چگونه می توانید یک متخصص برای کمک به کودکتان بیابید

چگونه کمک تخصصی بگیرید

یک متخصص می تواند به شما کمک کند تا رفتارهای نامطلوب را تغییر دهید و تضادها و کشمکش های موجود در خانواده را رفع کنید و می تواند دورنمایی نویدبخش برای آنچه که به نظر مشکلات طاقت فرسا هستند را فراهم کند.

با وجود این، یافتن و انتخاب متخصص می تواند بسیار گیج کننده باشد، چون انواع مختلف متخصصین وجود دارند (روانشناسان، روانپزشکان، مددکاران اجتماعی، متخصصان درمانشناسی خانواده و مشاوران) که همگی گرایشات فردی خودشان را در درمان دارند و در اینجا به متخصصان بیشتری اشاره می کنیم: مشاوره های آموزشی، متخصصان ناتوانی های خواندن و یادگیری و مربیان ویژه دیگر که کار تشخیص، آموزش و مشاوره را انجام خواهند داد تا به حل مشکلات کودکی شما کمک کنند.

ما به شما توضیحات مختصری از این طبقه بندی عظیم متخصصین می دهیم تا در میان آنها فردی را برگزینید که با خانواده شما کار کند یا همچنین به شما کمک خواهیم کرد که بهترین فرد ممکن را برای خود و کودکتان انتخاب کنید. هر یک از درمانگرها، یک تخصص فرعی یا مسائل برگزیده ای خواهد داشت که با آنها بهتر می تواند کار کند و هر یک دارای شخصیت ذاتی و روش منحصر خود است. مهم است که درمانگری را انتخاب کند که توانایی و تجربه کمک به شما را داشته باشد و شما و کودکتان به او اعتماد داشته باشید و دوستش بدارید.

درمانشناسان: چه گروه از آنها وجود دارند؟

در اینجا توضیحی کوتاه از بعضی درمانشناسان موجود ارائه می دهیم تا به والدین امروزی کمک کنیم.

روانشناس

روانشناس کسی است که مدرک چهارساله دانشگاهی دریافت کرده است و برای تقریبا پنج سال دیگر در دانشکده تحصیلات تکمیلی شرکت می کند و می تواند دوره انترنی را برای کسب مدرک دکترا گذرانده باشد. بعضی دیگر مدرک دکترای روانشناسی دارند که معمولا بیانگر این است که آنها شرایط مشابه را به صورت ph.D تکمیل کرده اند، اما تحقیق و پژوهش اصلی را ننوشته اند که به آن پایان نامه می گویند.

در بعضی ایالت ها، روانشناسان باتجربه فقط با مدارک فوق لیسانس (M.S برای درجه کارشناسی ارشد علوم یا M.A برای کارشناسی ارشد ادبیات) بصورت خصوصی کار می کنند. اگر در مورد شرایط و صلاحیت یک روانپزشک سوالاتی دارید، در مورد مدرک او سوال کنید و یا جهت کسب اطلاعات با بخش محلی انجمن روانشناسان تماس بگیرید. اگر چه روانشناسان اصولا اعضای آکادمی هستند و در انجام حرفه خود محدود هستند، اما امروزه آنها هر کاری که روانپزشکان می کنند را انجام می دهند، غیر از تجویز دارد. در بسیاری ایالت ها، آنها بیماران را برای بستری شدن تأیید می کنند.

روانپزشک

بعد از مدرک دانشگاهی، چهار سال دانشکده پزشکی و کسب مدرک پزشکی و یک سال دوره انترنی در پزشک عمومی، روانپزشک دو تا سه سال دوره رزیدنت (دوره تخصصی معمولا در یک بیمارستان سپری می شود و باید بیماران دچار بیماری های شدید و حاد را درمان کند. روانپزشکان تجویز دارو را به تفصیل، تحصیل می کنند بنابراین، بعضی در درمان مشکلاتی که فقط به درمان دارو پاسخ می دهند، تخصص می یابند. مثل درمانشاسان دیگر. روانشناسان از لحاظ گرایشات روش های درمانی با هم فرق می کنند.

