کارهایی که در زمان زایمان انجام می شود

اعمال جراحی در زایمان

همانطور که اشاره شد ۹۵٪ از مادران آبستن عمل زایمان خودشان را به طور طبیعی انجام میدهند و ۵٪ باقیمانده به دلایل مختلف جسمانی و فیزیکی و روانی تحت اعمال جراحی قرار گرفته و مرحله زایمان را پشت سر میگذارند. در این بخش به اعمال جراحی مورد اجرا در زایمانها می پردازیم..

اپیزیوتمی (دوختن):

حتی در زایمانهای طبیعی نیز فشار حاصل از داخل بدن زن و از جانب رحم باعث میشود که فاصله میان مقعد و مهبل زن به حالت کشیدگی روی آورد و از هم دریده و پاره شود. اگر در زایمان اختلالی پدید بیاید، این باره گی بیشتر میشود. گاهی نیز پاره گی بر روی یک خط انجام نگرفته و پوست و گوشت چنان جایی به طرز ناهمگونی پاره شده و حتی بخیه کردن را نیز با دشواری همراه می سازد. برای اینکه جلوی التهاب و عفونت گرفته شود و مواد آلوده و میکربی مقعد به طرف مهبل رسوخ نیافته و حتی محل پارگی نیز ملتهب نشود، پزشک مجبور به بخیه زدن میشود. اگر این پارگی دوخته نشود، بعدها منجر به التهاب همان نقطه، ترشحات مهبلی و درد در مقاربتهای جنسی و مخصوصا در روی کیسه ادرار و رحم احساس میشود.

پس از اینکه زایمان انجام گرفت و پزشک محل را درخت باید بعد از آن نیز تحت کنترل داشته باشد. البته بیشتر پزشکان مجرب با مشاهده امکان پاره گی خود به اندازه ۲ تا ۳ سانتی متر محل را می برند و سپس همان منطقه را که یکنواخت پاره شده می دوزند.

امروزه در بسیاری از بانوانی که زایمان نخست خودشان را انجام میدهند، چنین حادثهای اتفاق می افتد و بخیه زدن بر روی بیشتر آنها انجام میگیرد.

فورسپس:

وسیله ای به شکل یک جفت قاشق است که برای گرفتن سر نوزاد از آن استفاده می شود. اگر در زایمانی تأخیری رخ بدهد و سر نوزاد به بیرون نیاید، پزشک متوسل به این وسیله شده و با قاشقهای چنین آلتی سر نوزاد را گرفته و به آرامی بیرون میکشد.

استفاده از فورسپس تاریخچه جالبی دارد. ابتدا در قرن یازدهم حکیم عالی مقام ابوعلی سینا از این وسیله برای زنانی که از شدت درد به ضعف افتاده بودند، مورد استفاده قرار داد. و در قرن ۱۸ انگلیسیها ابتکار امروزی فورسپس را بنیان نهادند و خانواده «چمبرلین» آن را ابداع کردند. این خانواده پس از ابداع وسیله خود بدون اینکه آن را به کسی نشان بدهند و یا مورد استفاده جهت رفاه دیگران قرار دهند، سالیان سال در خانواده خود از آن بهره جستند. زمانی که از این وسیله استفاده می کردند به هیچکس اجازه نمیدادند که در اتاق زایمان حضور داشته باشد. بدین ترتیب نسل به نسل خانواده «چمبرلین» از وسیله فورسپس در موارد اضطراری استفاده کردند. ولی سرانجام در اثر فقر و تغییر شرایط مادی خانواده پس از چندین سال یکی از نوههای این خانواده مجبور شد در برابر دریافت مبلغ بسیاری آن را برای زن مامایی نشان بدهد و این نشان دادن باعث شد که دنیایی از این وسیله آشنایی یافته و تا به امروز از آن استفاده نمایند.

