با فواید خربزه و مضرات آن بیشتر آشنا شوید

با فواید خربزه و مضرات آن بیشتر آشنا شوید

خربزه سرشار از ویتامین های آ وث و سلولز است ولی از لحاظ مواد غذایی فقیر است. نوعی از آن که معروف به گرمک است خنک و ملین بوده، برای مزاج های صفراوی مناسب است.

 گرمک عطش و تشنگی را در تابستان تسکین می دهد. اشخاصی که بیماری قند دارند و همچنین کسانی که به بیماری ورم امعاء دچار هستند باید آن را مصرف نکنند. اشخاصی که سوء هاضمه دارند، باید به اعتدال آن را مصرف کنند و در مصرف آن نیز رعایت این نکته را بنمایند که آن را کاملا بجوند و یا آن را قبل از غذا و یا بعد از غذا بخورند.

اگر خربزه را سرد کنند، اشخاص خوش سلیقه آن را می پسندند ولی عیب آن این است که سرد کردن خربزه و خوردن آن تولید اختلالات بدی در معده و روده ها خواهد کرد. گوشت خربزه را له کرده، به شکل ضماد در روی سوختگی های سطحی پوست بدن می گذارند.

اشخاصی که پوستشان خشک است اگر صورتشان را هر شب با مخلوطی به اندازه مساوی از آب مقطر شیره تازه و نجوشیده و آب خربزه بشویند، به زودی خشکی صورتشان رفع خواهد شد. خربزه چون ملین و مدر است، مصرف آن برای اشخاصی که نقرس، رماتیسم و بواسیر دارند و مخصوصا برای کسانی که از یبوست می نالند تجویز شده است.

خربزه فربه کننده بدن است. خربزه چون دارای قند است، عمل مفیدی را در اشخاصی که مبتلا به سل ریوی و یا کم خونی های مختلف می باشند انجام می دهد و ویتامین آ سلول های بدن را ترمیم و تجدید کرده یکی از عوامل تجدید جوانی است.

موقع خوردن خربزه باید نمک وفلفل کمتر بخورند یکی از خصایص برجسته خربزه داشتن آب به مقدار زیاد می باشد، یعنی بیش از ۹۰ درصد آب دارد و این آب به خاطر توام بودن با مواد قندی فورا جذب بدن می شود و انرژی تولید می کند وهمچنین وجود مقدار قابل توجهی پتاسیم، حالت شستشوی خون را دارد و باعث دفع مواد زائد موجود در خون و فعالیت کلیه ها می شود.

بدین لحاظ خربزه نه تنها به بدن نیرو می بخشد، بلکه به خاطر مدر بودن خود سموم را دفع و بدن را ترو تازه می سازد. شاید هیچ میوه ای از این لحاظ به پای خربزه نرسد.

قند موجود در خربزه عبارت است از گلوکز و لولوز که فورا جذب و سوخته می شود. بدین لحاظ است که خربزه هم خستگی را رفع و هم فعالیت سلول ها را افزون می کند. با خواص جالب و پرارزشی که خربزه دارد می توان گفت داروی بسیاری از بیماری های مزمن چون نقرس، عدم کفایت کبد و رماتیسم مزمن می باشد البته مبتلایان «به مرض قند از خوردن آن امساک نمایند» چون خربزه دارای مقدار زیادی قند است و فورا جذب خون می شود، به همین سبب باعث بالا رفتن مقدار قند خون می گردد.

چربی و مواد آلبومی در خربزه بسیار کم است و در عوض دارای مقدار نسبتا زیادی پکتین و مواد معدنی چون پتاسیم و منگنز و فسفر و کلسیم می باشد. وجود این املاح باعث می شود که درجه قلیائیت خون و سلول های بدن بالا رود و سمومی که بر اثر مصرف گوشت و مواد چربی در خون و سلول های بدن ایجاد شده خنثی و دفع شود.

خربزه به خاطر وجود طعم و اسانس هایی که دارد یک محرک قوی شیمیایی و روحی برای دستگاه گوارشی است و نیز وجود مقدار قابل توجه سلولز، دفع مواد زائد را از روده ها تسهیل می کند. خربزه دارای ویتامین های متعدد می باشد. ویتامین آ ۶۰ واحد ویتامین ب۱ ۵۱٪ و ب۲ ۵٪ پ پ ۲٪ ویتامین ث ۶ میلی گرم می باشد.

در یاخته های خربزه در میان مواد قندی و مواد معدنی ان آنزیم هایی وجود دارد که سرعت هضم غذا را زیاد می کند، بدین لحاظ در کودکان موجب اشتها و فعالیت سلول های بدن شده در رشد آنان موثر است و در سالمندان نیز فعالیت سلول های دستگاه گوارش را زیاد، بالنتیجه در رفع نقاهت وسستی و بی حالی اثری نیکو دارد.

ناشتا خوردن آن مورث تب های صفراوی و بعد از غذاخوردن موجب تخمه است. بهترین اوقات خوردن خربزه و گرمک مابین دو غذا ذکر شده است. گوشت خربزه برای تسکین ورم و درد چشم بهترین دوا است. برای امراض سوداوی که از صفرا تولید شده باشد و به تنهایی برای امراض سوداوی که از خلط سرد و خشک توصیه شده باشد نافع است.

 خربزه را با تخم و پوست بکوبند و ضماد کنند، جلادهنده جلد بدن و برای کک و مک (لکه های سفید بدن) نافع است.

تخم خربزه در طبیعت گرم و تر، بازکننده انسداد روده و کبد و مدربول و پاک کننده کلیه و مثانه و روده ها و ملین تب و تسکین ناراحتی های مجاری بول که از جهت سنگ به هم رسیده باشد و بدرقه شدن اوت دوا به سنگ و مجاری بول موثر است.

گویند (مضر سپرز، یعنی طحال است) مصلح آن عسل و بنفشه است. پوست خشک خربزه جهت ریزاندن سنگ ها نافع و انداختن پوست خربزه در دیگ باعث زود پخته شدن گوشت است و اگر ریشه آن را از یک تا دو مثقال بکوبند و بخورند پاک کننده قوی است. مقدار خوراک تخم خربزه از سی نخود الی چهار مثقال است.