آشنایی با انواع عفونت ادراری/ علائم و را های درمانی آن

آشنایی با علائم ابتلا به عفونت های ادراری و راه های درمان آن ها

عفونت چیست؟

عفونت حالتی است که در اثر فعالیت غیر معمول «موجودات ذره بینی» در نسج زنده ایجاد می شود. توجه داشته باشید که وجود عوامل ذره بینی در یک بافت یا یک عضو الزاما به معنی عفونت نیست. در بدن ما میلیونها میلیون باکتری زندگی می کنند که نه تنها مضر نیستند، بلکه برای ادامه ی حیات بسیار الزامی و تعیین کننده محسوب می شود. در بسیاری از موارد، تغییر شرایط طبیعی زیست یک باکتری سبب بروز عفونت می شود. به عنوان مثال زمانی که باکتریهای طبیعی مدفوع از روده به دستگاه ادراری راه می یابند، عفونت زایی می کنند و مشکل ساز می شوند. موردی که به آن اشاره شد شایع ترین دلیل بروز عفونت ادراری محسوب می گردد.

منظور از عفونت ادراری چیست؟

همان طور که گفته شد، فعالیت غیر معمول باکتریها در دستگاه ادراری علایمی را ایجاد می کند، که به عنوان «عفونت ادراری» شناخته می شوند.

عفونتهای ادراری بسیار شایع و متنوع هستند و ذکر دقایق و ظرایف آن از گنجاندن در این بحث خارج است. شایع ترین و مهم ترین عفونتهای ادراری را می توان به قرار زیر برشمرد:

۱- سیستیت حاد

۲- سیستیت مزمن

۳- پرستاتیت حاد

۴- پرستاتیت مزمن

۵- اپی دیدیمیت حاد

۶- آرکیت حاد

۷- پیلونفریت حاد

۸- پیلونفریت مزمن

۹- آبسه ی کلیه

۱۰- آبسه ی دور کلیه

سیستیت حاد

این حالت در اثر التهاب سطحی مثانه ناشی از عفونت نوعی باکتری موسوم به «ای – کلی» (E.coli)، و یا ندرتا به وسیله عوامل دیگر ایجاد می شود. سیستیت اکثرا در اثر صعود عامل عفونی از مجرا وجود می آید. به همین دلیل، شیوع آن در «جنس مؤنث» بسیار بیش تر است.

چرا عفونتهای ادراری در زنان شایع ترند؟

خانمها از نقطه نظر «ساختاری و کارکردی» بیشتر در معرض عفونتهای ادراری قرار دارند. اهم علل ساختاری عفونت پذیری بیشتر خانمها در دستگاه ادراری به قرار زیر است:

ا۔ طول مجرای ادرار در خانمها کمتر است

٢۔ خانمها «پرستات» ندارند. این غده تنها در آقایان وجود دارد. در ترشحات پرستات «ترکیبات روی دار» موجودند که سبب مرگ عوامل عفونی می شوند.

علایم تحریکی ادرار شامل تكرر، نیاز شدید به دفع ادرار، شب ادراری و سوزش در اکثر موارد وجود دارند. درد ناحیه ی پایین کمر و شکم از علایم بیماری به شمار می آید. گاه سیستیت در اثر مقاربتهای پی در پی ایجاد می شود. این نوع سیستیت را «سیستیت ماه عسل» می گویند.

