلاميديا

عفونت کلامیدیایی، شایع ترین از بیماری های مقاربتی در آمریکاست که سالانه بیش از ۴ و نیم میلیون نفر به آن مبتلا می شوند. این بیماری جدی که به آسانی هم درمان می شود سه برابر شایع تر از سوزاک و ۹ برابر شایع تر از هرپس تناسلی است. عامل ایجاد کننده آن یک ارگانیسم کو چک (کلامیدیا تراکو ماتیس است که در دسته باکتری ها تقسیم بندی می شود، هر چند که به ویروس ها شباهت دارد.

در صورت داشتن رابطه جنسی با فرد مبتلا، به این بیماری دچار می شوید. (یا در صورت عفونت مادر، نوزاد نیز حین عبور از کانال زایمانی، به آن مبتلا می شود. با وجودی که فرد به این عفونت مبتلا شده است، اغلب علایم بیماری ظاهر نمی شود و یا پس از یک الی دو هفته ظاهر می شود.

تا وقتی که یک دوره کامل آنتی بیوتیک را مصرف نکنید این عفونت برطرف نمی شود. زنانی که کمتر از ۲۴ سال سن دارند یا این که سابقه ابتلا به سایر بیماری های مقاربتی را داشته اند (خصوصا سوزاک) بیشتر در معرض خطر قرار دارند. بعضی از مطالعات نشان داده است که اگر کسی یک بار به عفونت کلامیدیایی مبتلا شده باشد، برای ابتلاء مجدد مستعدتر از دیگران است.

قابل اعتمادترین تست برای تشخیص این بیماری، کشت سلول های گردن رحم است. ( % ۹۰ دقت دارد) نتایج آزمایش در عرض ۲۴ ساعت آماده می شود.

متخصصین به تمام زنان جوان از جمله افراد حامله توصیه می کنند که تست کلامیدیا را انجام دهند. این بیماری آنقدر شایع است که اگر قرار باشد از نظر سایر بیماری های مقاربتی آزمایش شوید، باید تست کلامیدیا را هم انجام دهید. علایم بیماری شامل ترشح زرد متمایل به سیاه با خونریزی (ترشح در حدود ۲۰% از زنان وجود دارد)، درد، سوزش یا تکرر و اضطرار ادرار می باشد.

حتی اگر علامتی هم وجود نداشته باشد، امکان ابتلاء شریک جنسی به این بیماری وجود دارد. این بیماری با یک دوره ۷ روزه آنتی بیوتیک ها با یک دوز منفرد اریترومایسین درمان می شود. ( پنی سیلین بر علیه آن مؤثر نیست) اگر بیماری تشخیص داده شود، همسرتان هم باید درمان شود، حتی اگر هیچ علامتی نشان ندهد.

اگر عفونت را درمان نکنید تا سالها باقی می ماند و ممکن است دچار عوارض این بیماری شوید که شامل: عفونت لوله های رحمی با پوشش رحم (آندومتریت)، بیماری التهابی لگن و با افزایش احتمال تولد نوزاد نارس با وزن کم است.

با استفاده از کاندوم می توان ریسک ابتلا به عفونت را کاهش داد، اما نمی توان کاملا از آن پیشگیری کرد.

زگیل های تناسلی

زگیل های تناسلی، بیماری های مقاربتی بسیار شایعی هستند و هر ساله حدود ۲ میلیون آمریکایی تحت درمان این بیماری قرار میگیرند. بیشتر مبتلایان زنان ۱۵ تا ۲۴ ساله هستند. زنان مسن تر هم ممکن است این ویروس را داشته باشند، اما سیستم ایمنی آنها مانع عود بیماری شود. زنانی که بیش از یک شریک جنسی دارند و کسانی که از کاندوم استفاده نمی کنند بیشتر در معرض خطر ابتلا قرار دارند. ویروس در حین رابطه جنسی محافظت نشده از یک فرد به فرد دیگر منتقل می شود.

