نکته هایی در مورد کمک های اولیه ی لازم در زمان جابه جایی و حمل مصدومان

کمک های اولیه ی لازم در زمان جابه جایی و انتقال مصدوم

اکثر مصدومین، پس از دریافت مراقبت های اورژانسی، نیاز به جابه جایی و انتقال هر چه سریع تر به مراکز درمانی دارند. تحت شرایط عادی، مصدوم را بدون ارزیابی کامل A.B.C.D و انجام مراقبت های لازم نباید جابه جا یا منتقل کرد. جابه جایی غیر ضروری و انتقال بدون دریافت مراقبت کافی، اغلب باعث آسیب های اساسی، افزایش شوک و به خطر انداختن زندگی و سلامتی معدوم می شود. در صورت ضروری بودن انتقال (انتقال اورژانسی)، باید روش هایی را برای جابه جایی برگزید که احتمال شدیدتر شدن ضایعات یا به وجود آمدن صدمات بعدی را کاهش دهد. در صورت امکان، جابه جایی و انتقال بهتر است توسط تیم ماهر اورژانس و با استفاده از وسایل مجهز انجام گیرد.

اهداف جابه جایی مصدوم:

۱.جابه جایی مصدومی که به شکم بر روی زمین افتاده باشد (مصدوم را جهت بررسی مشکلات و دریافت مراقبت های لازم باید به پشت بر روی زمین بخوابانید).

۲. جابه جایی مصدوم زمانی که در معرض خطر جدی قرار گرفته باشد (جا به جایی اورژانسی.)

٣. جابه جایی مصدوم جهت دریافت مراقبت های ویژه و انتقال به مراکز درمانی (جا به جایی غیر اورژانسی.)

روش های جابه جایی مصدوم

١. جابه جایی مصدومی که به شکم بر روی زمین افتاده باشد:

الف) ابتدا کنار مصدوم زانو زده، پس از ارزیابی A.B.C.D در او و کنترل احتمال سیب کردن و صدمات نخاعی، دست مصدوم را که به شما نزدیک تر است، به طور مستقیم و به طرف بالا در کنار سر او قرار دهید. با یک دست خود را جهت جلوگیری از حرکات اضافی گردن در پشت سر مصدوم قرار داده، با دست دیگر شانه مقابل او را بگیرید و به طرف خود بکشید.

ج) بعد از قرار دادن مصدوم در وضعیت خوابیده به پشت (طاقبان دست هایش را در کنار و دو طرف بدنش قرار داده، او را ارزیابی و درمان کنید.)

٢. جابه جایی اورژانسی

در شرایط عادی، کنترل و ارزیابی A.B.C.D و بی حرکت کردن ستون فقرات جزء اقدامات اورژانسی و امدادی می باشد، اما زمانی که محل حادثه برای امدادگر و مصدوم ناامن باشد، قبل از انجام ارزیابی و مراقبت باید مصدوم را از محل حادثه دور کرد. در این نوع جابه جایی، هدف نجات جان مصدوم است و احتمال بدتر شدن صدمات و به وجود آمدن آسیب های بعدی وجود دارد. بنابراین به یاد داشته باشید که جابه جایی اورژانسی را زمانی انجام دهید که انتخاب راهی دیگر برای شما وجود نداشته باشد. جهت کاهش صدمات به خصوص صدمات نخاعی در این گونه جابه جایی ها، تلاش برای انجام جابه جایی باید به صورت کشیدن در جهت محور طولی بدن باشد. کشیدن می تواند با گرفتن لباس با قرار دادن مصدوم بر روی پتو و کشیدن پتو صورت بگیرد.

علل جابه جایی اورژانسی:

۱. مصدوم در خطر آتش یا سرایت آن قرار داشته باشد.

۲. مصدوم در معرض خطر برخورد مواد منفجره یا دیگر مواد خطرناک قرار داشته باشد.

٣. زمانی که نتوان از مصدوم در صحنه حادثه به دلیل وجود مخاطرات احتمالی محافظت کرد، مانند: احتمال ریزش آوار، وجود گازهای سمی، سیل، طوفان، یا قرار داشتن مصدوم سرمازده در محیط سرد یا مصدوم گرمازده در محیط گرم، و یا بودن مصدوم در معرض ازدحام خصومت آمیز.

