آلتو

طبق نظر «مو رو میلت»[98] ،برای طراحی کتابخانه ی آلتو کار با نور اغازمی شود. بیش از هم عصران مدرنیستی خود، ان ها استدلال می کنند که نور خواسته اولیه است، عامل شتاب دهنده اولیه طراحی اما این روند کمتر ارتباطی با ظاهر ساختمان یا نمای نور به عنوان هدفی در خودش دارد و بیشتر در ارتباط با ویژگی نوری است که ساختمان برای کاربران خود شکل می دهد.

در ذهن آلتو و به نظر او ساختمان ضرورتا وسیله ای برای نور است. در محیطی که زمستان ها سرد است و نور روز گاهی وجود ندارد، چگونه معماری می تواند درجه مناسبی از سایه و سرپناهی ایجاد کند در حالی که بیشتر نور روز را دسترس قرار می دهد تا فعالیت های خاصرا در خودجای دهد واین نگرانی اصلی او بود . معنی این موضوع برای کتابخانه های عمومی این است که او توجه اشکاری به نحوه ی شکل، مصالح و توالی فضایی در این جو نوری دارد که همگی با هم به کیفیت ویژه ی نور برای مطالعه دست خواهند یافت.

در هر کتابخانه ی عمومی که وی طراحی کرده است [98] ، فضایی بدون نما با نوعی پلکان از کتاب ها ایجاد شده که با نور روز که از بالا می تابید روشن می شدند. سطوح گچی سفید ( پنجره های بام به مشکل عمیق یا دیوارها و سقف های مجاور با پنجره های روی سقف ) به عنوان منابع غیر مستقیم نور عمل کرده و از این واقعیت بهره برداری می کنند که در شرایط سایه که در زمستان های شمالی شایع است، اسمان در بالاترین نقطه روشن تر از افق است. نور خورشید تنها امکان ورود مستقیم را دارد در غیر اینصورت در زمستان وقتی نمی تواند سبب حرارت زیاد شود.