مددکاران اجتماعی

مددکاران اجتماعی بالینی یا روانی، یک مدرک چهارساله کالج را دارند. مدرک کارشناسی ارشد مددکاری اجتماعی (m.s.w) و دوره انترنی را تکمیل کرده اند. بعضی از مددکاران اجتماعی، دکترا هم دارند. آنها به صورت خصوصی طبابت می کنند و بیماران را بصورت تکی و یا گروهی می بینند و می توانند در یکی از حوزه های متعدد تخصص داشته باشند، شامل ازدواج و درمان خانواده مددکاران اجتماعی دیگر فقط مدرک لیسانس یا کارشناسی دارند و در سازمانها و نمایندگی های خدمات اجتماعی فعالیت می کند و معمولا بیماران را برای درمان یا مشاوره ویزیت نمی کنند.

درمانشناسان ازدواج و خانواده

چندین گروه از متخصصان واجد شرایط برای درمانگر ازدواج و خانواده بودن هستند. آنهایی که این عناوین را دارند شامل این موارد هستند: رواشناسان، روانپزشکان، مددکاران اجتماعی و کسانی که ضوابط و شرایط آموزشی انجمن درمانگران ازدواج و خانواده را گذرانده اند. آنها به طور خصوصی با اعضاء خانواده یا زوجین کار می کنند نه با افراد به تنهایی.

مشاوران

تعداد زیادی از افراد با زمینه های مختلف وجود دارند که خودشان را مشاور می نامند و کار درمان انجام می دهند. بعضی مدرک لیسانس دارند، در حالی که بعضی دیگر مدرک کارشناسی آموزشی (M.Ed) در زمینه مشاوره دارند. بسیاری از آنها در مدارس ابتدایی با راهنمایی مشغول به کار هستند، در حالی که تعداد فزاینده یا بصورت خصوصی فعالیت می کنند. – بعلاوه، کسانی نیز هستند که در زمینه مشاوره، مدرک دکترا دارند. اکثر آنها رواشناسان مشاوره هستند که در مطب های خصوصی با مرکز مشاوره دانشگاهی فعالیت می کنند.

چگونه درمانگر انتخاب کنیم

این یک انتخاب پیچیده و سخت است. اگر کودک شما بوضوح نیاز به دارو دارد که اطمینان ندارید متخصص اطفال شما و یا پزشک خانوادگی شما بتواند آن را تجویز کند، بنابراین باید از یک روانپزشک مشاوره بخواهید. در غیر اینصورت می توانید هر یک از متخصصانی که ما در موردشان صحبت کردیم را انتخاب کنید.

فاکتور اصلی در انتخاب یک درمانگر، مشکل کودک شماست. هدف شما باید ایجاد تناسب میان نیازهای شما و مهارت های درمانگر باشد.