۴. زمانی که مصدوم در استفاده از یک وسیله حیاتی با دیگر مصدومین شریک باشد و ما مجبور به انتقال او به نزد سایر مصدومین جهت استفاده از این وسیله حیاتی باشیم، مانند استفاده از اکسیژن.

۵ مصدوم دچار ایست قلبی شده و نیاز به انتقال سریع بر روی سطح سفت و محکم داشته باشد.

روش حمل اورژانسی با کمترین احتمال آسیب به ستون فقرات

١. کشش مصدوم توسط پتو:

الف) پتو را از طول آن تقریبا تا وسط تا کرده، در کنار طول بدن مصدوم قرار دهید .

ب) مصدوم را به پهلو جهت مخالف خود چرخانده، نیمه تا شده پتو را در زیر بدن او قرار دهید.

ج) مصدوم را به پشت بر روی مرکز پتو برگردانده، پس از صاف کردن پتو از زیر بدنش، انتهای بیرون زده پتو را به دور بدن او بپیچید.

د) در بالای سر مصدوم قرار بگیرید و پتو را در زیر سر او چنگ زده، به طرف خود بکشید. اگر نیاز به انتقال مصدوم از روی پله ها شود، بدنش را در راستای نرده کنار پله قرار داده، در زمان پایین آوردن او از پله ها، از پرش بدن مصدوم بر روی پله ها جلوگیری کنید. روش کشیدن مصدوم با پتو، از سایر کشیدن ها راحت تر می باشد و در صورت موجود نبودن پتو، می توانید او را در گت بپیچید و بکشید.

٢. کشیدن پیراهن مصدوم

الف) دست های مصدوم را از مچ بسته، یا آنها را در زیر کمربند یا شلوار او قرار دهید. این عمل از باز شدن دست ها به طرف شما یا خارج شدن پیراهن مصدوم جلوگیری می کند.

ب) پیراهن او را از ناحیه شانه ها و گردن گرفته، دست های خود را در زیر سر او محکم کنید.

ج) مصدوم را به طرف خود کشیده، از صحنه حادثه دور کنید.

٣. کشش به کمک ملحفه:

الف) ملحفه را از طول آن تا کنید، تا زمانی که به شکل یک نوار باریک و بلند درآید.

ب) وسط ملحفه تا زده شده را بر روی عرض سینه مصدوم در خط پستان قرار دهید.

ج) انتهاهای ملحفه را از زیر بازوهای مصدوم و از زیر بغل او عبور داده، در زیر سر مصدوم توسط گره مربعی محکم کنید.

د) در بالای سر مصدوم قرار بگیرید و با گرفتن انتهاهای ملحفه از ناحیه زیر سر، او را به طرف خود بکشید.

ه) در زمان عدم دسترسی به پتو می توانید از ملحفه جهت کشیدن مصدوم مانند کشیدن با پتو استفاده کنید. از کشش ملحفه می توان جهت خارج کردن مصدوم از ماشین و قرار دادن او بر روی تخته با برانکارد استفاده کرد.

۴. کشش مچ پاهای مصدوم

۵) کشش شانه های مصدوم

۶) کشش آتش نشان

روش های حمل اورژانسی زمانی که صدمات نخاعی وجود نداشته و با بلند کردن مصدوم از زمین همراه باشد، عبارتند از:

۱)حمل آتش نشان:

اگر در مصدوم احتمال آسیب به ستون فقرات با نخاع و یا سنگی در اندام ها را نمی دهید (شکستگی در دست ها و پاها)، یا زمین ناهموار بود، نتوان از روش کشبدن استفاده کرد و ماندن در صحنه حادثه برای مصدوم و شما خطرناک باشد، از حمل آتش نشان استفاده کنید. حمل آتش نشان نیاز به نیروی زیاد امدادگر دارد زیرا مصدوم را باید بر روی شانه حمل کند. بنابراین در صورت ناتوانی در تحمل وزن مصدوم از این روش استفاده نکنید. روش حمل آتش نشان:

الف) مصدوم را در وضعیت خوابیده به پشت قرار دهید. زانوهای او را به طرف بالا بکشید و خم کنید.

ب) با دو دست خود، دست های مصدوم را از ناحیه مچ دست گرفته، با پاهای خود بر روی انگشتان شست پای او بایستيد.

ج) کمی متمایل به عقب شده، مصدوم را به طرف بالا و خود بکشید. وقتی که مصدوم تقریبا در وضعیت ایستاده قرار گرفت، کمی دولا شده، او را بر روی شانه سمت راست خود بیندازید.