زمانی که زگیل ها در ناحیه تناسلی وجود دارند فرد عفونت را به میزان زیادی منتقل می کند، اما زمانی که زگیل ناپدید هم می شود فرد حامل ویروس است. این زگیل ها هم مثل ایدز یا هرپس درمان پذیر نیستند. رنگ زگیل ها از صورتی تا خاکستری متغیر و برجسته یا صاف می باشد و باعث خارش، سوزش یا خونریزی در اطراف ناحیه تناسلی می شوند. می توانید آنها را در ناحیه فرج، مهبل یا مقعد بیابید و گاهی هم خود را تا دهانه رحم بالا می کشند. گاهی ممکن است زگیل ها بزرگتر شوند و مهبل، مقعد، پیشابراه و پس از آن را مسدود کنند.

مطالعات نشان داده است که سیگار، سلولهای مهبل را برای ابتلا به زگیل مستعدتر می کند. تقریبا ۶ نوع از زگیل ها احتمال سرطانی شدن دارند خصوصا در زنانی که زگیل های دراز مدت و شریک های جنسی متعدد دارند. اما همراهی بین این نوع سرطان و زگیل به خوبی شناخته نشده است.

در حالی که هشت نوع ویروس پاپیلومای انسانی باعث زگیلهای تناسلی می شوند، تنها ۲ نوع آن (تیپ ۶ و ۸) با سرطان دهانه رحم همراه بوده اند. انواع مختلف این ویروس ها را تنها می توان در آزمایشگاه های تحقیقاتی از هم افتراق داد.

بیشتر زنان مبتلا به زگیلهای تناسلی، در معرض خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم قرار ندارند. پزشک می تواند زگیل را از روی شکل ظاهری آن، توسط چشم غیر مسلح، کولپوسکوپ با نمونه برداری تشخیص دهد. در پاپ اسمیر هم با مشاهده نمای غیر طبیعی، پزشک در صدد انجام بررسیهای بیشتر بر می آید. در حقیقت در بسیاری از زنان مبتلا به IIPV هیچوقت زگیل ایجاد نمی شود و پاپ اسمر غیر طبیعی، تنها نشانه موجود است). هیچ درمانی نمی تواند ویروس را ریشه کن کند، اما پزشک سعی می کند تا زگیلها را توسط محلولهای موضعی، منجمد کردن یا سوزاندن با لیزر، کوچک کند یا از بین ببرد.

در نهایت، اگر زگیلها خیلی بزرگ باشند با مشکل ایجاد کنند، جراحی روش خوبی است اما حتی توسط جراحی ۲۰% آنها دوباره عود می کنند. هر اقدامی هم که برای از بین بردن زگیلها انجام شود، باز هم ویروس به صورت نهفته و غیر فعال، در بدن باقی می ماند. هنوز پزشکان نمی دانند که چرا بیماری در برخی از زنان عود می کند و در عده ای عود نمی کند. اگر شما دچار این زگیل ها شوید و آنها را از بین ببرید، در ۹۰% موارد دوباره به آنها مبتلا می شوید مگر اینکه با نوع دیگری از این ویروس مواجه شوید.

تمام افرادی که مبتلا به زگیل تناسلی هستید (یا در گذشته به آن مبتلا بوده اند) باید همیشه به هنگام مقاربت از کاندوم استفاده کنند. دانشمندان در مراکز تحقیقاتی سراسر دنیا مشغول مطالعه برای یافتن واکسن مؤثری جهت پیشگیری از بیماری های مقاربتی هستند، اما هنوز نتیجه ای حاصل نشده است. تمام زنانی که زگیل های تناسلی دارند باید هر ۶ الى ۱۲ ماه یک بار تست پاپ اسمیر را انجام دهند تا نشانه های زودرس سرطان دهانه رحم در آنها شناسایی شود.

هرپس تناسلی

هرپس تناسلی، از بیماری های مقاربتی شایع است. پزشکان، هرپس تناسلی را یک عفونت آزار دهنده می دانند تا یک بیماری خطرناک. هر تماس پوستی می تواند تب خال را انتقال دهد، اما ویروس عامل هرپس تناسلی (هم خانواده تب خال معمولا در زمان مقاربت وارد بدن می شود و در تمام طول عمر باقی می ماند. این بیماری معمولا چندین بار در سال فعال می شود و زخمهای دردناکی در ناحیه تناسلی ایجاد می کند.

