بیرون کشیدن نور

بیرون کشیدن نور و نگاه «هرزوگ» و «دی مارون» به آن

در بحث بیرون کشیدن نور، اثر بصری و حالت مبهم تالار توربین، نمایش پیامد مقیاسی بودن ان، خنثی و خاکستری برجسته دشواراست.

«هرزوگ» و «دی مارون» خودشان ان را خیابان یا دالانی سرپوشیده توصیف کردند و گالری «ویتورو امانوئل دوم»  در میلان نمونه ای از این روند است.

در حقیقت، با 155 متر طول و22 متر پهنا و 35 متر ارتفاع انقدر طولانی است اما عریض تر از این بزرگ ترین مجموعه های خرید قرن نوزده نیست یعنی  با مقیاس قابل مقایسه با معبر اصلی لندن اما بدون سر و صدا و فعالیت های چند جانبه از هر نوع.

(خیابان اکسفورد تقریبا دارای این ابعاد برای مثال هستند)سابر مفسران ان را متفاوت تفسیر می کنند. برای مثال «اسلسور»  ان را کلیسای جامع برای ایین زاهدانه می نامد .

(عریض تر و طولانی تر است اما به ارتفاع سالن اصلی سن پل است اگرچه بدون سیاه قلم با اندازه گیری دقیق می باشد) گوزن نر صحنه هنری است(صحنه نمایشی از بخش اصلی در باغ «کوونت» تنها12.2 متر پهنا و 14.8 متر ارتفاع دارد)مار به عنوان گنبد و طاق کرتیس به عنوان حفاظ برای کاربردهای فرهنگی و اجتماعی هستند.

همچنین، در «هرزوگ» و «دی مارون» : تاریخ طبیعی هنرهای زیبا به وسیله ی «وگت» نشان داده می شود ،طراحی 1784 «بولی» برای کتابخانه سلطنتی در پاریس که  ویژگی«هرزوگ» تایید می کند که ان ها منتظر گرایش به سبک نبودند و تصمیم به شدت ویژگی های نور صنعتی با بالاتر ساختن تالار و نقاشی ان با رنگ خاکستری نداشتند که کاری برای تخفیف ویژگی مقبره مانند ان انجام نداد.

موضوع را می توان با پرسیدن سوالات متفاوت دنبال کرد. چه نوع نمایشی از نور را در تالار فوق نشان می دهد؟

به عنوان چشم انداز درونی وبیرونی تماشا و انتظار ، اتاق انتظار در مقیاس شهر قطعا دارای سختی و بزرگیزیاد فضاها در ترمینال راه اهن شهری است.

با مقایسه در ارتفاع و حجم جهت انطباق با ایستگاه مرکزیبزرگ نیویورک پنجره مرکزی بام و مسیر ورودی محوری در عوض نشان می دهند که در واقع قطار تبدیلی دارای سایه می شود.

هنوز اگرچه حالت  نمایشی تالار در اواخر عصر، نور خورشید یاد اور تصاویر معروف پرتوهای نورهال موری در ساختمان نیویورک است. فضا از این رو به موقعیت مرکزی به عنوان سکوی حیاتی و معروف برای سفر می رسد.

این ورودی به شهر برای هر فرد و انتهای مختصر بررسی روز در ارتباط با نور خورشید ان را پرثمرتر می سازد. هرگز دارای رنگ نیست. با گرایش ساختمان و اسمان ابری بریتانیا ، چنین فاصله هایی نسبتا ابهام مه داخل تالار را برجسته می کنند.

شاید به شکل غیر منتظره ای خاکستری بودن برجسته تالار روشن شده با نور طبیعی فضای «تیت مدرن» را برانگیزاننده تر باشد و ان را محیطی برای هنری تبدیل می کند که شبیه چیز دیگری در لندن نیست .

همزمان ترمینال عجیب و زمین بازی درمانگر ان نور گرگ و میشی را ایجاد می کند و نور عمومی که قواعد بازی مشخص می کنند مبهم هستند .

تناقض شکوه هماهنگ این نور میانه و نور متضاد با تابش شدید بیشتر معماری اخیر شروع به احاطه کردن ان می کند که هیجان انگیز و تهدید کننده است و نشانه ای از مرگ به عنوان تاریکی غیر قطعی است که در ان موارد فوق العاده می توانند اتفاق بیفتند.

از نور مصنوعی و هر چه بیشتر از نور طبیعی در سازه هایی که در اینده طراحی می شوند، نایل شویم

بر گرفته از کتاب معماری نور نوشته امیر نادری