د) بلند شوید و بایستید، سپس دست راست خود را از بین پاهای مصدوم عبور داده، دست او را که به شما نزدیک تر است، بگیرید و مصدوم را منتقل کنید. در انجام حمل آتش نشان می توانید از یک امدادگر دیگر کمک بگیرید.

۲. حمل کولی:

امدادگر، مصدوم را کول کرده، با دست های خود پس از عبور دادن از زیر زانوها هر دو مچ دست مصدوم را از جلوی بدن خود می گیرد و او را منتقل می کند.

٣. حمل عصایی:

امدادگر در سمت آسیب دیده مصدوم قرار گرفته، با قرار دادن یک دست او به دور گردن خود ، به عنوان تکیه گاه مصدوم در جابه جایی به او کمک می کند.

۴. حمل آغوشی:

۱.حمل دونفره مصدوم (حمل دو مچ. روش حمل دو مچ): الف) مصدوم را بلند کرده، دو امدادگر در دو طرف او قرار گیرند.

ب) یک دست خود را در پشت مصدوم قرار داده، دست دیگر خود را در زیر ران های مصدوم ببرند و از ناحیه مچ دست محکم دست یکدیگر را بگیرند.

ج) مصدوم را بر روی مچ های خود نشانده، به دست هایشان که در پشت مصدوم قرار دارد، تکیه دهند.

د) به آرامی مصدوم را از زمین بلند کنند. جابه جایی باید به طور همزمان صورت گرفته، هر دو امدادگر باید با هم حرکت را انجام دهند.

٢. حمل چهار مچ: در این حمل، هر دو امدادگر توسط در هم کردن و گرفتن چهار مچ دست خود اتصال محکمی را به وجود می آورند که مصدوم بر روی آن نشسته، با قرار دادن بازوهای او در دور گردن دو امدادگر، مصدوم را جابه جا و منتقل می کنند.

۳. حمل زنبه ای (بلند کردن اندام ها توسط دو امدادگر). روش حمل: الف) یک امدادگر در کنار سر مصدوم و دیگری در کنار زانوهای او زانو بزنند. ب) امدادگری که در کنار سر مصدوم قرار دارد، دست های خود را زیر شانه های می برد و شانه ها را از زمین بلند کرده، سپس دست های خود را از زیر بغل مصدوم عبور دهد و با هر دو دست خود مچ دست های مصدوم را بگیرد (به طوری که دست راست امدادگر مچ دست چپ مصدوم و دست چپ امدادگر مچ دست راست مصدوم را بگیرد).

ج) امدادگر دوم بین زانوهای مصدوم قرار گرفته، پس از بالا آوردن زانوهای که دست های خود را از زیر آنها عبور دهد.

د) هر دو امدادگر در یک زمان مصدوم را از زمین بلند کرده، منتقل کنند.

۴. حمل صندلی (توسط در امدادگر): در برخورد با مصدوم در صورت موجود بودن صندلی در محل، او را بر روی آن نشانده، یک امدادگر پشت صندلی قرار بگیرد و امدادگر دوم پایه های صندلی را گرفته، مصدوم را منتقل سازند. قبل از حمل مصدوم، از سالم بودن و تحمل وزن توسط صندلی مطمئن شوید.

۵ حمل عصایی.

بلند کردن مصدوم خوابیده و حمل توسط سه امدادگر

این روش، راه مؤثری برای جابه جایی مصدوم با صدمات شدید می باشد، اما اگر احتمال آسیب نخاعی را می دهید، از این روش استفاده نکنید.

روش بلند کردن و حمل مصدوم خوابیده:

الف) در این روش، هر سه امدادگر در یک سمت مصدوم (سمت آسیب دیده) قرار گرفته، کنار او زانو بزنند. هر سه امدادگر باید زانوی یک سمت خود را بر روی زمین قرار دهند(مثلا هر سه امدادگر زانوی راست یا هر سه امدادگر زانوی چپ). بهتر است دست های مصدوم را از ناحیه مچ به هم بسته با درون شلوار با کمربند او قرار دهند.

ب) امدادگر اول در کنار شانه های مصدوم قرار گرفته، دست های خود را تا آرنج زیر گردن و شانه های او قرار دهد.

– امدادگر دوم در کنار لگن مصدوم قرار گرفته ، ساعد دست های خود را زیر قسمت فوقانی ران (مفصل هیپ) و لگن قرار دهد.

