آشنایی با دارچین/ هر آنچه درباره دارچین و خواص درمانی آن باید بدانید

آشنایی با دارچین/ هر آنچه درباره دارچین و خواص درمانی آن باید بدانید

دارچین مخصوص، پوستهای معطری است که بهترین آنها در سبلان به عمل می آید، و انواع دیگر آن که در خارج از سبلان می روید، به مرغوبی دارچین سبلان نیست. به آن دارچینی هم می گویند. اعراب اسم آن را (دارصینی) گذاشته اند. سلیخه نوع چینی آن است که آن را دارچین ختانی هم می گویند. در هند و عمان هم کاشته اند: بوی آن کمتر بوده رنگ آن کمی سرخ است، منتها کمی ضعیف تر.

«قرفه» نوع دیگری از آن است که خارج از سبلان روییده دارای پوست ضخیمی می باشد. در لغت غرب قرفه به معنی پوست درخت بوده و اختصاصا نام این پوست است و قدرت آن در تقویت معده بیشتر از دارچین سبلان است، اشتهاآور بوده، غذاهای سنگین را لطیف می کند و اروپاییان بیشتر نوشابه های اشتهاآوری را که قبل از غذا می خورند از خیساندن دارچین در شراب و مشروبات دیگر تهیه می نمایند. ولی ایرانیان دارچین را مانند چای دم کرده قبل و بعد از غذا می نوشند و این همان چای مارچین معروف است.

دارچین رل نفس را بازی می کند و تنفس را آسان می نماید، وموجب نشاط بوده قلب را جلا می دهد. دارچین ضد سموم حیوانی و نباتی و معدنی بوده مخصوصا وقتی دارچین را در مشروبات الکلی می ریزند، مقداری از سموم آنها را از بین می برد و معمولاً کنیاک را از دارچین یا جوهر آن می سازند و حافظ قوای نفسانی و مقوی شهوت و ضد خفقان است و وحشت و دلهره و وسواسی را از بین می برد و برای درمان جنون تجویز شده است، کار آن تقویت اعضاء رئیسه بدن، مخصوصاً معده و کبد می باشد.

بوی بد دهان را از بین می برد، تنگی نفس و سرفه خلطی را درمان و آواز را تصفیه می نماید. پخته دارچین با سرکه و مصطکی جهت درمان سکسکه تجویز شده است و همچنین پخته آن با پوست جهت معالجه استسقای گوشتی توصیه شده است. مالیدن مخلوط کوبیده آن با عسل، زخمهای چرکی را خشک می کند و کک و مک را پاک می نماید و چنانچه با سرکه همراه شود باز هم مفید است.

اگر دارچین را در روغن جوشانده شود،ماساژ این روغن به تنهایی یا همراه با زرده تخم مرغ پخته برای رعشه و التیام درد عضلات مفید است و برای درمان اعضاء بی حس شده به کار می رود. چکاندن این روغن در گوش، سنگینی آن را از بین می برد، و برای بادهای معدی و یرقان و بواسیر نافع است. در صنعت داروسازی از اسانس دارچین و در طب سنتی ایران از عرق و عطر دارچین استفاده می کنند.

طعم دارچین شیرین و طبع آن  گرم و خشک است و بیش از اندازه معطر وحاوی یک نوع روغن مایع فرار، مقوی و ضد درد معده است، به همین جهت در طباخی آن را به عنوان ادویه به کار می برند. دارچین کرم کش، مقوی خوبی برای دستگاه هاضمه می باشد، سوء هضم و تخمه را از بین می برد و با آزمایش های جدیدی که دربارهٔ آن به عمل آمده معلوم شده دارای ۱۱ ماده مختلف و مفید بدن می باشد.

 به طور کلی دارچین مقوی، محرک، ضد عفونی کننده، قبض کننده، به طور خفیف مقوی باه است، حرکت قلب و تنفس را زیاد می نماید، مقدار مصرف آن ۱۰ تا ۲۰ گرم در یک لیتر آب. ۵ دقیقه آن را جوشانده مصرف نمایند.

 قدر شربتش از گرد آن پنجاه سانتی گرم ۵۰٪ گرم الی ۲ گرم، طنطور آن ۴ تا ۳۰ گرم. چند قسم دارچین یافت می شود، ولی دارچین سبلان که از طایفه نرسه است معمول در طب است. عمل و محل استعمال: محرک دوران دم «گردش خون» و عمل هاضمه و در حالت ترکیب با شراب و الکل بر قوه حرکت دوران دم افزوده حرارت حیوانی را زیاد نماید.

جهت قبض و تقویت در ضعف معده و روده ها مفید و نیز در ضعفی که از حماهای سخت و خطیر حاصل می شود دوایی نیکوست. در هنگام اضطراب و نقاهات امراض و نیز در سنکوپ مستعمل است. در حالت اختلاط با پوست گنه گنه و ریوند مقوی خوبی است. جهت معده مخلوط با فرردونی، غالباً دردی که این ملح حاصل می نماید رفع می کند، مخلوط با بیسموت و کاشو بسیار مفید است. در کارتاواوجاع معده یعنی درد معده نیز مفید می باشد.