ویروس هرپس ساده تیپ دو (HISVT) عامل بیشتر موارد هرپس تناسلی، اما ویروس نوع یک (۱۱ ۱۱sv) باعث تب خال می شود که بیشتر نواحی بالای کمر را درگیر می کند. HIVS II می تواند هر قسمتی از پوست با مخاط را آلوده کند. این بیماری به طور طبیعی از طریق تماس با ترشحات تناسلی فردی که زخم باز دارد منتقل می شود، اما شخصی که ضایعه مشخصی ندارد نیز می تواند همسر خود را آلوده کند. ممکن است هرپس تناسلی به هنگام زایمان طبیعی از مادر آلوده به نوزادش منتقل شود.

هر پس نوزادی می تواند آسیب جدی به مغز و سایر اعضای بدن نوزاد وارد کند، و حتی با وجود درمان، بیش از ٪۲۰ نوزادان مبتلا، خواهند مرد. بسیاری از نجات یافتگان هم دچار نقص های جدی می شوند. به همین دلیل بسیاری از زنان مبتلا به هرپس فعال، عمل سزارین انجام می دهند. زنانی که به عفونت هرپس راجعه مبتلا هستند، نباید نگران این مسأله باشند، اکثر نوزادان مبتلا از مادرانی که دچار اولین عفونت هرپس هستید، متولد می شوند.

حدود ۹۰٪ از زنانی که هرپس دارند، هیچوقت علامتی نشان نمی دهند، اما اگر علایم بیماری در آنها ظاهر شود اولین عفونت، بدترین آنهاست. و شاید حدود سه هفته طول بکشد تا بهبودی حاصل شود. پس از محو شدن زخمها، ویروس در بدن باقی می ماند تا دوباره فعال شود. و ضایعاتی در دهانه رحم یا فرج، پوست بین مهبل و مخرج، یا باسن ایجاد نماید. زخمها معمولا در فاصله ۶ ماه از حمله اول، عود می کنند. معمولا قبل از فعال شدن مجدد بیماری، علایم اولیه ظاهر می شوند: احساس سوزش یا سوزن سوزن شدن در ناحیه ای که ویروس اولین بار از آنجا وارد بدن شده است.

زمانی دانشمندان فکر می کردند که بین هرپس و سرطان دهانه رحم، ارتباط وجود دارد. اما مطالعات جدید نشان داده که هیچ رابطه ای بین آنها وجود ندارد. داروهای ضد ویروسی می توانند از تعداد و شدت موارد عود بیماری بکاهند، اما این مساله به معنای درمان نیست، یعنی نمی تواند ویروس را از بین ببرد. مصرف دارو به هنگام ظهور اولین علایم بیماری (وقتی پوست شروع به سوزن سوزن شدن می کند) ممکن است زمان بهبودی را از ۵ روز به یک روز کاهش دهد.

در صورتی که در عرض یک سال، بیش از ۶ بار به این بیماری مبتلا شوید ممکن است با مصرف روزانه آسیکلوویر از عود آن پیشگیری کنید، اما بیشتر زنان مصرف روزانه این دارو را بیش از سه سال ادامه نمی دهند. عوارض جانبی این دارو در تعداد کمی از زنان گزارش شده است. تحقیقات برای یافتن واکسن مؤثر هنوز ادامه دارد.

هشدار:

پیشگیری از ابتلا مجدد به بیماری های مقاربتی باکتریایی: تا زمانی که تمام آنتی بیوتیک ها را مصرف نکرده اید و علائم کاملا برطرف نشده اند، از داشتن رابطه جنسی اجتناب کنید.

پیشنهاد جالب:

اگر زخمهای شما دردناک یا خارش دار هستند، نشستن در لگن آب ولرم را امتحان کنید، سپس زخم را با سشوار یا باد سرد خشک کنید. قرار دادن مقدار کمی وازلین روی زخم می تواند احساس ناراحتی در زمان ادرار کردن را کاهش دهد. در زمان ایجاد بیماری، لباس زیر نخی و آزاد بپوشید و از پوشیدن شلوارهای تنگ یا جوراب شلواری اجتناب کنید.

سوزاک

سوزاک یکی از شایع ترین بیماری های مقاربتی است. با وجودی که طبق آمار تعداد زنان مبتلا از سال ۱۹۸۰ رو به کاهش بوده است هر ساله حدود یک میلیون مورد در آمریکا گزارش می شود که بیشتر زنان بین ۱۵ تا ۲۴ ساله هستند. عده ای از متخصصین عقیده دارند که میزان واقعی مبتلایان ۲ برابر این تعداد است.

