از من بپرس فرهنگی

پس از جنگ جهانی دولت فرانسه برای احیاء سینمای کشور چه اقداماتی انجام داد ؟

پس از جنگ جهانی ، دولت فرانسه برای احیاء سینمای کشور ، فیلم کوتاه ، خصوصاً فیلم های مستند را مورد حمایت قرار داد . قانون منع نمایش در فیلم در یک برنامه موجب نمایش وسیع تر فیلم ها شد . این نوع فیلم ها زمینه ای برای تمرین علاقمندان به کارگردانی بودند ، ولی اغلب ارزش خاص خود را نیز داشتند .

آلن رنه کار فیلمسازی را به سه فیلم 35 میلیمتری کوتاه دربارۀ نقاشان مدرنیست آغاز کرد : ون گوگ ( 1948 ) که جایزه اسکار را دریافت کرد ، گوگن ( 1950 ) و گرنیکا ( 1950 ) . شب و مه ( 1955 ) ترکیبی است از فیلم های تاریخی از بازداشتگاه های نازی و فیلم های رنگی معاصری از همان اماکن که اغلب با نماهایی بلند و حرکت دوربین آرام نمایش داده می شوند .

رنه

معتقد است که آن دوران وحشت از ما دور شده است به سختی می توان آن را به خاطر آورد و حتی غالباً از یادها رفته است . نمای سیاه و سفید ژاندارمی در یک برج مراقبت در بازداشتگاه جمعی پیتی ویرس که همکاری فرانسه را با برپایی کوزه های آدمسوزی اثبات می کرد ، از جانب دولت سانسور شد و فیلم از جشنواره کن بازگردانده شد .

گفتار متن فیلم که توسط ژان سیردل ، یکی از نجات یافتگان کوره های آدمسوزی ، نوشته شده بود ، مدعی آن بود که وحشت به پایان نرسیده است ، بلکه تنها جا به جا شده و شکل متفاوتی یافته است . اشاره فیلم به طور ضمنی به فعالیت هایی ضد انقلابی نیروهای فرانسه در الجزایر مربوط می شد .

ژان لوک گدار کان

فیلمسازی را با ساختن عملیات بتون ( 8_1954 ) آغاز کرد . اینس واردا در دهۀ 1950 و پس از آن متناوباً فیلم های داستانی و مستند می ساخت ( از جمله Lopera mouff 1958 ) و کریس مارکر با همکاری آلن رنه مجسمه ها هم می میرند ( 1953 ) را ساخت . این فیلم به نابودی هنر آفریقا توسط استعمار فرهنگی فرانسه می پرداخت .
با گرایش مردم شناسان به سینما دوران جدیدی در زمینۀ ساخت فیلم های مردم شناختی آغاز شد . مردم شناس فرانسوی ژان روش در اواخر دهۀ 1940 شروع به ساخت فیلم های مردم شناختی در غرب آفریقا نمود و به زودی مهم ترین مستندساز در این زمینه شناخته شد .
ماگرت مید و گرگوری بتسن دو فیلمساز مهم دیگری بودند که با استفاده از فیلم هایی که در دهه 1930 فیلمبرداری شده بود . چندین مجموعه فیلم آموزشی ساختند . آنها در رقابت کودکان در بالی و گینه نو ( 1952 ) روش های تربیت کودک را در دو فرهنگ متفاوت در جنوب اقیانوس آرام مقایسه می کنند .