درمان

در صورتی که سیستیت عارضه ی بیماری زمینه ای خاصی نباشد، با دوره ی کوتاه یک تا سه روزه و حتی گاه به صورت «یکبار مصرف دارو» درمان می شود. »

آنتی بیوتیک مناسب را کشت ادرار تعیین می کند. اصولا برای درمان سیستیت های غیر بیمارستانی که اکثرا در اثر باکتری «ای – کلی» ایجاد می شوند، می توان از آنتی بیوتیک های دم دست و ارزان استفاده کرد. اهم این آنتی بیوتیکها به قرار زیرند:

١-کوتریما کسازول

۲- آمپی سلین

۳-نیتروفورانتوئین

۴- نالیدیکسیک اسید

توجه داشته باشید که درمان عفونت ادراری باید تحت نظارت پزشک انجام گیرد. تنها در موارد بسیار محدود آن هم با توصیه ی پزشک مسئول می توان برای پرهیز یا درمان عفونتهای کاملا شناخته شده «سرخود» دارو مصرف کرد.

گاه شدت علایم سیستیت زیاد است. در چنین مواردی می توان از اقدامات کمکی نظیر «نشستن در لگن آب گرم» یا «تجویز داروهای مخصوص» استفاده کرد. بسیاری از موارد سیستیت های حاد، بدون درمان و خود به خود بهبود می یابند. بسیاری از خانمها تجربه ی پیدایش علایم فوق و «فروکش خود به خود» آنها را در زندگی داشته اند. در صورتی که یک خانم بیش از سه بار در ظرف یک سال به سیستیت مبتلا شود، باید به «اورلژیست» مراجعه کند تا مورد معاینه ی دقیق تر قرار گیرد.

سیستیت مزمن

کاربرد اصطلاح «سیستیت مزمن»، دیگر چندان متداول نیست. بعضی از جراحان عفونت مقاوم مثانه را به عنوان سیستیت مزمن می شناسند گروهی نیز بروز بیش از سه مورد عفونت حاد مثانه را در سال با این عنوان شناسایی می کنند.

عوامل عفونی سیستیت مزمن با شکل حاد آن یکسان هستند و به همین دلیل درمانهای مشابهی را نیز می طلبند.

درمان

درمان سیستیت مزمن استفاده از آنتی بیوتیک مناسب است. گروهی، برای جلوگیری از عود مکرر سیستیت «درمانهای پیشگیری کننده ی مداوم» را توصیه می کنند. این چنین درمانهایی را می توان با «نیتروفورانتوئین»، «کوتریماکسازول»، «نالیدکسیک اسید» یا «متنامین» اجرا کرد.

پرستاتیت حاد

اگر سیستیت اکثرا بیماری خانمهاست، «پرستاتیت» نیز تنها در مردان دیده می شود. میکربهایی که سبب سیستیت می شوند، پرستاتیت را ایجاد می کنند. پرستات غده ای شبیه به «تویه ی لاستیک» اتومبیل است. که درست در جلوی مثانه قرار می گیرد. وظایف پرستات مورد بحث فعلی نیست، و همین بس که ترشحات آن بستر مهیایی را برای اسپرمها به وجود می آورد.

علایم

تب شدید و لرز، درد ناحیه ی پایین کمر، احساس شدید ادرار، تکرر، شب ادراری و سوزش ادرار از علایم بیماری هستند. این بیماری گاه سبب انسداد ادرار می شود، و یا درد عضله و مفصل را ایجاد می کند.

علایم پرستات حاد به قرار زیر است:

۱- تب و لرز شدید

۲- درد پایین کمر و شرمگاهی

۳- حس شدید دفع ادرار

۴- تکرر ادرار

۵- شب ادراری و بیرون روی های مکرر شبانه

۶- سوزش ادرار

۷- قطع جریان ادرار

۸- درد عضله

۹-درد مفصل

۱۰- خون ادراری

گاهی شدت عفونت به قدری است، که سبب ورود باکتری به جریان جون می شود. این حالت که به «سپتی سمی» یا عفونت خون معروف است، می تواند بسیار خطرناک باشد.

بعضا پرستاتیت و سیستیت همزمان با هم وجود دارند.

اصولا در مرد جوانی که «علایم حاد ادراری» دیده می شود، که تشخیص مطرح می گردد:

۱-پرستاتیت حاد

۲-اپی دیدیموارکیت حاد

٣- پیلونفریت حاد

در ادامه ی بحث به موارد ۲و ۳اشاره خواهد شد.

