تعامل اجتماعی می تواند اثربخشی شیمی درمانی را افزایش دهد

تحقیقات جدید نشان می دهد که تعامل اجتماعی ممکن است بر روی شانس بقا فرد پس از درمان سرطان تاثیر مثبت داشته باشد.

با وجودی که سرطان یکی از علل اصلی مرگ و میر در ایالات متحده و در سراسر جهان است، میزان بقای سرطان در سالهای اخیر به طور قابل توجهی بهبود یافته است.

با این حال، اطلاعات در مورد تعامل اجتماعی و این که آیا تأثیری در درمان های سرطانی رایج مانند شیمی درمانی دارد، کم است.

به همین دلیل است که یک تیم محققان از موسسه ملی انسانی ژنوم انسانی (NHGRI)، در همکاری با دانشگاه آکسفورد در انگلیس، بررسی تاثیر تعامل اجتماعی در شیمی درمانی بر میزان بقای بیماران را بررسی کرد.

تحقیق جدید در مجله Network Science منتشر شد.

اولین نویسنده جف لاینرت، از بخش تحقیقات اجتماعی و رفتاری NHGRI، این مطالعه را انجام داد، که این تحقیق را بررسی کرد که آیا شانس زنده ماندن ۵ ساله بیماران با تعامل با همسالان که تحت شیمی درمانی قرار گرفته بودند و زنده ماندند نیز تحت تاثیر قرار گرفت.

بررسی تعامل اجتماعی در شیمی درمانی

Lienert و همکارانش در پرونده پزشکی از ۶،۶۹۱ بیمار مبتلا به سرطان که تحت درمان شیمی درمانی در مرکز پزشکی در اکسفوردشایر، U.K قرار گرفته بودند، دسترسی پیدا کردند. بیماران به طور متوسط ۶۰ سال سن داشتند و ۴۴ درصد آنها مرد بودند.

محققان علاقه مند به بررسی “همکاری حضور در یک بخش شیمی درمانی” بودند، به طوری که آنها شبکه ای از بیماران را ایجاد کردند که می توانستند در چنین بخش هایی زندگی کنند. Lienert و تیم در نظر گرفته شده کل مقدار زمان که بیماران در کنار یکدیگر صرف کرده اند را بررسی کردند.

به منظور تعیین تأثیر اجتماعی، دانشمندان همکاری “همسایگان نزدیک” را در نظر گرفتند، در حالی که به میزان مرگ و میر ۵ ساله آنها توجه کردند.

لینرت روش تحقیق را توضیح می دهد و می گوید: “ما اطلاعاتی در مورد اینکه بیماران در بخش شیمی درمانی و خارج از آن، یک فضای صمیمی کوچک که در آن افراد می توانند مدت زمان طولانی را ببینند و در آن تعامل داشته باشند، اطلاعاتی داشتیم.”

لیانتر اضافه می کند: “ما از زمان صرف شیمی درمانی در اتاق با دیگران به عنوان یک پروکسی برای ارتباط اجتماعی استفاده کردیم.”

تعامل اجتماعی می تواند میزان بقا را افزایش دهد

این مطالعه نشان داد که در حال حاضر در شرکت و در تعامل با آن، بیماران که حداقل ۵ سال پس از اتمام درمان سرطان را از دست داده اند، منجر به افزایش میزان بقاء می شود.

برعکس، در تعامل با همسالان که کمتر از ۵ سال به احتمال زیاد برای زنده ماندن بودند نیز باعث کاهش احتمال شانس بیماران برای زنده ماندن می شود.

به طور خاص، هنگامی که بیماران مبتلا به سرطان با همسالان خود که حداقل ۵ سال زنده ماندند، زمان صرف شام در ۵ سال اول پس از درمان شیمی درمانی ۷۲ درصد بود.

با این حال، زمانی که آنها با بیماران که حداقل ۵ سال زنده ماندند تعامل داشتند، احتمال شكست آنها به ۶۸ درصد كاهش يافت.

دانشمندان این نتایج را در مقایسه با آنچه که آنها تعیین می کنند، شانس زنده ماندن یک بیمار سرطانی را به طور جداگانه مقایسه کردند و نتیجه گرفتند که تعامل اجتماعی باعث افزایش ۲ درصدی احتمال زنده ماندن می شود.

“یک تفاوت ۲ درصد در زنده ماندن – بین بودن در طول درمان جدا شده و بودن با سایر بیماران – ممکن است قابل توجه به نظر نرسد، اما آن بسیار قابل توجه است […] اگر شما ۵۰۰۰ نفر در ۹ سال را ببینید، که ۲ درصد بهبود می تواند ۱۰۰ نفر را تحت تاثیر قرار دهد ”

جف لاینرت

اگر چه مطالعه مشاهدهی و دانشمندان نمی توانند علت علیت را توضیح دهند، آنها گمان می کنند که پاسخ انسان به استرس ممکن است نقش کلیدی ایفا کند. افزایش بیش از حد هورمون های استرس مانند آدرنالین ممکن است شانس زنده ماندن را کاهش دهد، فرضیه Lienert و تعامل اجتماعی می تواند به کاهش استرس کمک کند.

نویسنده همچنین بر اهمیت تأمین حمایت اجتماعی افراد مبتلا به شیمی درمانی تأکید می کند و می گوید که تأثیر تعامل اجتماعی با بازدیدکنندگان بیمارستان به احتمال زیاد به همان اندازه مفید است که با همکاران بیمار ارتباط داشته باشد.

“حمایت اجتماعی مثبت در طول لحظات دقیق از بزرگترین استرس بسیار مهم است. اگر شما از یک دوست مبتلا به سرطان، نگه داشتن او و یا شرکت خود را در طول شیمی درمانی احتمالا کاهش استرس خود کمک خواهد کرد. تاثیر به احتمال زیاد به عنوان موثر، و احتمالا موثر تر است، از بیماران سرطانی در تعامل با دیگر بیماران سرطانی، نتیجه میگیرد.