عامل این بیماری باکتری نایسر پاگنوره است که در مکانهای گرم و مرطوب زندگی می کند و به هنگام مقاربت، منتقل می شود. زنانی که همسرانشان مبتلا هستند و از روش های محافظتی استفاده نمی کنند ۸۰ تا ۹۰% شانس ابتلا به این بیماری را دارند. برخلاف عقیده بعضی از افراد، امکان ابتلا به سوزاک از طریق توالت فرنگی و استخرهای عمومی آلوده وجود ندارد. حدود نیمی از زنان بیمار دچار علامت می شوند که شامل تورم مهبل، ترشحات زرد مایل به سبز، خونریزی از واژن در فواصل قاعدگی، خارش و سوزش، یا درد به هنگام ادرار کردن است. عفونت شدید ممکن است تمام بدن را درگیر کند، باعث تهوع و استفراغ، تب و افزایش تعداد ضربان قلب شود.

حدود ۴۰% از زنان در اثر این عفونت به بیماری التهابی لگن دچار می شوند. در نتیجه بافت جوشگاهی در لوله های رحمی و نازایی ایجاد می گردد. زنان حامله ای که درمان نشوند ممکن است نوزادانی کوچک و نارس به دنیا بیاورند یا این که نوزادانشان در هنگام تولد مبتلا به عفونت التهابی چشم شوند. (عدم درمان گاهی منجر به کوری میشود.)

پزشک می تواند با انجام کشت باکتریایی از دهانه رحم و نواحی مجاور، عفونت را تشخیص دهد و نتیجه آزمایش معمولا ظرف ۴۸ ساعت آماده خواهد شد. از آنجا که سوزاک و عفونت کلامیدیایی اغلب همراه هم هستند، پزشک داروهایی را که جهت درمان هر دو بیماری مؤثر می باشند تجویز خواهد کرد. در حالی که سوزاک نسبت به بعضی از آنتی بیوتیک ها مقاوم شده است داروهای جدیدتری تولید شده اند که بتوانند عفونت را درمان کنند.

هپاتیت B

هپاتیت B، در واقع شایع ترین بیماری های مقاربتی قابل پیشگیری در ایالات متحده است. عامل آن ویروس شدیدآ عفونت زایی است که ۱۰۰ برابر مسری تر از ویروس عامل ایدز است. متأسفانه، در حالی که می توان با تزریق واکسن از ابتلا به هپاتیت B پیشگیری نمود، (۳ نوبت واکسن) تنها حدود ۵٪ از افرادی که هدف این عفونت قرار میگیرند نوجوانان ۱۵ تا ۱۹ ساله این واکسن را دریافت می کنند. در حال حاضر، این واکسن برای تمام نوزادان توصیه می شود تا از مرگ و میر بالای آنها کاسته شود و تنها در دو مورد، مصرف واکسن، باعث مرگ کودکان شده است.

این ویروس در خون، بزاق، مایع منی و سایر مایعات بدن وجود دارد و انتقال آن شباهت زیادی به انتقال ویروس ایدز دارد. یعنی در ارتباطات معمولی منتقل نمی شود.

اگر ویروس از طریق رابطه جنسی، انتقال خون، سوزنهای آلوده با استفاده از مسواک و تیغ وارد خون شود، عفونت ایجاد می شود. امکان انتقال ویروس از مادر به جنین در طول سه ماهه آخر حاملگی و در زمان زایمان یا شیر دهی وجود دارد. ویروس بسیار پایدار است و می تواند روزها بر روی سطوح خشک زنده بماند. بیش از نیمی از موارد بیماری در اثر رابطه جنسی با فرد آلوده هستند.

ممکن است پس از مواجهه با این ویروس ۶ ماه طول بکشد تا علایم بیماری های مقاربتی ظاهر شوند. این علایم به تدریج آشکار می شوند و گاهی ممکن است اصلا هیچ علامتی ایجاد نشود. علایم بیماری شامل: خستگی، دردهای عضلانی و مفصلی، درد خفیف شکم،

کاهش اشتها، کھیر یا واکنش های جلدی و اسهال خفیف می باشد. حدود نیمی از مبتلایان، دچار برقان می شوند. تقریبا دیگر تنها بیماری خفیفی را تجربه خواهند کرد.

