موقعیت نور در نمای شمالی

در نظریه  مازاریول  پول ورودی جدید، بازدید کننده را به داخل فضایی هدایت می کند که رنگ و نورش ونیزی است. که در انجا کار ظریف اسکارپا در مقابل بافت ناهموارتر دیواره های اجری نزدیک و مجاور « پورتگو » قرار می گیرد این اولین مجموعه از مکان هایی است که اسکارپا در انجا در مورد کیفیت های خاص نور ونیزی تامل می کند.

با استر کشی این دیوار ها در طبقه ی زیرزمین مجموعه هایی از ماجراهای ابی که حاوی نمک هستند سیلاب را جذب می کنند که این اندرونی را به یک « ویرانه » تبدیل می کنند . در طی چند روز کف زمین جزیره ای می شود.

موقعیت تابش نور در فونداسیون

اتاق به صورت باغی در می اید که بازتاب درخشش ها و تابش جان می گیرد . این تغییر شکل دگرگونی موقتی و دور گذر است اما او نظریه ای را بازگو می کند که ونیز شهری است که از بالا معلق است و در زیر اب قرار دارد .

در پایین سطح موجدار اب که از طریق کاشی کاری مرمری کف زمین کشیده شده است . دریای محدودی از نور را ایجاد می کند. در بالا ،سقف، اب تیره را تلقین می کند: رنگ قرمز نافذ ونیزی ، اینه ی اندودکاری شده را جلا می دهد و سراشیبی های جهانی را طوری تغییر می دهد که اعماق ابی را سمت بالا القاء کند.