نورپردازی هندسی

همان طور که قبلا بیان شد، راهبان براساس منابع مختلفی برای درک خود از نور و نورپردازی هندسی استنباط داشتند. به شکل کنجکاوانه ای ، نمادگرایی نور به سبک کلاسیک و قرون وسطایی به نظر نمی رسد چندان فراگیر باشد. برای ساده کردن مطلب شاید بگوییم که در سنت غرب، نور در اصل تقسیم به دو می شود با توجه به سایه ای که تولید می کند.

سبک نور

یکی مربوط به ساختار واقعیت است که سایه و ماده در اتنهای سلسه مراتب هستند (مثال برجسته ارئو چاگیتا [64] بود که هستی شناسی نور او به سبک نوافلاطونی شاخصی برای بقیه قرون میانی مسیحیت و رنسانس و باروک بود) نور گیری از نور باید مربوط به درک یا مرگ و میر باشد که در ان تاریکی سردرگمی و انحراف فکری یا اخلاقی را ایجاد می کند.

انچه می توان در جمهوری افلاطون دید این است که این سوال دوم سایه روشن روانشناختی تلاش می کند با مورد اول، ساختار واقعیت یکی شود.این امر متشکل از نمایش اصلی نمادگرایی نور استف تطبیق موارد ابدی، انسان با اولویت با اینکه به ندرت مشخص می شود.

این ساختار های نمادین پایه هنوز به نظر می رسند ارتباطی دارند. مانور را داریم که از دور دست شکسته می شود و مشکلی که در ارتباط با فیزیک و زیست شناسی ادراکی است و ما نور مصنوعی را از نور پردازی داخلی تا محوطه استقرار حضار ( یا نورمبرگ[65] ) و ازنورهای کوچک هشداردهنده در محور لاسوگاس  داریم ( یعنی به عنوان علایمی که به ما میگویند کاری را انجام دهیم ) و اشکال تظاهر هنری راچند برابر می سازند که از تمام این ها بهره می برد. هنوزبر حسب ظرفیت نور برای ارایه چیزی به عنوان واسط بین ناپیداری زمینی و چیزی بادوام تر، نور طبیعی وساختار نمادین ان هنوز به نظر مقتدر می رسند.