در صورتی که پرستاتیت حاد به خوبی درمان نشود، علاوه بر خطر «سپتیسمی» می تواند «مزمن» شود و مشکلات فراوانی برای بیمار به بار آورد.

درمان

مشکل اصلی در درمان پرستاتیت حاد، انتخاب آنتی بیوتیک مناسبی است که بتواند به داخل این غده نفوذ کند. هرچند که خوشبختانه در «پرستاتیت حاد» شرایط التهابی میزان نفوذ پذیری این غده را افزایش می دهد. انتخاب آنتی بیوتیک مناسب، علاوه بر نکته ی فوق، به نتیجه ی «کشت ادرار» نیز بستگی دارد. توصیه می شود که درمان با کوتریماکسازول شروع شود، تا نتیجه ی کشت در دسترس قرار گیرد. برای پرهیز از بازگشت بیماری، درمان را باید حتما تا سی روز ادامه داد.

درمان ابتدایی را می توان با استفاده از «جنتامایسین و آمپی سیلین» شروع کرد. بعد از یک هفته در صورتی که پزشک صلاح بداند، می توان با قطع تزریق، آنتی بیوتیک را به صورت خوراکی تجویز کرد.

ذکر این نکته لازم است که همراه با درمان اصلی باید شرایط عمومی بیمار را با تجویز «آب کافی» و استفاده از «لگن آب گرم» یا «داروهای مسکن» بهبود بخشید.

پرستاتیت مزمن

همان طور که قبلا گفته شد، در اثر تکرار عفونتهای حاد پرستات» شکل مزمن پرستاتیت ایجاد میشود. عوامل عفونی معمولا با شکل حاد بیماری یکسان هستند.

علایم

علایم بیماری بسیار متغیرند، یعنی گاهی اساسا عفونت بدن علامت است، و زمانی باعلایم شدید ادراری ظاهر می شود. درد ناحیه ی شرمگاهی و پایین کمر نیز می تواند وجود داشته باشد. بروز تب و لرز، نشانه ی عفونت حاد است و معمولا در « پرستاتیت مزمن» وجود ندارد.

باید توجه داشت که پرستاتیت مزمن خود به چند نوع تقسیم می شود:

ا- پرستاتیت مزمن باکتریایی

۲- پرستاتیت مزمن غیرباکتریایی

۳- پرستا تودینی

این سه با این که از نظر علایم یکسان هستند، ولی از نقطه نظر پرستاتیت و درمان به جای آن باید تحت نظر یک «اورلژیست» قرار گرفت.

درمان

درمان «پرستاتیت مزن باکتریایی» با توجه به نفوذ کم دارو به نسج پرستات گاهی بسیار دشوار است. بهترین داروی موجود «کوتریماکسازول است، که حداقل باید مدت ۱۲هفته تجویز شود.

اگر پرستاتیت غیرباکتریایی باشد، از داروهایی مثل «داکسی سیکلین» استفاده می شود. درمان پرستا تودینی بسیار دشوار است و نیاز به «کمکهای روانی و استفاده از داروهای آرام بخش» دارد. این بیماری گاه بیمار را مستأصل می سازد.

اپی دیدیمیت حاد

اپیدیدیم کلاهی است که روی بیضه قرار می گیرد. این ساختار از لوله های درهم و پیچیده ای ساخته شده است که اسپرمهای ساخته شده در بیضه را در جریان عبور کامل تر می سازد.

بعضا اپیدیدیم دستخوش عفونت می شود، و «اپیدیدیمیت حاد» بروز پیدا می کند. اپیدیدیمیت حاد را در وهله ی اول به دو گروه تقسیم می کنند.

گروه اول: توسط عواملی نظیر عامل «سوزاک» ایجاد می شود.