در صورتی که علایم بیماری شدید نباشد، احتمال ناقل شدن بیشتر خواهد بود). حدود ٪۲۵ ناقلین، دچار علایم مزمن خواهند شد و بیشتر در معرض خطر سیروز کبدی قرار خواهند گرفت. ویروس را می توان چند هفته پیش از ظهور علایم با چند ماه بعد، در خون و مایعات بدن پیدا کرد.

ناقلین مزمن این بیماری، همیشه می توانند این عفونت را انتقال دهند هر چند که ظاهرا بیمار نیستند. افرادی که بهبود می یابند تا آخر عمر در امان خواهند بود. هپاتیت B را می توان با تست های خونی تشخیص داد. سایر آزمایش ها می توانند هپاتیت B را از سایر انواع هپاتیت ها افتراق دهند. هپاتیت B فعال مزمن را می توان با انترفرون آلفا درمان کرد، اما خود این دارو باعث ایجاد عوارض جانبی شبه آنفولانزا میشود. برای هپاتیت B فعال هیچ درمانی به جز استراحت و مصرف زیاد کربوهیدرات و رژیم کم چربی وجود ندارد.

پس از بهبودی، باید با آزمایش خون مشخص کنید که آیا آنتی ژن این بیماری در بدن شما باقی مانده یا نه. مثبت بودن آزمایش، به این معناست که عفونت شما شديدة مسری است و بیشتر در معرض مواجهه با عوارض این بیماری هستید. هر ساله حدود ٪۱۰ از ناقلین مزمن از آنتی ژن عاری می شوند. درصد زیادی از ناقلین، دچار هپاتیت مزمن می شوند که در نهایت باعث نارسایی دائمی کبد می شود. اغلب بیماران پس از درمان به طور کامل بهبود می یابند و در معرض عوارض دراز مدت این بیماری های مقاربتی قرار نمی گیرند.

در حالی که هپاتیت ۱۳ کاملا توسط واکسن قابل پیشگیری است، هر ساله هزاران نفر به این بیماری مبتلا می شوند. تمام افراد در معرض خطر ابتلا به این بیماری (از جمله تمام کارکنان پزشکی و پرستاری) باید این واکسن را دریافت کنند. از نوامبر سال ۱۹۹۱ تزریق این واکسن برای تمام نوزادان توصیه می شود. اما در حال حاضر توصیه ای برای دریافت باد آور آن وجود ندارد. کسانی که واکسينه نشده اند اما با این بیماری مواجه شده اند می توانند ایمونوگلوبین TIBIG را دریافت کنند.

که اگر در فاصله یک هفته از مواجهه، مصرف شود و همزمان تزریق یک دوره واکسن نیز شروع شود، تا ۹۰% قدرت پیشگیری دارد. ناقلین بیماری باید با رعایت موازین بهداشتی استاندارد، مطمئن شوند که در ارتباطات نزدیک خود، بیماری را انتقال نمی دهند. شما نباید از تیغ، مسواک یا سایر وسایلی که ممکن است به خون آلوده شوند، به صورت اشتراکی استفاده کنید. علاوه بر این همه (خصوصا همسر) باید واکسن هپاتیت B را دریافت کنند. اگر شما ناقل بیماری هستید باید این مسئله را به پزشک، دندانپزشک و سایر مراقبین بهداشتی اطلاع دهید.

سیفلیس

این بیماری قبلا یک عفونت کشنده محسوب می شد. اولین همه گیری آن پس از بازگشت کریستف کلمب از سفر خود به آمریکا ثبت شده و قرن هاست که مردم سراسر جهان را عذاب داده است.

امروزه در صورتی که بیماری به موقع تشخیص داده شود با تجویز پنی سیلین قابل درمان است. با این وجود سالانه هزاران آمریکایی به این عفونت دچار می شوند.

سفلیس از جمله بیماری های مقاربتی است که عامل آن اسپیروکت و ترپونما پالیدوم است، که از طریق پوست با مخاط آسیب دیده، به هنگام مقاربت، بوسیدن یا تماس های سایر قسمت ها با زخم باز، وارد بدن می شود.

