طب سنتی: با توصیه های زیر می توانید برخی بیماری ها را از خود دور کنید

طب سنتی: با توصیه های زیر می توانید برخی بیماری ها را از خود دور کنید

بامیه

خواص بامیه: این سبزی مانند خطمی خبازی لعابدار و لزج است. سینه های خسته و کوفته را نرم و گرفتگی صدا را باز می کند و تخم و لعاب آن معده و رودهها را جارو کرده، روغن زد و نرم می نماید. اشتها آور و سرفه را درمان و فساد خون و بلغم صفرا و سودا را رفع و علت این که ماده ضد عفونی دارد. کرم معده و کرمک را از بین می برد و برگ آن هم خشک و مرطوب است. آب خیسانده ساقه آن هم کرم معده و کرمک را از بین می برد و برگ آن هم خشک و مرطوب است. آب خیسانده، ساقه آن هم  دافع بلغم و درمان تبهای کهنه مزمن است. مشروط بر این که چند روز متوالی بیاشامند بامیه دارای ویتامین ث، آ و ب می باشد و از فشار خون جلوگیری میکند و اعصاب را تقویت و به بینایی می دهد. در روی پوست و کرکهای آن مقداری منگز و کوبالت وجود دارد که غذای غدد داخلی بوده، ترشح انها را تنظیم می کند.

بلال یا ذرت

زادگاه اولیه آن آمریکای مرکزی بوده در مکزیک و پر و هم می کاشتند. به انواع نامها معروف است. در مشهد آن را جواری، گندم مکه و جوی رومی مینامند. در کشورهای عربی نان را با آرد آن تهیه می نمایند. بلال یا ذرت را در اکثر نقاط جهان می کارند. زمین زراعتی بلال باید دارای فسفر و کلسیم باشد. در دانه های بلال قندانگور، سمنو، مواد سفیده ای، یک نوع موم و نشاسته موجود است و سرشار از املاح مختلف فلزات مخصوصاً گوگرد، کلر، فسفر، سیلیس، آهن، کلسیم، منیزیم، سدیم و پتاسیم می باشد و به همین جهت است که مردم مخصوصاً خانمها به طور ناخودآگاه به خوردن بلال علاقه زیاد دارند، زیرا بعلت داشتن گوگرد، سیلیس، آهن و کلسیم، غذای خوبی برای مو و ناخنهای آنهاست و از ریزش مو و شکسته شدن ناخنها و ترکیدن و گوشه کردن آنها جلوگیری می نماید.

ذرت یا بلال در بین غلات مقام سوم را دارد. یعنی اگر گندم و جو وجود نداشت، بلال قوت غالب مردم را تشکیل می داد. نانی که با آرد بلال پخته شود سفیدتر ازنان گندم و بهترین غذا برای مبتلایان به سل واسهال است.

بلال سرشار از ویتامین (ب) است و تنها تقصی که دارد فقدان ویتامین (ب) است و کسانی که منحصرا از ارد ذرت تغذیه می کنند و یا با غذای خود سبزی و میوه نمیخورند. پس از چندی مبتلا به بیماری برص کاذب خواهند شد.

بر روی دانه های ذرت قارچی به عمل می آید که برای انعقاد خون مفید است، از میوه ذرت یک نوع ژلاتین می سازند که در داروسازی جهت ساختن جلد کپسول از آن استفاده می شود.

از دانه های ذرت روغنی استخراج می نمایند که مصرف غذایی و صنعتی دارد و کسانی که از خوردن چربی منع می شوند می توانند از این روغن استفاده نمایند.

ذرت بلغم و خون جامد را از معده دفع می نماید، ضماد پخته آن در سرکه جهت اگر ما و سایر امراض جلدی مفید است.

تنقیه مطبوخ آرد ذرت جهت درمان ورم روده توصیه شده است، اگر مبتلا به یبوست مزمن هستید و داروهای دیگر نتوانسته اند بیماری شما را درمان کنند، به سوی آن بشتابید و اثر معجزه آن را مشاهده کشد.