گروه دوم: نتیجه ی عفونت ادراری است. بنابراین به ویژه به وسیله ی «ای کلی» به وجود می آید.

اپیدیدیم بعضا در اثر پس زدگی ادرار از طریق مجاری منوی عفونی و دردناک می شود.

علایم.

مهم ترین علایم «اپیدیمیت حاد» درد شدید و ناگهانی است. این درد در مسیر «طناب آویزان کننده ی بیضه ها» انتشار می یابد و به پهلوها نیز می کشد. در عرض ۳تا ۴ساعت تورم پیدا می شود که اپیدیدیم را شديدا حساس می کند. دمای بدن به ۴۰درجه ی سانتی گراد می رسد.

اگر در مجرا ترشح وجود دارد، باید از آن کشت تهیه شود. با توجه به بیماریهای مهم و بعضأ حیاتی که علایم مشترکی با اپیدیدیمیت حاد دارند، لازم است در صورت بروز هرگونه حساسیتی در بیضه ها به «اورلژیست» مراجعه شود. گاه «تومورهای بیضه»، «چرخش بیضه» و «اوریون» با اپیدیمیت حاد اشتباه می شوند.

بهترین و دم دست ترین راه تشخیص این بیماری «سونوگرافی» است که تقریبا همیشه انجام می شود.

درمان

درمان اپیدیدیمیت ناشی از «بیماریهای مقاربتی»، «داکسی سیکلین» یا «تتراسیکلین» است. درمان را باید حداقل ۳هفته ادامه داد.

اگر اپیدیدیمیت «غير مقاربتی» باشد، از «کوتریماکسازول، یا داروهای دیگر استفاده می شود. در این مورد نیز درمان طولانی لازم است.

اصولا نه در این مورد بلکه در هر مورد دیگر تجویز دارو از وظایف پزشک محسوب می شود. از مصرف بیرویه ی داروها به خصوص در این بیماری باید پرهیز کرد.

ارکیت حاد

اگر عفونت به نسخ بیضه گسترش یابد، منجر به ارکیت حاد می شود. در اکثر قریب به اتفاق موارد، ارکیت و اپیدیدیمیت با هم ظاهر می شوند. ارکیت به تنهایی معمولا در اثر گسترش خونی به وجود می آید.

«اوریون» از بیماریهای ویروسی است که در ۲۰تا ۳۵٪موارد با ارکیت همراه می شود. «سل» نیز از دیگر بیماریهای عفونی است که ارکیت می دهد. ارکیټ سلی، سير مزمنی دارد و با مشکلات عدیده همراه است.

در گذشته «سیفلیس» نیز از عوامل موجد ارکیت به حساب می آمد. با کاهش میزان شیوع این بیماری، ارکيټ ناشی از آن نیز کمتر دیده می شود.

درمان

اگر عامل ارکیت مشخص باشد، با آنتی بیوتیک موثر درمان می شود. بعضا درد به قدری شدید است که فغان بیمار را در می آورد. در این حالت می توان از تزریق مواد بی حس کننده در «طناب آویزان کننده ی بیضه» استفاده کرد.

استراحت به خصوص در مورد «آرکیت اوریونی» حرف اول را می زند. «گرم نگه داشتن» بیضه ها و «پوشیدن لباس زیر تنگ» در کاهش درد بیمار بسیار مؤثر است.

پیلونفریت حاد

«پیلونفریت حاد» یعنی عفونت حاد نسج کلیه و دستگاه جمع کننده ی ادرار. این بیماری به خصوص در خانمها شایع است. سه گروه از خانمها بیشتر در معرض این عفونت هستند:

ا- دختربچه های دبستانی

۲- دختران در زمان شروع بلوغ

۳- زنان بعد از ازدواج و شروع مقاربت

غیر از این موارد، در زندگی طبیعی هر خانمی عفونتهای هر از گاهی را به خصوص در جریان «حاملگی» می توان دید. بعد از «یائسگی» احتمال عفونت حاد کلیه ها افزایش می یابد.