– امدادگر سوم در کنار زانوی مصدوم قرار گرفته، ساعد دست های خود را در زیر زانو و مچ پاهای او قرار دهد.

ج) هر سه امدادگر در یک زمان مصدوم را از زمین بلند کرده، بر روی زانوهای خمیده خود قرار دهند.

د) هر سه امدادگر در حالی که مصدوم روی ساعد دست های آنها قرار دارد، او را به سینه خود جهت کنترل بهتر بچسبانند. سپس در یک زمان ایستاده، مصدوم را تا رسیدن به محل امن یا برانکارد حمل کنند. برای منتقل کردن او بر روی برانکارد، این عمل را به طور بر عکس انجام دهند.

– از این روش می توان برای حمل مصدوم از یک محل عبور باریک و پایین بردن و از پله ها استفاده کرد.

– این حمل می تواند توسط چهار مرد که در کنار سر، قفسه سینه، لگن، و زانو مصدوم قرار می گیرند، انجام شود که با قرار دادن دست در زیر سر، قفسه سینه، لگن، بالای ران (مفصل هیپ) ، زانوها، و مچ پای مصدوم صورت می گیرد.

تذکر:

۱.در حمل بیشتر از سه نفر، امداد گران می توانند به صورت یکی در میان روبه روی هم قرار گرفته، مچ دست های یکدیگر را به صورت زیگزاگی در زیر بدن و مصدوم بگیرند (شبیه حمل دو مچ) و مصدوم را حمل نمایند.

۲، در حمل های گروهی یا بیشتر از یک نفر، هماهنگ بودن حرکات بسیار اهمیت دارد. بنابراین، امدادگران با شمارش ۱تا ۳، جابه جایی را هم زمان انجام دهند. بهتر است جهت هماهنگی بیشتر، یک نفر رهبر گروه شود.

حمل توسط برانکارد

استفاده از برانکارد، یک روش آسان و راحت برای حمل مصدوم می باشد که  می تواند توسط دو، سه، یا چهار نفر حمل شود.

انواع برانکارد:

تخت پارچه ای با برانکارد باریک: از تخت پارچه ای (پارچه کتان) به مدت دو فرن در ارتش های مشهور جهان استفاده شده است. نوع جدید آن، دارای چارچوب لوله ای است که توسط نايلون پوشیده شده است و قدرت تحمل وزن بالاتر از ۱۷۵ کیلوگرم را دارد. تخت پارچه ای را عموما نباید در مواردی که نیاز به بی حرکت بودن نخاع است، استفاده کرد و بهتر است در موارد نیاز به بی حرکت بودن نخاع، از تخته پشت استفاده شود.

تخته های پشت: تخته های پشت، بیشتر جزء ابزار امدادگران با مهارت بیشتر (پرسنل اورژانس) می باشد. انتقال مصدوم بر روی تخته پشت به چند روش صورت می گیرد. انتخاب روش بستگی به چگونگی ثابت کردن نخاع مصدوم و وضعیت قرار گرفتن او دارد. اگر در زمان انتقال مصدوم بر روی تخته پشت نیاز به بی حرکت بودن سر و گردن باشد، شما می توانید تا زمان دراز کشیدن او بر روی تخته پشت ، سر و گردن مصدوم را توسط دست خود بی حرکت و در وضعیت طبیعی نگه دارید و سپس از پتو یا کیسه شنی جهت بی حرکت نگه داشتن سر و گردن استفاده کنید. در صورت امکان، از گردنبند مخصوص جهت بی حرکت نگه داشتن سر و گردن مصدوم استفاده کنید. وضعیت های مصدوم در استفاده از تخته پشت:

١. اگر مصدوم در وضعیت نشسته قرار دارد:

الف) از پشت سر به مصدوم نزدیک شوید و تخته را به آرامی به پشت سر او برانید.

ب) از او بخواهید که به تخته تکیه کند و ته تخته را با زانوی خود جهت جلوگیری از تغییر وضعیت نگه دارید.

ج) آهسته تخته را به سمت عقب کج کنید. در همین زمان سر و گردن او را توسط دست خود بی حرکت نگه دارید.

د) وقتی که مصدوم در وضعیت خوابیده به پشت قرار گرفت، قسمت پایین بدن او را بر روی تخته بسرانید. انتقال مصدوم بر روی تخته باید در چندین مرحله به طور آهسته صورت گیرد.

