برخی مشکلات کودکان در خواب

افرادی که در خواب راه می روند

ارزیابی شده است که ۱۰ تا ۱۵ درصد از تمام کودکان، حداقل یک بار در خواب راه می روند. اکثر آنها با گذشت زمان این عادت را ترک می کنند، اما حدود ۲ درصد حتی تا بزرگسالی نیز به راه رفتن در خواب ادامه میدهند. خواب گردی – اصطلاح علمی راه رفتن در خواب – یک علامت فیزیکی از خواب دیدن یا رؤیا نیست. همچنین به نظر می رسد که هیچ ارتباطی با مشکلات روان شناسی با تحولات عاطفی ندارد، چون حتی در طول خواب رؤیا نیز رخ نمی دهد. به نظر می رسد در خانواده ها به صورت ارثی است.

وقتی کودکی در خواب راه می رود، چشمانش باز است. اما شیشه ای هستند و به نظر می رسد جایی را نمی بینند. راه رفتن ها در هر جا از چند دقیقه تا چند ساعت ممکن است طول بکشد خطرناک نیستند، مگر وقتی که کودک (یا فرد بالغ دچار این موضوع در اطراف مکان غیرقابل نظارت پرسه می زند – در حالی که به نظر خواب است – می تواند به خودش صدمه بزند.

به این معنی که شما، به عنوان والدین، باید راهها و روش هایی را تدبیر کنید تا از کودک خود در برابر آسیب ناشی از راه رفتن در خواب حفاظت کند. به این معنی نیست که او را محدود کنید چون این کار حتی خطرناک تر از راه رفتن است. بلکه محیطی ایجاد کند که مانع آسیب به او شود یا محیطی ایجاد کنید که تشخیص سریع را امکان پذیر کند. بچه های بزرگتر را در طراحی محیط ایمن خود شرکت دهید.

زنگ خطر قرار دهید

اگر هدف شما بیدار کردن کودک و هم خود شما است. زنگهایی بالای در بیاویزید، یا زنگ اخبارهای چشم الکتریکی تعبیه کنید تا هر وقت کودک بلند شد و به اطراف رفت، به شما هشدار دهد.

راه خروج را مسدود کنید

یک نوجوان که ما او را می شناسیم، یک بار در خواب با لباس خواب به طرف در اصلی ساختمان رفت. آنچنان دست پاچه و خجالت زده شد که مقابل در اتاق خوابش، یک صندلی، یک کلاه فوتبال و یک سطل آشغال قرار داد که اگر دوباره در خواب راه رفت، سر و صدا او را از خواب بیدار کند این کار موثر بود.

در مورد بچه های کوچکتر، سعی کنید قفل در را آنقدر بالا بگذارید که دستشان به آسانی به آن نرسد، به اندازه ی کافی فضای تماس بگذارید تا کودک در آن گیر نیفتد و بدون تلاش مضاعف و زیاد لثواند از آن خارج شود. این راهی است که او قطعا بیدار می شود. اگر به زور بخواهد وارد شود، اما به سرعت می تواند از دست راه رفتن در خواب خلاص میشود. درهای ایمنی در سراسر راهروها و پله ها تعبیه کنید. احتیاط؛ هرگز کودک را در اتاقش حبس نکنید.

از الهام یا تلقین استفاده کنید

روشهای تمدد اعصاب (بخش ۱۰-۲ مراجعه کنید) را با تصور اینکه در خواب راه نمی رود ترکیب کنید، روش ها را در طول یک روز کامل یا حتی بهتر، درست قبل از وقت خواب تمرین کنید. وقتی خیلی آرام است، از کودک بخواهید تا تصور کند در بستر نشسته و آماده برای راه رفتن در خواب است، اما درست وقتی پاهایش کف اتاق را لمس می کنند، بیدار می شود. یا از او بخواهید تصور کند که گرفتن دستگیرهی در، یک تلنگر برای بیدار شدن است. ابتدا در مورد این حس با او صحبت کنید، سپس از او بخواهید که به تنهایی خودش آن را تصور کند. از او بخواهید تصور کند چقدر خوشحال و سربلند است و توجه داشته باشید که برای موفقیتش به او پاداش بدهید.

در مورد بعضی از کودکان، تصور منفی مؤثر است. برای مثال، از کودک بخواهید تصور کند در خواه راه می رود، از اتاقش خارج می شود و از پله ها می افتد، سپس به خودش می گوید، «وایستا وایستا برگرد به تختا تو در خواب راه می روی!» تا حد امکان آن را واقعی و ترسناک کنید، سپس از کودک بخواهید تا به تصور ایمنی و امنیت خودش در بستر آن را کامل کند.

