بخش جنوبی شمالی کتابخانه . طرح از  آلتو

در نهایت برخی از بازتاب ها بر تاریخچه کتابخانه آلتو ضروری هستند. جدای از اینکه مکانی برای مطالعه هستند، کتابخانه همیشه به عنوان محل قرارگیری گزارشات تاریخی مکتوب از دانش بوده اند و یادگیری را طی قرن ها نماد سازی کرده اند. در جایدهی این گزارشات و به ویژه از قرن پانزده به بعد، انتظار رفته است ان ها شیوه ای از بودن با دانش را ارایه دهند که نسبت به ان نور روز غیر مستقیم ضروری بوده است.

قرن هفدهم

در قرن هفدهم ، عصر طلایی ساخت کتابخانه در اروپای مرکزی ، کتابخانه طبقات و دسترسی به گالری ها دیوارهای مواج فضای طاق مانند را ساختاربندی کردند که به عنوان درمانگر روح عمل می کنند . نمای پنجره ها درکف یا سطح گالری از چنین اتاق هایی ممکن بود اما تمرکز حرکت یا نور در ورودی نبودند. در عوض خود کتاب ها با معماری یکی می شوند، فضایی خود مشمول و بدیع را از دانش فراهم کنند که فضای مطالعه ان ها از وام کلیسا گرفته شده بود و نور واقعی را با نور الهی فرد خداشناس یکی می کرد (برای مثال کتابخانه ی صومعه ی «سن گالن » [93] ، کتابخانه ی صومعه «اتوبرون») از سوی دیگر کتابخانه عمومی پدیده ی نسبتا جدیدی هستند.

قرن نوزدهم

در طی قرن نوزدهم و دو دهه ی اول قرن بیستم، معماران و کتابداران در سراسر بریتانیا و ایالات متحده بر سر توافق مرتبط با نحوه ی در دسترس قرار دادن کتب و ژورنال برای عموم در ساختمان  های شهرداری مناقشه داشتند که دکور، مسیریابی و قابل رویت بودن همه اهمیت داشتند . ظهور نوع ساختمانی که فضای داخلی ان بیشتر طرح فروشگاهی داشت و همه ی موارد را در مقایسه با کتابخانه های صومه ی اصلی دوره قبل از معرض دید قرار می داد تغییر نوظهوری در درک اهداف اولیه ی معماری کتابخانه را نشان می دهد.

با این حال مرکز کتب مقدس «سن ژنوین» سبک رنسانس سال 1851 در پاریس یکی از اخرین کتابخانه هایی بود که خوانندگان در دیوار منظمی از کتب گرد می امدند، «سیاتل» سال 2004 [94] و مرکز عقاید 2005 «اجای در برج هملت» [95]، لندن ،انتهای دیگر طیف را نشان می دهد، کتابخانه یه عنوان تریا یا محل ملاقات حاوی منابع اطلاعاتی که باز بودن پرازدحام و  هماهنگ با جامعه ان هدفش ایجاد مشارکت جامعه است.