• از پزشک خود درخواست توصیه هایی بنمایید. تقاضای اساسی سه کاندیدای ممکن را بکنید که متخصص اطفال یا پزشک خانوادگی شما با کارشان آشنایی دارند و به آنها احترام می گذارند. اگر سه تا نمی شناسد، از او بخواهید که آیا می تواند با همکارانش صحبت کند و در مورد درمانگران کارآمد سوال بپرسد تا در مورد مهارت های افراد و اقتضای این شرایط داوری کنند.
• با دوستانتان صحبت کنید. اگرچه آنها در این مورد آشکارا صحبت نمی کنند، اما دوستانی که با درمانگرها برای کمک به کودکانشان مشورت گرفته اند، یک منبع خوب اطلاعاتی محسوب می شوند. از آنها بپرسید که درمانگر شان چگونه هستند و چگونه با آنها کار می د کند.
• از مدیر و یا مشاور مدرسه بپرسید. اکثر مدیران و مشاوران، با بسیاری از درمانگرها تجربه کاری داشته اند و در حالی که ممکن است آنها بی میل باشند تا به شما توصیه کنند کودکتان به یک متخصص نیاز دارد، اما مایلند که یک درمانگر با شما صحبت کند. از آنها بخواهید تا سه اسم به شما توصیه کنند. تاکید کنید که شما آنها را مسئول درمان پیشنهادی با کار افرادی که انتخاب کرده اید، نمی دانید. به آنها بگویید که اسامی دیگری نیز از منبع دیگر جمع آوری کرده اید و قبل از اینکه تصمیم نهایی را بگیرید خودتان با درمانگرها مصاحبه و صحبت خواهید کرد.
• دفتر تلفن زیر عنوان روانشناسی روانپزشک، روان درمانگر، مددکاران اجتماعی، درمانگران ازدواج و خانواده و کلینیک های سلامت روان، را بررسی کنید. به دنبال افرادی باشید که در کار با کودکان، نوجوانان و خانواده تخصص دارند. به خاطر داشته باشید شرکت مخابرات که اسامی را فهرست کرده است مسئول تحقیق با تایید اعتبارنامه ها نیست. فراموش نکنید که موقعیت را نیز در انتخاب خود در نظر بگیرید. برای حفظ ارتباط راحتی بسیار مهم است.
• با کالج یا دانشگاه محل خود تماس بگیرید. با دایره روانشناسی، آموزش ویژه یا مددکاری اجتماعی تماس بگیرید و یا از مرکز مشاوره سوال بپرسید. اگر موسسه ای دارای مدرسه پزشکی است، از آنها در مورد بخش روانپزشکی کودک سوال بپرسید یا با فرد مسئول با یک عضو هیئت علمی صحبت کنید. مشکل خود را برای این متخصصان توضیح دهید و از آنها در زمینه تخصص ها و خدمات ارایه شد در موسسه یا در جامعه، توصیه هایی بخواهید.
• از انجمن های ایالتی و ملی سوال بپرسید. تمام انجمن های تخصصی، فهرست اعضا را به همراه موقعیت و گاهی تخصص آنها دارد. اداره اطلاعات استان شما می تواند در زمینه هیئت کارشناسان در استان شما، مشاوره هایی را بدهد که شامل این تخصص ها و همچنین فهرست کتوتی پزشکان مشغول به کار نیز می باشد.

احتمالات را در نظر بگیرید

فهرست درمانگرهای کارآمد را بررسی کنید و سه یا پنج اسم را انتخاب کنید و تعداد توصیه هایی که هر یک از آنها دریافت کرده اند را در نظر بگیرید. ببینید کدام یک از روی علاقه معرفی شده اند. کدام درمانگر در حوزه مشکل کودک شما تخصص دارد و موقعیت مطب او کجاست.

• با هر یک از درمانگرها تماس بگیرید و سوالات زیر که به نظر در مورد مشکل شما مناسب هستند را از او بپرسید. خجالت نکشید. اکثر درمانگرها می دانند که چه تصمیم سختی گرفته اند. با این حال، بعضی دیگر دوست ندارند که به مدت طولانی با تلفن صحبت کنند. یا اصلا نمی خواهند صحبت کنند و شما مجبورید که قرار ملاقات بگذارید که به خاطر آن باید حق ویزیت پرداخت کنید.

در اینجا به یک سری سوالات پیشنهادی اشاره کرده ایم:

۱- در مورد کودکان چقدر تجربه و آموزش داشته اید؟

2. در مورد این مشکل خاص جندر تجربه و آموزش داشته اید؟
3. معمولا به چه صورت کار می کنید؟ با کودک بطور تنها، با والدین و کودک بصورت مجزا با والدین و کودک با هم، یا با کل خانواده؟

۴- ممکن است روش خود و گرایش درمانی خود را توضیح بدهید؟

5. هر جلسه چقدر طول می کشد؟ – معمولا چند روز در هفته ملاقات می گذارید؟ یک بار در هفته، یک هفته در میان، با چند بار در هفنه؟