موارد اندک را تشویق کنید و پاداش بدهید

به کودک بگویید چقدر خوشحال می شوید وقتی شب راه روی های او کم می شود؛ «جوا فقط یکبار این هفته در خواب راه رفتی، این فوق العاده است. تو یک پاداش گرفته ای.» همچنین می توانید از جدول های رسمی تر و پاداش ها استفاده کنید. اگر این کار را می کنید، کودک را به خاطر به خود آمدن و بیدار شدن قبل از راه رفتن و همچنین اصلا راه نرفتن، امتیاز بدهید.

از دارو استفاده کنید

اگر کودک شما به طور خاص در خواب راه می رود، از متخصص اطفال خود مشورت بخواهید. گاهی استفاده از داروها می تواند الگوهای خواب را تغییر دهید.

کسانی که در خواب حرف می زنند

اکثر کودکان گاهی در خواب حرف می زنند، ما آن را یک مشکل محسوب نمی کنیم مگر اینکه بقیه ی افراد خانواده را نیز بیدار کنند. با این حال، اگر مسأله را یک مشکل تلقی می کنید، راه حل های ما را امتحان کنید.

آن را نادیده بگیرید

در اکثر موارد، هر چه به کسانی که در خواب حرف می زنند کمتر توجه کنید، احتمال بیشتری دارد دست از آن بردارند. هیچ توجهی نکنید. روز بعد در مورد آن هیچ حرفی نزنید و اظهارنظر نکنید.

وضعیت خوابیدن را تغییر دهید

اگر حرف زدن افراد دیگر خانواده را اذیت می کند، با بستن در یا جداکردن کودکی که اتاق مشترک دارد، مانع شنیدن صدا شوید.

از علت دوری کنید

اگر حرف زدن در خواب یا خواب گفتاری، به نظر می رسد توسط هیجانات بیش از حد وقت خواب تشدید می شود، بازی های پر سر و صدا با بازی های خشن در هنگام غروب را ممنوع کنید. برنامه های تلویزیونی را نشان دهید، به طوری که کودک به وسیله ی آنچه که مشاهده کرده است، بیش از حد تحریک نشود و نترسد. بعد از یک روز خاص پرحادثه، از روش های تمدد اعصاب  استفاده کنید تا قبل از خواب او را آرام کنید.

گوش کنید و بحث نمایید

گاهی، کودک در خواب حرف می زند چون نگران و مضطرب است. سعی کنید به آنچه که می گوید گوش دهید و اگر کلمات را می فهمید، به طور اتفاقی و غیر عمد موضوع را روز بعد مطرح نمایید تا در مورد آن صحبت کنید.

کودکان دچار ترس شب هنگام

کابوس ها و وحشت از شب دو چیز مختلف هستند. برخلاف کابوس ها، ترسهای شبانه رؤیاهای ترسناک نیستند یا از خواب دیدن ناشی نمی شوند. بلکه تصور می شود بیانگر الگوی خوابی رشد نیافته و نابالغ است که کودک در حرکت آن از مراحل خواب عمیق به خواب سبکتر مشکل دارد. اگرچه کودکی از شب وحشت دارد و آنها را به خاطر نمی آورد، این دوره های شبانه می توانند به شدت والدین را دچار وحشت کنند. بسیاری از کودکان هق هق گریه می کنند یا جیغ می کشند خود را به اطراف می کوبند، اطراف خانه میدوند، شما را صدا می زنند، چشمانشان کاملا باز است اما نمی بینند و به نظر می رسد گوشهایشان کلمات دلداری و تسلی شما را درک نمی کنند.

برای کمک به کودکتان در طول وحشت شبانه، کار زیادی نمی توانید انجام دهید. فقط باید صبر کنید تا تمام شود. به خاطر داشته باشید این موضوع به خاطر استرس به وجود نیامده است و اثرات روانی یا تأثیرات دراز مدت روی او نخواهند داشت.

به کودک دلداری بدهید

کودک را نگه دارید، او را آرام کنید و صورتش را با یک پارچه ی خنک و مرطوب بشویید. اینکار باعث می شود شما فکر کنید کاری مفید انجام می دهید و وقتی کودک نگاه بی روح خود را از دست داد و به واقعیت برگشت و حیران که چه چیزی رخ داده، به او تسلی خواهید داد.

برنامه های خواب را تنظیم کنید

برای کمک به کودک جهت ایجاد یک الگوی خوب بالغ – دقت کنید که برنامه ی خواب منظم داشته باشد و به اندازه ی کافی استراحت کند.

با یک متخصص مشورت کنید

اگرچه وحشت شبانه اهمیت اندکی دارد، اما احتمال ضعیفی نیز وجود دارد که نشانه ی ناهنجاری های نورولوژیکی (عصب شناختی) باشد. برای جلوگیری از آن، درباره ی آنها و کابوس های بسیار نگران کننده – با پزشک خود مشورت کنید. به علاوه، اگر این وحشتها به دفعات زیاد رخ می دهند، ممکن است دکتر بخواهد با داروهای کاملا کنترل شده آنها را کاهش دهد.