٢. اگر مصدوم صاف به پشت خوابیده (دراز کشیده) باشد (روش لوگرول):

* تخته را در راستا و امتداد بازوی او قرار دهید.

* ساعد یک دست مصدوم را گرفته، آن را بر روی عرض سینه او قرار دهید. سپس با دست خود آرنج همان دست مصدوم را بگیرید.

* با دست دیگر شلوار پای مصدوم را از ناحیه همان سمت گرفته، پس از بلند کردن و خم کردن زانو ، آن را بگیرید..

* پس از گرفتن آرنج و زانوی مصدوم در حالی که امدادگر دوم سر او را در همان راستا می چرخاند، مصدوم را به پهلو قرار داده، از خود دور کنید.

* در حالی که مصدوم به یک پهلو قرار دارد، پشت او را از نظر وجود آسیب معاینه کنید و در همین وضعیت تخته پشت را در کنار پشت مصدوم قرار داده، او را به سمت خود بر روی تخته پشت بچرخانید.

* مصدوم را توسط ۳تا ۴باند محکم به تخته پشت ببندید.

تذکر: می توان مصدوم را به کمک روش های کششی بر روی تخته پشت منتقل نمود.

٣. اگر مصدوم به شکم بر روی زمین دراز کشیده باشد (دمر به شکم خوابیده باشد):

* تخته پشت را در راستای طول بدن او در کنار او قرار دهید.

* مصدوم را بر روی تخته پشت بغلطانید(روش غلطاندن مصدومی که به شکم بر روی زمین افتاده با حمایت کامل سر و گردن).

برانکارد پتو: جهت حمل گروهی مصدوم زمانی که فضا محدود باشد (محل عبور باریک باشد) یا شما نیاز به انتقال مصدوم از روی پله داشته باشید، می توانید از یک پتو استفاده کنید. پتو باید به اندازه کافی بزرگ باشد تا او کاملا بر روی آن قرار گیرد. به یاد داشته باشید در مواقعی که در مصدوم مشکوک به صدمات پشت، لگن یا شکستگی در سر باشید، از برانکارد پتو استفاده نکنید.

روش حمل توسط برانکارد پتو:

* مصدوم را بر روی مرکز پتو بسرانید یا بغلطانید.

* اطراف پتو را به اندازه ای به طرف مصدوم تا کنید که در دست جا بگیرد.

* امدادگران باید به طور یکنواخت در اطراف او قرار بگیرند.

* مصدوم را به طور یکنواخت و هم زمان همراه با ملایمت از زمین بلند کرده، حمل کنید.

برانکارد سریع دستی

برای ساختن یک برانکارد سریع دستی خوب می توانید از پتو، پارچه کتانی یا یک ملحفه محکم به همراه دو دیرک با لوله به طول تقریبا ۲۱۰تا ۲۴۰سانتی متر استفاده کنید.

روش ساختن برانکارد سریع دستی با پتو

* پتو را کاملا باز کنید و یکی از دیرک ها را در فاصله حدود ۳۰سانتی متر از مرکز پتو از طرف طول آن قرار دهید.

* قسمت کوتاه پتو را بر روی دیرک تا کنید.

* دومین دیرک را بر روی انتهای پتو تاشده و کلفت شده (دولا) در فاصله ۶۰ سانتی متری از اولین دیرک به موازات دیرک اول قرار دهید.

* قسمت باقیمانده از پتو را بر روی دیرک دوم تا کنید.

* مصدوم را بر روی برانکارد منتقل کنید و به طور ملایم و هم زمان از زمین بلند کرده، حمل نمایید.

جهت ساختمان تخت می توانید از کیسه پارچه ای استفاده کنید و با سوراخ کردن ته کبسه و عبور دادن دیرک ها از آن برانکارد بسازید. کیسه باید به اندازه کافی دراز باشد. ساختمان تخت را می توان توسط ۳یا ۴عدد کت یا ژاکت ساخت. آستین های کت با ژاکت را باید به طور وارونه به طرف داخل بکشید و ژاکت یا کت را بسته، دیرک ها را از میان هر آستین عبور دهید.

حمل با برانکارد:

قبل از حمل با برانکارد، باید توانایی تحمل وزن مصدوم توسط قرار گرفتن یک فرد سالم بر روی آن آزمایش شود. حمل برانکارد می تواند توسط دو، سه، یا چهار نشر صورت گیرد.