گاهی در اثر مسدود شدن مسیر ادرار، پیلونفریت ایجاد می شود. اگر حالتی موسوم به «ریفلاکس» وجود داشته باشد، پیلونفریت به سادگی بروز پیدا می کند. «ریفلاکس»، عدم کارایی محل ورود حالب ها به داخل مثانه است. در حالت طبیعی، ادراری که وارد مثانه می شود، نباید پس زده شود و به کلیه برگردد. اگر چنین شود «ریفلاکس» وجود دارد و عفونت نسج کلیه ظاهر می شود.

عفونت حاد کلیه در آقایان بسیار نادر است علت آن از سویی طولانی بودن مجرای ادرار در آقایان و از طرفی وجود مواد ضد میکروبی خاص در ترشحات پرستات است.

این عفونت به خصوص در کودکان اهمیت حیاتی دارد. «دکتر رانزلی» به واقعه ای موسوم به «انفجار بزرگ» در کودکان اشاره دارد. یعنی در اثر تکرار عفونتهای حاد کلیه در سنین رشد (به خصوص در مورد دختربچه ها) و دور از چشم ماندن آنها یا اشتباه شدن آنها با عفونتهای دستگاه تنفسی، در یک «واقعه ناگهانی» و «غیرقابل انتظار» بیمار دچار نارسایی حاد کلیه می شود، و از زندگی طبیعی محروم می گردد. باتوجه به درد آور بودن بیماری این کودکان، کاربرد اصطلاح «انفجار بزرگ» از سوی «دکتر رانزلی» بی جا به نظر نمی رسد.

نسج کلیه از دو طریق عفونی می شود:

١- از طریق صعود عوامل عفونی از مثانه

۲- از طریق خون

شایع ترین عامل عفونت کلیه «ای کلی» است، ولی عوامل دیگری هم مطرح هستند. باکتریهای مخصوصی وجود دارند که اوره را می شکنند و محیط ادرار را قلیایی کنند. در این حالت سنگهای کلسیمی رسوب می کنند و مشکلات زیادی به بار می آورند. این سنگها را اصطلاحا «استرووایت» می گویند.

علایم

پیلونفریت علایم گوناگونی دارد. مهمترین علامت آن تب و لرز ناگهانی است. پهلوهای بیمار به شدت دردناک و حساس می شوند، در حدی که کوچکترین ضربه سبب بروز درد می گردد.

گاه همزمان علایم سیستیت را نیز می توان دید. یعنی تکرر ادرار، شب ادراری، سوزش و نیاز شدید به دفع ادرار ظاهر می شوند. تهوع، استفراغ، بیقراری و استیصال از علایم دیگر بیماری به شمار می آیند. دمای بدن گاه به ۴۰درجه ی سانتی گراد می رسد، و ضربان قلب تند می شود.

اگر از بیمار آزمایش خون به عمل آید، تعداد گلبول های سفید زیاد است و سرعت رسوب گلبول های قرمز افزایش یافته است.

در تجزیه ی ادرار بیمار، مقدار زیادی گلبول سفید و قرمز را می توان رؤیت کرد. گاه باکتری و پروتیین نیز در ادرار وجود دارد.

اگر ادرار را کشت دهیم، معمولا عامل عفونی را پیدا خواهیم کرد. گاه در اثر انسداد مسیر ادرار، اساسا باکتری نمی تواند در ادرار ظاهر شود و کشت را مثبت نماید.

اگر از شکم بیمار عکس برداری شود، ممکن است بتوان بزرگی کلیه ها پاسنگهای ادراری را تشخیص داد “IVP” نوعی عکس برداری از کلیه ها، حالب و مثانه است که در صورت انجام، اطلاعات مهمی را به پزشک خواهد داد. برای تشخیص پیلونفریت حاد امکانات تشخیصی دیگری نیز وجود دارد. نکته اصلی این است که پیلونفریت را پزشک و آن هم به خصوص با عنایت به علایم بیمار و بعضا به مدد امکانات تشخیصی، تشخیص می دهد.