واکیوم ۴:

اساس این وسیله با وضعیت مکانیکی فورسپس متفاوت است. این وسیله که به اندازه سر کودک باز میشود و با مکیدن هوای فاصله میان سر و داخل محفظه امکان چسبیدن سر کودک را به وسیله مقدور میسازد، باعث میشود که پس از گشوده شدن دهانه رحم، نوزاد به وسیله آن به بیرون کشیده شود. البته به این وسیله و قسمت وانتوزی آن که به سر نوزاد چسبیده میشود، زنجیری متصل است که با کشیده شدن آن کودک به بیرون از رحم آورده میشود. باید یاد آوری کرد که چنین وسیلهای گاهی از جانب پزشکان در صورت عدم رعایت مسائل ایمنی و نداشتن تجربه کافی منجر به صدمات مغزی و یا کشیده شدن سر کودک و بدشکل بودن جمجمه نوزاد میشود.

ورسیون یا انحراف طبیعی زهدان (برگرداندن):

چنانچه قبلا متذکر شدیم ایده آل ترین شکل تولد این است که کودک رو به پایین و از ناحیه سر به بیرون بیاید. اگر غیر از این حالات انجام پذیرد، پزشک از بیرون دستهایش را درون رحم زن میکند و با انگشتانش نوزاد را به طرز و حالت ایده آل بر میگرداند. البته این طریق در حالاتی که نوزاد به پهلو و یا روی نشمینگاه بیرون می آید صدق نمیکند.

سزارین:

بر اساس شواهد و اسناد تاریخی سزارین از دیر باز و از زمان مصریان باستان، یونانی ها و رومی ها رواج داشته و مورد عمل بوده است. بر اساس نیازهای آن زمان این عمل بندرت انجام میگرفت، زیرا در شرایط عدم وجود امکانات، اقدام به چنین عملی توأم با خطرات جانبی بود. اما امروزه چنین عملی بسیار ساده و راحت انجام می پذیرد.

سزارین و یا شکافتن شکم از روی ناف و بیرون کشیدن نوزاد در شرایط خاص و اضطراری انجام می پذیرد که اهم آنها عبارتند از:

۱-  اگر زایمان طبیعی امکان پذیر نباشد.

۲- اگر طولانی شدن زایمان منجر به خطر افتادن جان زن و نوزادش شود.

٣- اگر نوزاد از شرایط ایده آل خارج باشد و امکان زایمان مقدور نباشد..

۴- اگر مادر به علت دردهای شدید به ضعف افتد و احتمال خفگی نوزاد پیش بینی شود.

۵- اگر ترس و هراس تاثیرات سوء روانی بر زن آبستن بگذارد و او نتواند حالات روحی و جسمی لازم را برای زایمان داشته باشد.

۶- اگر رشته ناف به گردن نوزاد پیچیده شود و با اقدامات اولیه گشوده نشده و جان کودک به خطر بیفتد، سزارین بهترین شیوه است..

۷- اگر لگن مادر تنگ باشد و گذر نوزاد به دلایلی اعم از بزرگی یا غیر طبیعی بودن ممکن نباشد.

۸- اگر مادر دچار حادثه ای شده باشد و صدمه ای ببیند و احتمال زایمان زودرس برود ولی بیهوش و یا ضعف مادر چنین امری را نیز مقدور نسازد، سزارین نوزاد و مادر را نجات میدهد.

لذا با توجه به شرایط مذکور پرداختن به سزارین مناسب بوده و به غیر از اینها در خواست عمل سزارین از پزشک امری خطا و صدمه رساندن به خود و تحقیر روانی زن است.

حال این سؤال پیش می آید که یک زن چندین بار می تواند اقدام به عمل سزارین نماید؟ باید در پاسخ اذعان داشت که به طور عموم سزارین بیش از سه بار مناسب نیست. البته اقدام به سزارین خود باعث سقط جنین های مکرر و ضعف رحم و حتی نازایی می شود. لذا اگر زنی به ناچار همیشه تحت سزارین زایمان خودش را پشت سر می گذارد، باید پس از سومین سزارین لوله های خودش را مسدود سازد.

شاید به نظر برسد که مسدود ساختن لوله های رحم خطرناک و برای سلامتی مضر است ولی در جواب با مدارک و مطالعات پیشرفته اثبات مینمائیم که بستن لوله های رحم نه تنها برای سلامتی زیانبار نیست و خطراتی در بر دارند، بلکه راحت و سهل ترین اعمال جراحی بوده و از نظر و دیدگاه پزشکان بستن رحم هیچ صدمه ای به قدرت جنسی و یا عادت ماهانه زنان نرسانده و در تقویت بنیه جسمانی آنها نیز موثر است.