تعاملات اجتماعی در طی شیمیدرمانی به بیماران سرطانی کمک می کند

^{چگونگی تاثیر تعاملات اجتماعی بر بیماران سرطانی تحت شیمی درمانی}

با توجه به تحقیقات جدید، هنگامی که بیماران مبتلا به سرطان در طول شیمی درمانی با یکدیگر و نزدیکان خود در تعامل قرار می گیرند، شانس بیشتری برای بهبود پیدا می کنند و عمر آنها طولانی تر خواهد شد.

محققان در تحقیقی که توسط موسسه تحقیقات ژنوم انسانی (NHGRI) و دانشگاه آکسفورد انجام شده است، دریافتند که بیماران سرطانی که پس از گذراندن شیمی درمانی با دیگر بیماران که این مرحله را پشت سر گذاشته اند تعامل می کنند و ۵ سال یا بیشتر عمر کرده اند احتمال بیشتری نسبت به بیمارانی که تعامل اجتماعی کمی داشته اند، دارند تا جان سالم به در برند.

تحقیقات در مورد درمان سرطان ریه

داروهای ایمونوتراپی باعث کاهش عوارض جانبی شدید نسبت به شیمی درمانی شده است. جف لاینرت، نویسنده ارشد، در بیانیه ای گفت: “رفتار افراد مبتنی بر آنچه در اطراف آنها است شکل می گیرد،” و نیز بیان کرد. “به عنوان مثال، زمانی که شما با دوستان خود غذا میل می کنید، اغلب بیشتر غذا می خورید، حتی اگر نتوانید آنچه را که می خورید ببینید. وقتی دوچرخه سواری می کنید، اغلب وقتی که همراه با دیگران دوچرخه سواری می کنید بهتر عمل میکنید نسبت به موقعی کهبه تنهایی این کار را انجام می دهید البته بدون در نظر گرفتن عملکرد آنها، بهتر عمل می کنید. “

داده های الکترونیک

محققان برای بررسی اینکه آیا نتایج مشابهی در میان بیماران سرطانی وجود دارد، پرونده پزشکی الکترونیکی ۱۰ ساله بیماران را از دو بیمارستان در انگلستان مورد بررسی قرار دادند. لاینرت و تیم او به بررسی زمان کل بیمار که با سایر بیماران تحت شیمی درمانی گذراند، و میزان بقای آنها را با در نظر گرفتن مدت زنده ماندن پنج ساله مقایسه کردند.

لاینرت گفت: “ما اطلاعاتی در مورد اینکه بیماران در فاصله زمانی ورود و خروج به بخش شیمی درمانی، یک فضای صمیمی کوچک که در آن مردم می توانستند مدت زمان زیادی را با هم ملاقات داشته باشند و ارتباط برقرار کنند، پیدا کردیم.” “ما از زمان شیمی درمانی کردن در یک اتاق که بیماران با هم و دیگزان سپری می کردند عنوان یک پروکسی برای ارتباط اجتماعی استفاده کردیم.”

چگونگی تعاملات اجتماعی بیماران سرطانی

یافته های منتشر شده در شبکه سفر علمی نشان می دهد هنگامی که بیمارانی که در طی شیمی درمانی با بیماران دیگر که در مدت تقریبی ۵ سال تحت شیمی درمانی مرده اند تعاما اجتماعی داشتند، ۷۲ درصد احتمال مرگ پس از کمتر از ۵ سال پس از درمان خود را نشان دادند. احتمال مرگ یک بیمار که در طی شیمی درمانی با بیمارانی که حداقل ۵ سال تحت شیمی درمانی زنده مانده اند تعامل داشته اند به ۶۰ درصد کاهش پیدا می کند.

ليانارت گفت: “دو درصد تفاوت در بقا – بین بودن با ديگر بيماران بیماران تحت شیمی درمانی و گوشه نشینی بیمار ممكن است به نظر زیاد نرسد اما بسيار قابل توجه است.” “اگر در ۹ سال ۵،۰۰۰ بیمار را در نظر بگیرید، این بهبود ۲ درصدی به ۱۰۰ نفر خواهد رسید.”

همچنین ممکن است آوردن یک دوست، اعضای خانواده، مراقب یا سایر بازدیدکنندگان به شیمی درمانی نیز کمک کند، اما محققان اثرات آن را مطالعه نکرده اند. او گفت: “تاثیر این احتمالا به اندازه یماران مبتلا به سرطان موثر و احتمالا موثرتر از بیماران مبتلا به سرطان خواهد بود.”