همان طور که گفته شد تشخیص «پیلونفریت حاد» در کودکان بسیار پراهمیت و حیاتی است. این بیماری بعضا با عفونتهای ریه که در این سنین شایع هستند، اشتباه می شود. کم نیستند قربانیان انفجار بزرگ که در اثر این غفلت تشخیصی به بیماریهای پیشرفته ی کلیه مبتلایند.

گاهی پیلونفریت با موارد زیر اشتباه می شود:

١- پانکراتیت حاد (که التهاب حاد غده ی لوزالمعده است.)

۲- آپاندیسیت حاد

٣- کله سیستیت حاد (که التهاب کیسه صفرا است.)

۴- دیورتیکولیت حاد (که التهاب دیورتیکول روده است.)

همان طور که قبلا نیز اشاره شد، در همه ی مردان جوان با وجود تب و علایم حاد ادراری، سه تشخیص مهم مطرح می شود.

١- پرستاتیت حاد ۲

– اپیدیدیموارکیت حاد

٣- پیلونفریت (که کمتر در مردان شایع است.)

پیلونفریت به خصوص اگر به موقع و درست درمان نشود، می تواند بسیار پرعارضه باشد. عوارض مهم آن عبارتند از:

۱-گسترش خونی باکتری یا «سپتی سمی»

۲- «شوک سپتیک» که بسیار کشنده و خطرناک است.

پیلونفریت حاد» در کودکان معضل بزرگی است و می تواند فاجعه آمیز باشد. قبلا به آن چه «انفجار بزرگ» نام گرفته است اشاره شد. این عفونت در کودکان باید درست تشخیص داده شود، و اصولی درمان کرد. این درمان تنها محدود به مصرف آنتی بیوتیک و فرو نشاندن عفونت حاد نیست.

در بسیاری از موارد در کودکان «عامل زمینه ای» وجود دارد که باید آن را به خوبی تشخیص داد و درمان کرد.

از عفونت ادراری کودکان خود به راحتی نگذرید. در این خصوص باید کاملا وسواسی عمل کنید و تا روشن شدن تمام نکات، سماجت به خرج دهید.

درمان

اگر پیلونفریت شدید باشد، درمان باید در بیمارستان انجام گیرد. لازم است هرچه زودتر کشت ادرار قابل اعتمادی تهیه و عامل عفونی شناسایی شود. تا زمانی که کشت آماده می شود، می توان درمان را شروع کرد؛ ولی با دسترسی به نتیجه ی کشت «بهترین آنتی بیوتیک موثر» انتخاب می شود.

درمان پیلونفریت «ظرایف و دقایقی» دارد که حضور پزشک متخصص وآگاهی را می طلبد. اگر پیلونفریت درست درمان شود، باید بتوان در عرض ۴۸تا ۷۲ساعت جواب مطلوب را مشاهده کرد. در غیر این صورت جایی از کار غلط بوده است و خطایی وجود دارد.

مدت درمان پیلونفریت سه هفته است. به علاوه بیمار را در پایان دوره ی درمانی نباید رها کرد. انجام آزمایشهای پی در پی تا شش ماه الزامی است. این نکته در کودکان اهمیت بیشتری دارد و لازم است کاملا رعایت شود.

پیلونفریت مزمن

پیلونفریت مزمن مرضی است که در کودکی ایجاد و در بلوغ نمایان می شود. اصولا در عدم وجود عامل زمینه ای خاص مثل دیابت، سنگ یا علل دیگر، به خصوص اگر در سنین رشد نباشد، عفونتهای حاد صدمه ای به کلیه وارد نمی آورند.