به دانه

دانه به بیشتر از انواع جنگلی آن به دست می آید. لعاب دانه به، در نرم کردن سینه و درمان سرفه شهرت زیاد دارد، معده را نرم میکند، بدون آن که بعداً تولید یبوست نماید. لعاب آن گلو را نرم می کند. سرفه خشک را آسان می نماید. حرارت معده و تب را تسکین می دهد. سوزش دهان و زبان را درمان میکند. یبوست را بر طرف می کند. لعاب به دانه جهت آفتاب زدگی و سوختگی و رفع ضرر تابش آفتاب نافع است. شما که به دریا می روید قبلاً پوست خود را با لعاب به دانه نرم کنید تا از آفتابزدگی جلوگیری نماید. جویدن به دانه کندی دندان را برطرف میکند. مغز آن شهوت را زیاد میکند و موافق اعضاء تنفسی است. مقدار خوراک آن دو متقال و لعاب آن پنجاه گرم است. لعاب به دانه در عطرسازی هم مصرف می شود.

به

به، دارای ویتامین های آ، ب، پ، بوده دارای آهک و تانن میباشد، و از این رو برای مبتلایان به امراض سل و دق غذای مطلوبی میباشد. آبجوشانده و پخته به مقوی و قابض است. آب میوه به که به وسیله ماشینهای فشاری گرفته شود، ملین بوده، طبل شکم را خالی می کند و در کوچک کردن شکم موثر است. شربت ساده به که به شربت به لیمو معروف است، برای درمان ورم روده مفید می باشد و شربت لیمو مقوی قلب و معده بوده، ایجاد سرور می نماید. آش به غذایی گوارا برای امراض معدی است. و «خورش به» نیز همتای آن می باشد. آب به برای معالجه اسهال خونی و خونریزی معدی تجویز شده است و دمکرده ی شکوفه به سی گرم در یک لیتر آب، سرفه را تسکین می دهد. اگر پوست به را ۱۵ روز در الکل یا عرق خیس کنند و با آب آن صورت را مالش دهند چین و چروک آن را از بین می برد. وجود ویتامینهای ب، پ، در به سبب شده است که اعصاب را تقویت کند و جوانی را پایدار سازد. با آب جوشانده به می توان معده، روده و رحم را شست. نوع ترشی به در تقویت معده بهتر از شیرین است. نوع شیرین به مسرور کننده و مقوی دماغ است. پیشاب آور است. زیاده روی در خوردن به ترش مسهل است. عصاره ی میوه به مانع خونریزی و قی و خمار و تشنگی است. یکی از پزشکان قدیم ایران معتقد است که زیاده روی در خوردن به ترش و میخوش باعث سکسکه است. بوییدن انواع معطر به باعث تقویت روح حیوانی و نفسانی است، قی را بند می آورد و خونریزی معده را درمان می کند.

خوردن میوه خام به مخصوصاً شاداب و شیرین آن جهت تفریح و معالجه وسواس و تسکین درد سر و آبریزش بینی و تقویت کبد و معده مفید میباشد و اشتها را زیاد میکند. بهترین خاصیت به حفظ جنین از سقط است و نوزاد را خوش آب و رنگ می نماید. به بوی بد دهان را از بین می برد. مستی را برطرف می کند، و یرقان را معالجه می نماید والتهاب معده را تسکین می دهد و برای تسکین درد قسمت بالای معده توصیه شده است. به از ویار زنان آبستن جلوگیری می کند.

چکانیدن آب به در مجرای ادرار جهت دفع سوزش و معالجه جراحات آن مفید است. اگر به را زیر آتش یا فر تئوری نمایید به حدی که رنگ آن تیره شود و بخورید اسهال مزمن را معالجه می کند، مخصوصاً اگر وسط به را خالی کرده، دانه های آن را برداشته به جای آن (جوزبوا) گذاشته باشند. رب نوع ترش به قابض بوده، قی را بند می آورد و اسهال را معالجه می کند و مسکن تشنگی و حرارت معده است. مربای به با آب نعناع برای جلوگیری از قی به کار می رود.

شکوفه ی تازه به مسکن سینه، قابض و مسکن دردسر و قی کردن است، مقوی قلب و دماغ و معده بوده، اثر نیکویی دارد. مربای به جهت نرم کردن و درمان سرفه و تنگ نفس سود بخش می باشد. ضماد برگ درخت به جهت فرو بردن ورمهای گرم مخصوصاً ورم چشم نافع است. از این ضماد می توان برای رفع سوزش محل نیش حشرات سمی استفاده نمود. ضماد برگ درخت به تنهایی جهت معالجه زخمهای چرکی مفید می باشد «کرک روی پوست به بسیار قابض است و برای گلو و آواز خوب نیست» چنانچه آب به را در روغن زیتون ریخته، آن را غلیظ نمایید، تنقیه ی آن جهت معالجه اسهال و زخم معده اثر معجزه آسا دارد.