شانس ابتلا به عفونت طی یک بار تماس با فرد آلوده حدود ۳۰% است. زخم اولیه ممکن است به راحتی از دید پنهان بماند و بیماری تا زمان ظاهر شدن بثورات پوستی در مرحله دوم عفونت شناسایی نشود، با آزمایش خون یا آزمایش ترشحات زخم می توان بیماری را تشخیص داد. (برای تشخیص سبنلیس کشت انجام نمی شود. در صورتی که بیماری زود تشخیص داده شود، در ۹۸% موارد عفونت قابل درمان است و اگر بیماری درمان نشود می تواند به سیستم اعصاب مرکزی انتشار یابد و آسیب های برگشت ناپذیر عصبی ایجاد کند.

ويروس نقص ایمنی انسانی (IIIV) و بیماری ایدز (AIDS)

عفونت با ویروس نقص ایمنی انسانی (HTIV)، منجر به سندروم نقص ایمنی اکتسابی ایدز AIDS) می شود.

از زمان شناسایی آن در سال ۱۹۸۴ با همه گیری هایی، ایدز در سراسر جهان منتشر شد و حدود ۱۳ میلیون نفر به آن مبتلا شده اند. با وجودی که این بیماری اولین بار در بین مردان همجنس باز بافته شد، در حال حاضر بیشتر از طریق تماس های جنسی بین مرد وزن منتقل می شود.

در ایالات متحده، خون و فراورده های خونی از سال ۱۹۸۵ به بعد از نظر IIIV آزمایش می شوند و بی خطر محسوب می گردند.

علاوه بر این FDA بیش از ۳۰۰۰ مرکز اهدا خون را کنترل می کند. ریسک انتقال ۱۱tv از یک مورد در ۲۵۰۰ نفر در سال ۱۹۸۵ به یک مورد در ۹۴۰۰۰۰ نفر در پایان سال ۱۹۹۵ رسید.

مایعات بدن مثل خون، منی، ترشحات مهبلی، مایع آمنیوتیک، شیر ، ادرار را آلوده می کند. تماس با مایعات بدن در زمان مقاربت یا مواجهه با خون و فراورده های خونی آلوده در زمان انتقال خون، عفونت را منتقل می کند. همچنین استفاده از مواد مخدر تزریقی، خالکوبی یا خونگیری با سوزن های آلوده، طب سوزنی، تزریقات و یا فرو رفتن سوزن آلوده در دست می تواند ویروس را وارد بدن فرد کند. امکان انتقال عفونت از مادر به جنین و یا از راه شیردهی نیز وجود دارد.

رابطه جنسی بی خطر

انتقال ویروس HIV از مردان به زنان باعث افزایش چشمگیر تعداد زنان مبتلا شده که امروز حدود ۱۳% از موارد بیماری ایدز را تشکیل می دهند. در امریکا ایدز چهارمین علت مرگ و میر در میان زنان در سن تولید مثل در نیویورک و نیو جرسی می باشد. در حالی که واکسن موثری برای این بیماری وجود ندارد، بهترین راه برای پیشگیری از انتشار این بیماری اجتناب از داشتن روابط جنسی با فرد آلوده و رعایت موازین ایمنی به هنگام رابطه جنسی است.

استفاده از کاندوم لاستیکی (لاتکس) بهترین راه است که در صورتی که شک به آلودگی یکی از زوجین وجود داشته باشد، در انواع روابط جنسی باید به کار برده شود.

تنها باید نرم کننده هایی را که پایه شیمیایی آنها آب است به همراه کاندوم استفاده کرد زیرا نرم کننده های روغنی مثل وازلین، لاستیک های طبیعی را ضعیف می کنند.

درمان:

اگر چه در حال حاضر هیچ درمانی برای ایدز وجود ندارد، با مطالعات گسترده، ترکیبات دارویی جدیدی برای افزایش طول عمر بیماران تولید شده است. در حال حاضر سه دسته از داروها در درمان ایدز به کار می روند. داروهای ضد ویروسی، داروهایی که از ابتلاء بعضی از عفونت ها جلوگیری می کنند و سایر داروهایی که با عفونت و سرطان مبارزه می کنند. ترکیب داروهای جدید درمان ایدز با یکدیگر به همراه

روش های بررسی درمان باعث بدست آمدن نتایج بهتری در دراز مدت شده است. با ترکیب داروهای مختلف احتمال اینکه بیماران به این داروها مقاوم شوند کمتر خواهد بود.

توجه

ویروس PHIV در خارج از بدن به راحتی توسط مواد ضدعفونی کننده خانگی مثل: الكل، وایتکس و پراکسید از بین می رود.