کودکانی که کابوس می بینند

کابوس ها برخلاف ترسهای شبانه، می توانند کودک و همچنین والدین بسیار ترسناک باشند و اغلب در نتیجه ی ناامنی، نگرانی، ترس یا اضطراب به وجود می آیند. آنها واکنش های معمولی و متداول نسبت به ترس ناشی از رویاهای ترسناک هستند، معمولا در حدود سه سالگی شروع می شوند و بین سنین چهار و شش سال به اوج خود می رسند. به نظر می رسد دخترها در مقایسه با پسرها مدت بیشتری با آن درگیر هستند. مطالعه ۱۹۵۹ توسط «لاپوز و مانک» نشان داد ۲۸ درصد از کودکان ۶ تا ۱۲ سال، کابوس می بینند، حدود ۱۰ سالگی، میزان این رویاهای بد اتلسمه افزایش می یابد، سپس یک بار دیگر کاهش می یابد.

کابوس ها و ترس های شبانه از جهاتی متفاوت هستند. کودکی که گاہوس می بیند، در حالی که عرق می کند. جیغ می کشد و نفس نفس می زند، می تواند به سرعت بیدار شسو، و معمولا خواهد را به یاد می آورد یا حداقل بخشی از آن را در خاطر دارد. این رویاها می توانند در اثر بیماری پسا درده هیجانات شدید، ترس، اضطراب، برنامه های خشن تلویزیون یا بد رفتاری والدین شاه به شوند اگرچه کودک قادر نیست دقیقا بگوید چه چیزی او را آزار می دهد، اما می توانید یکسری علامتها را از رفتار و صحبت با او جمع آوری کنید. علت هرچه باشد، درست است بگوییم که کودکان ناام نگران و مضطرب بیشتر کابوس می بینند.

به او دلداری و اطمینان خاطر بدهید

بهترین کاری که والدین برای کودکان شان می توانند انجام دهند این است که او را بغل کنند، سپس آرام نمایند، به او دلداری و اطمینان بدهند که هیچ اتفاقی نیفتاده است، او را در آغوش بگیرید و بغل کنید، ولی خیلی روی کابوس تأکید نکنید، چون می تواند برای جلب توجه، از خواب بده استفاده کند. صحبت در مورد محتوای خواب نیز در این لحفله هیچ اهمیتی ندارد.

از هیجان بیش از حد اجتناب کنید

تمام کودکان قبل از اینکه به بستر برونده باید یک دوره برای آرامش و تمدد اعصاب داشته باشند، بنابراین، این یک ایده ی فوق العاده است که نگذاریم بیش از حد تحریک شوند با برنامه های ترسناک تلویزیونی تماشا کنند. به آنها داستان های ترسناک نگوییم و اجازه ندهیم فعالیت بدنی خیلی زیاد انجام دهند. اگرچه تحقیقات رابطه ی بین تلویزیون و کابوس ها را اثبات نکرده است، اما تجربه ی بسیاری از والدین به ما می گوید محدود کردن تماشای تلویزیون می تواند کمک مؤثری باشد.

در مورد مشکلات، ترس ها و رویدادهای استرس زا صحبت کنید

از صحبت رؤیاهای کودکتان به عنوان راهنماهایی برای هر گونه مشکل که او تجربه می کند. استفاده کنید. در طول روز در مورد کابوس ها صحبت کنید و سعی کنید ترس و نگرانی های او را آرام کنید. همچنین، برای او برنامه ریزی کنید و از پیش او را برای رویدادهای استرس زا مثل رفتن به کودکستان بعد از تعطیلات با رفتن به سفر – آماده کنید، ترس های کودکان اغلب ناشی از کم بودن اطلاعات آنها می باشد.

در برابر کابوس های برگشت پذیر اقدام کنید

اگر کودک مرتب یک کابوس مشابه را می بیند، می توانید حدس بزنید در مورد چیزی نگران است. برای کسب اطلاعات در زمینه ی توصیه های ما جهت خنثی کردن ترس کودکان به فصل ۱۴ مراجعه کنید. او را تشویق کنید تا در مورد خوابش صحبت کند یا نقش آن را در روز بازی کنید، ولی برایش پایان خوشی بگذارید تا از خوابیدن واهمه ای نداشته باشد.

یک استراتژی شبانگاهی مقرر کنید

در مورد بچه های بزرگتر، تصور اینکه آنها یک پدافند با استحکام دفاعی در برابر کابوس ها دارند، اغلب کمک می کند. یک پسر بچه که ما او را می شناسیم، «سپر» خود را با خود به بستر می برد تا نگهبان او از خطرات باشد. کودکی دیگر در زیر چراغ خواب احساس امنیت می کرد. سارا، دختر هشت ساله، با گفتن یک دعای خاص هر شب درخواست محافظت در برابر شیرها و ببرها می کرد و بهتر می توانست با این کابوس ها مواجه شود.