حمل چهار نفره برانکارد:

* سه نفر از حمل کننده ها در کنار سمت آسیب دیده مصدوم قرار گرفته، بر روی زمین (در حالی که یکی از زانوهایشان بالاتر از زمین قرار دارد) زانو بزنند. طرز قرار گرفتن باید به گونه ای باشد که امدادگر اول در کنار شانه ها، امدادگر دوم در کنار لگن (مفصل رانی)، و امدادگر سوم در کنار زانوهای مصدوم قرار گیرد.

* حمل کننده چهارم در کنار لگن (مفصل رانی) در سمت مخالف سه حامل اول (سه امدادگر) قرار می گیرد.

* امدادگر اول، دست خود را زیر گردن و شانه های مصدوم قرار دهد. امدادگر دوم در کنار مصدوم زانو زده، دست خود را در زیر زانوها و مچ پای او قرار دهد. امدادگر سوم و چهارم به صورت روبه روی هم در دو طرف مصدوم قرار گرفته، دست های خود را در زیر لگن و قسمت کوچکی از کمر او قرار دهند.

* هر چهار حامل، مصدوم را به آرامی از زمین بلند کرده (تمام بدن مصدوم باید در یک سطح قرار داشته و از زمین بلند شود)، او را بر روی زانوان سه حاملی که در یک سمت قرار دارند، بگذارید.

* حامل چهارم، برانکارد را در زیر بدن مصدوم قرار داده، سه حامل دیگر مصدوم را به آرامی بر روی برانکارد قرار دهند و روی او را با پتو بپوشانند.

* هر چهار حامل، در چهار طرف مصدوم قرار گرفته به طوری که دو نفر در انتهای برانکارد کنار مچ پای مصدوم و دو نفر دیگر در کنار صورت او قرار گیرند.

* هر چهار حامل، میله برانکارد را گرفته، آن را از زمین بلند کنند. مصدوم معمولا از سمت پا منتقل می شود و در حاملی که در سمت سر او قرار گرفته اند، می توانند وضعیت او را مرتبا بررسی کنند.

* هر چهار حامل، مصدوم را به طور منظم و هماهنگ منتقل کنند.

جابه جایی غیراورژانسی

این نوع جابه جایی، پس از ارزیابی کامل و مراقبت و بی حرکت کردن همه قسمت های صدمه دیده مصدوم (مانند آتل بندی و بانداژ) صورت می گیرد.

نکات قابل توجه در جابه جایی غیراورژانسی ها

* در انجام جابه جایی، توانایی های فیزیکی و محدودیت های خود را در نظر گرفته، از جابه جایی سخت و سنگین پرهیز کنید. در صورت ناتوانی، از دیگران کمک بگیرید.

* تعادل خود را در زمان انجام جابه جایی حفظ کنید.

* جای پا و وضعیت محکم و مطمئن برای خود تعیین کنید با در انتقال، گیره ای محکم و پایدار برای خود برقرار سازید.

* بلند کردن و پایین آوردن را با خم کردن پاها انجام دهید و از ستون فقرات خود کمک نگیرید. ستون فقرات خود را در تمام اوقات در وضعیت مستقیم نگه دارید و در روش دیگر یک پای خود را جلوتر از دیگری قرار داده، زانوها را خم کنید و با صاف کردن زانوهای خم شده، عمل بلند کردن مصدوم را انجام دهید. در این روش نیز ستون فقرات باید در وضعیت مستقیم قرار گیرد.

* در زمان بلند کردن و نگه داشتن و انتقال، از عضلات شانه کمک بگیرید و به عضلات پا تکیه کنید. عضلات شکم و باتکس (باسن) را سفت کنید.

* وقتی نیاز به کشیدن مصدوم باشد، ستون فقرات خود را مستقیم نگه داشته، از بازوها و شانه هایتان استفاده کنید.

* بدن خود را کم کم و به تدریج تکان داده، از چرخش و تکان های تند و کشیدگی اندام خود در زمان انتقال و جابه جایی مصدوم جدا پرهیز کنید.

* انجام عمل جابه جایی را به آرامی و ملایمت و هماهنگ با همکاران خود امدادگران دیگر انجام دهید.

* عضلات خود را به مدت طولانی منقبض نگه ندارید.

* در زمان جابه جایی مصدوم سعی کنید در صورت امکان جهت برقراری تعادل بدن خود، بازوهایتان را به طور بسته نگه دارید.