قرنطینه و علت جدا کردن بیماران از سایرین

قرنطینه و دلایل جدا کردن بیماران مبتلا به بیماری های مسری از دیگر افراد

قرنطینه یا مجزا کردن اشخاصی که مبتلا بامراض مسری می باشند . از نظر کلی ، مجزا کردن طفلی که مبتلا بعرض مسری است از سایر افراد خانواده (به استثنای شخصی که از او مراقبت و پرستاری می کند) کار صحیح و ماقلانه ایست . مجزا کردن ، قبل از هرچیز ، برای محافظت اشخاص دیگر اعم از بچه پا بزرگی است که باین مرض دچار نگشته اند و نباید بیجهت در معرض ابتلاه بان قرار گیرند. اگر سایر فرزندان شما قبل از اینکه شما از تشخيص مرض مطلع شوید با بیماری در تماس بوده اند ، باحتمال زیاد آنها نیز بان مرض مبتلا خواهند شد ولی معذالك بازهم لازم است دائما و کاملا در معرض تماس با آن بیمار قرار نگیرند.

دلیل دیگر برای مجزا کردن طفل بیمار آنست که سایر افراد خانواده میکروب آن مرض را بخارج از منزل بیرون نبرند و باعث سرایت آن مردم دیگر نشوند. در سرخك آبله مرغان ، سیاه سرفه، خطر حمل و انتقال میکروب بسایرین توسط شخص سالم بسیار ناچیز است ولی گاهی اوقات چنانچه فاصله بین دو تماس (از شخص بیمار تا شخص سالم دیگر کمتر از نیم ساعت باشد چنین اتفاقی می افتد . در مورد مخملك ، لازم است فقط بك نفر ( که از طفل پرستاری می کند در اطاق طفل بماند زیرا استرپتوكوك که عامل مولد مخملك است می تواند تا مدت زیادی در گلوی اشخاص سالم باقی بماند . بنابراین هرچه عدة اشخاصی که میکروب بیماری زا را از طفل می گیرند کمتر گردد، احتمال انتشار و شیوع آن مرض در آن محله وشهر کمتر خواهد شد .

دلیل سوم برای مجزا کردن طفل بیمار از سایرین ، محاقنات همين طفل بیمار است که میکروبهای جدیدی از سایر مردم نگیرد که باعث تشدید کسالت و پیدایش عوارض ثانوی در او گردد.

طرز نگاهداری يك قرنطینه خوب چگونه است؟ طفل مريض را در يك اطاق و سایر افراد خانواده را باستثنای شخصی که از طفل پرستاری می نماید در اطاقهای دیگر نگاه میدارید . این شخص در موقع دخول باطاق طفل روپوشی را که مخصوصا در جلوی اتاق آویزان شده است می پوشد . این رو پوش مانع از آنست که لباسهای آن شخص میکروبها را بخود بگیرد ، هروقت این شخص از اطاق طفل بیرون می آید این رو پوش را هم از تن خود در می آورد و دستهای خودرا میشوید . تمام ظروفی که برای آشامیدن و خوردن مورد استفاده مریض قرار می گیرد و از اطاق طفل خارج می شود باید بوسیله دیگ بزرگی به آشپزخانه برده شود و قبل از اینکه دستکاری با شسته شود و یا با ظروف سایر افراد خانواده مخلوط گردد در همان دیگ جوشانده شود.

در مورد مخملك، دیفتری و بعضی امراض خطر ناك دیگر رعایت احتیاط بیشتری بر طبق مقررات اداره بهداشت ضرور است.

در بسیاری از نقاط ، در مورد اشخاص بزرگسال خانواده (باستثنای آنهائیکه معلم می باشند و یا با مواد غذائی سروکار دارند برای بیرون رفتن از خانه یا رفتن سر کار و شغل خود ، در مورد هيچيك از امراض ، محدودیتی قائل نمی شوند . در مورد ملاقات و دیدن خانواده هائی که دارای اطفالی هستند که برای ابتلاء بامراض مختلف مستعد می باشند، باید از قوه عقل و قضاوت خود استفاده نمائید. مادامی که شما با اطفال دیگر تماسی ندارید، احتمال اینکه میکروبهائی را به آنها انتقال دهید عملا صفر است. همچنین اگر مادری خیلی وسواسی و سختگیر باشد ، شما را در منزل خود خیلی با خوشروئی و گرمی نمی۔ پذیرد، مخصوصا اگر ناخوشی و کسالت از امراضی باشد که همه از آن وحشت دارند مانند اوریون برای مردان ، سیاه سرفه برای نوزادان و مخملك و غیره . زیرا اگر تا سال بعد کسی در آن خانواده بان مرض مبتلا شود، آن مادر همیشه شما را مسئول قرار میدهد و تقصیر را بگردن شما می گذارد . از طرف دیگر ، اگر ناخوشی مورد بحث از انواعی است که مردم کمتر از آن می ترسند ، مانند سرخك ، آبله مرغان ، سرخجه وغيره و اگر خود شما هم قبلا آنرا گرفته باشید و اگر دوستی که از این امراض نمیترسد و فرزندانش هم از منزل بیرون رفته باشند شما را برای شام بمنزل خود دعوت کند ، بدون تردید این دعوت را بپذیرید و از ملاقات او خودداری نکنید.

به سایر اطفال منزل که مرض مورد بحث را قبلا گرفته باشند می توان عملا اجازه داد که در طی مدتی که قرنطینه برقرار است بمدرسه خود بروند ، بشرط آنکه مرض از انواعی باشد که چندان خطری نداشته باشد . این مقررات در مورد خواهران و برادران طفل مريض برای امراضی چون مخملك، دیفتری ، مننژیت ، فلج اطفال و غیره ممکن است قدری سخت تر و محدود تر باشد. مقررات مربوط بسایر اطفال خانواده که هنوز بمرض مورد بحث دچار نشده اند در هر منطقه و هر مدرسه متفاوت است . بخاطر سلامت اطفال خردسال و بخاطر راحتى وجدان خود، موقعی که فرزند شما مر یض میشود و با در شرف بستری شدن است او را از بازی کردن و تماس باطفل خردسال همسایه برحذر دارید.