از من بپرس فرهنگی

تغییر سبک فیلم ها بر طبق سلیقه تماشاگران

خوشبخانه بسیاری از کارگردانان دهه ی پس از 1920 همه فن حریف بودند و می توانستند سبک و شیوه ی کار خود را مطابق تغییراتی که در ذوق و سلیقه توده ی تماشاگران روی می دهد دگرگون کنند. مثلا جیمز کروز پس از فیلم “وسترن بزرگ”خود به نام “دلیجان سر پوشیده” که از ان سخن گفتیم فیلمهای گوناگون ساخت مانند فیلم کمدی 1923 وفیلم طنز امیز “گدای اسب سوار” 1925 و فیلم ظریف “پیشخدمت ریتس” 1926 و سرانجام با فیلم “روتین تنان قدیم” 1926 درباره به سبک حماسی بازگشت.

کینگ ویدور پس از ساختن چند فیلم ساده و اساسا رئالیستی از زندگی معاصر امریکا حماسه “رژه بزرگ” 1925 و اپرای “لابوهم” 1926 و داستان عشقی و شمشیر بازی “باردلیس با شکوه” 1926 را یکی پس از دیگری کارگردانی کرد. سپس با فیلم “انبوه خلق”1928 به زندگی معاصر بازگشت و فیلم اخیر داستان دلکشی است از شادی و اندوه یک مرد عادی یک کارمند کوچک در یک اداره ی بزرگ این فیلم شاهکار و پدر در دوره ی صامت بود.

اثار هربرت برنون

از قصه های خیالی و احساساتی مانند “پیترپن”1925 “بوسه ای برای سیندرلا”1926 گرفته تا داستانهای حماسی رونتیک مانند “جانمردی” 1926 همه را در بر می گرفت . نظیر همین گوناگونی را گاه در اثار جان فورد و مارشال نیلان و بسیاری از کارگردانان درجه اول ان دوره می توان دید.بیش از همه همین گوناگونی اثارشان بود که انها را در صف اول کارگردانان نگه می داشت.

این کارگردانان که بواسطه ی مدتها شاگردی کردن زیر دست استادانی چون گریفیث واینس وسنت مهارت فراوانی به دست اورده بودند، این قدرت فطریرا داشتند که به پروراندن موضوعی مهم یا داستانی دراماتیک برخیزند؛ ولی متاسفانه از میان فیلمهایی که در ان دوره ساخته می شد.

کمتر یکی چنین فرصتهایی برای انها فراهم می کرد. کاری که از کارگردانان انتظار می رفت این بود که با هر گونه فیلمی که در ان روز بازارش رواج ورونق داشت. دیگ بخشایش تماشا گران را به جوش اورد. در نتیجه اغلب کارگردانان بیشتر به عنوان “استاد فن” شناخته می شدند تا “هنرمند” و بیشتر به عنوان نمایندگان طبقات خاص قابل تعریف بود تا شخصیتهای خلاق.

برگرفته از تاریخ سینما ، نویسنده:ارتور نایت ، ترجمه:نجف دریا بندری