۷- می توانید ارزیابی کنید که درمان چقدر طول می کشد؟ ممکن است درمانگر تا زمانی که چند بار با شما و یا کودکتان ملاقات کند، هیچ تخمینی به شما ندهد، اما می تواند به شما بگوید که موارد مشابه با مورد شما چقدر طول کشیده است. او همچنین می تواند تقریبی بگوید که برای ارزیابی شرایط شما به چند جلسه نیاز است

۸- قرار ملاقات های ما را چگونه برنامه ریزی می کنید؟ آیا عصرها با تعطیلات آخر هفته کار می کنید؟ آیا وقت کافی دارید که در صورت لزوم بطور منظم ما را ببینید؟ اگر چه این قرار ملاقات مستلزم از دست دادن زمان کار یا مدرسه است، اما بافتن یک درمان گر مناسب باید نگرانی اصلی شما باشد. اگر قرارهای ملاقات اولیه در زمانهای نامناسب باشد، بعدا درمانگر می تواند آن را در ساعت دیگری برنامه ریزی کند هر زمان که وقت خالی دیگری فراهم شد.

۹- هزینه هر جلسه چقدر است؟ آیا شامل بیمه درمانی ما می شود؟ آیا پرداخت هزینه بطور مستقیم از شرکت بیمه و هر شرکت دیگری را می پذیرید؟ اگر پاسخ نداشت، چه مقدماتی می توانید فراهم کنید؟

درمانگری انتخاب کنید و درمان را آغاز کنید

با هر درمانگری که دوست دارید صحبت کنید. البته نه آنقدر که نتوانید تصمیم بگیرید در میان آنها کدام را برگزینید. بر اساس پاسخ های آنها به سوالاتتان و گزارشی که شما بر اساس صحبت با آنها فراهم کرده اید، یکی را انتخاب کنید. بسیار مهم است که به عنوان یک فرد به درمانگر اعتماد داشته باشید و به او احترام بگذارید. بعد از اینکه تصمیم خود را گرفتید، به سرعت قرار ملاقات بگذارید. منتظر بحران بعدی نمانید.

به درمانگر یک شانس بدهید

وقتی شروع کردید، آن را ادامه دهید. نتایج به سرعت و معجزه آسا بدست نمی آیند. اهداف غیرواقع گرایانه نسبت به پیشرفت نداشته باشید، بلکه انتظار پیشرفت قدم به قدم داشته باشید.

درمان کار دشواری است و شما باید بصورت فعال در مراحل پیشرفت حضور داشته باشید. درمانگی احتمالا به شما توصیه خواهد کرد که هر هفته چه کارهایی بکنید و چه کارهایی نکنید. این توصیه ها را بپذیرید و آنها را با دقت دنبال کنید. در مورد نگرانی ها و موضوعات خودتان بالاو گفتگو کنید و سوالاتی بپرسید، حتی اگر لازمه این کار جلسات بیشتر باشد، ، اگر بعد از چند جلسه مقدماتی، احساس کردید که پیشرفت کافی بدست نیاورده اید آن را به درمانگر بگویید و از او بخواهید که شرایط را ارزیابی کند. شاید بگوید به زمان بیشتری نیاز است با بگوید که به مشاوره از طرف متخصصان دیگر نیاز است. شاید او درمان همزمان با درمانگر دیگر با اعضای دیگر خانواده را توصیه کند.

کنار نکشید

بسیاری از افراد به محض اینکه می بینند پیشرفت کمی عایدشان شده است، زود درمان را قطع می کنند. این اشتباه را نکنید. اگر ناگهان متوقف شدید، این یافته دایمی نخواهد بود و مشکلاتتان را حل نکرده اید. وقتی پیشرفت حقیقی حاصل شد، درمانگر ویزیت کمتری را پیشنهاد می دهد و در نهایت جلسات ملاقات را به جلسات ماهانه یا جلسات پیگیری گاه به گاه کوتاه می کند. این اقدامات برای جلوگیری از بازگشت بیماری ضروری هستند و به کودک فرصتی می دهند تا در تماس با دوستی مفید و موثر باشد که نیازهای او و توانایی های او برای تغییر را می شناسد.