علایم

عفونتهای مکرر ادرار از علایم ثابت بیماری در کودکان است. گو این که گاه بالغین نیز از تکرار عفونتهای ادرار عاجز می شوند. تب نیز در اثر عفونت ایجاد می شود. اگر پیلونفریت مزمن به صورت دو طرفه و شدید باشد، «افزایش فشار خون شریانی» «کم خونی» و «علایم نارسایی کلیه» ظاهر خواهند شد.

اصولا پیلونفریت مزمن هیچ علامت شاخص و منحصر به فردی ندارد و معمولا در جریان تحقیق برای کشف علت زمینه ای فشار خون تشخیص داده می شود. در پیلونفریت مزمن تغییرات خون ایجاد می شود. در ادرار نیز معمولا مقدار زیادی گلبول سفید و پروتیین وجود دارد. بسته به شدت بیماری، مقدار کراتینین (که یک معیار مهم برای کارکرد کلیه است) در خون و ادرار بالا می رود.

در عکس شکم، کلیه ها کوچکتر از معمول هستند. “IVP” نیز بسیار مفید است و اطلاعات مهمی به دست می دهد. برای تشخیص «ریفلاکس» از نوعی عکس برداری مخصوص موسوم به “VCUC” استفاده می شود. این روش اگر درست و آگاهانه انجام شود، به راحتی ریفلاکس را تشخیص می دهد، و علت زمینه ای را به خصوص در کودکان مشخص می سازد.

بیماریهای زیر با پیلونفریت مزمن اشتباه می شوند:

۱- بیماری کلیوی ناشی از مصرف بی رویه ی ضد دردها

٢- سل کلیه

۳- تومور کلیه

“CT-Scan” و «آنژیوگرافی» از روشهای جدیدی هستند که در تشخیص موارد فوق از یکدیگر کمک موثری می کنند.

درمان

درمان پیلونفریت بسیار پراهمیت است. یعنی باید عفونتهای ادرار را سریعا تشخیص داد و درمان کرد. گاه «مصرف مداوم آنتی بیوتیک » ها به خصوص در کودکان مورد پیدا می کند.

اگر در ساختار کلیه «ناهنجاری» وجود داشته باشد یا «سنگی» تشخیص داده شود، باید به طرق مختلف به درمان آنها پرداخت. انجام جراحی زمانی که حداقل سلامت نسج کلیه ها وجود داشته باشد، مورد دارد. ترمیم جراحی ریفلاکس به خصوص اگر با دارو برطرف نشود، مورد نظر قرار می گیرد.

اگر پیلونفریت یک طرفه باشد، (یعنی یک کلیه را گرفتار کرده باشد)، معمولا سبب فشار خون غیرقابل درمان می شود. در این حالت به خصوص اگر کلیه ی طرف مقابل از «سلامت نسبی» برخوردار باشد، باید کلیه ی مبتلا را به کمک جراحی بیرون آورد.

آبسه ی کلیه

آبسه تجمع چرکی در بدن است. این واقعه ی عفونی در کلیه هم می تواند روی دهد. اگر آبسه در کلیه محدود به قسمتهای سطحی آن باشد به آن «کورک کلیه» می گویند. این عفونت به خصوص در معتادین به مواد مخدر، دیابتیک ها و کسانی که دیالیز می شوند دیده می شود.

آبسه ی کلیه معمولا با تومور اشتباه می شود. تشخیص این دو از یکدیگر بعضا بسیار دشوار ولی به هر حال ممکن است. در این خصوص CT-Scan، سونوگرافی و IVP به تناسب کمک می کنند.

آبسه ی دور کلیه

اگر «کورک کلیه» پاره شود، سبب تجمع چرک در اطراف کلیه می شود. عامل عفونی در این مورد همان میکربهای مسئول آبسه ی کلیه هستند و بنابراین درمانهای مشابه ی را می طلبد.