از من بپرس فرهنگی

دختران فارسی زبان و دوبلاژ ی آنان در سینمای ایران

آقای ابوالقاسم تفضلی در باره ی دختران فارسی زبان در دوبلاژ ایران می گوید ، گوینده مرد زبان فارسی به اندازه کافی داشتیم و دوستان موافقت کردند که به‌طور افتخاری گویندگی را به عهده بگیرند اما احتیاج به چند گوینده زن داشتیم که به جای هنرپیشگان زن فیلم صحبت کنند.

برای حل این مشکل از سر کنسول ایران که مکرم نورزاد بود و تمام اقلیت ایرانی مقیم استانبول را می‌شناخت کمک خواستیم و این مرد هم وقتی فهمید که ما درصدد انجام کاری ابتکاری و فرهنگی هستیم وعده داد که به ما یاری کند. چند روز بعد، نورزاد مرا به کنسولگری دعوت کرد و گفت: ظرف روزهای گذشته یا چند نفر از ایرانیان مقیم استانبول که دختران چوان دارند صحبت کرده‌ام اما هیچ یک از آنها به علت تعصبات مذهبی حاضر نبودند که صدای همسر یا دخترشان در سینما به گوش نامحرم برسد. فقط دو نفر از دختران جوان که فارغ‌التحصیل دانشگاه هستند موافقت کرده‌اند که با شما همکاری کنند.

بنابراین من از آنها و خانواده‌شان دعوت کرده‌ام که امروز به کنسولگری بیایند و شما با آنها مصاحبه کنید تا اگر موافق باشند به عنوان گوینده فارسی در دوبلاژ فیلم‌ها شرکت کنند. بعد از چند دقیقه که با این دختر خانم‌ها صحبت کردم معلوم شد که چون آنها در استانبول متولد و بزرگ شده و در آموزشگاهها و دانشگاه‌های ترکیه تحصیل کرده‌اند لذا مثل تمام مردم ترکیه، به جای حرف (خ) حرف (ه) و به جای حرف (ق) حرف (ک) را به زبان می‌آورند.

مثلاً به جای «خیلی خوب» یا «خیلی متشکرم» می‌گفتند «هیلی هوب» و «هیلی متشکرم» یا به جای «قربان» می‌گفتند «کوربان» طبعاً همکاری با این خانم‌ها برایمان امکان‌پذیر نبود و ضمن تشکر از مساعی «نورزاد» به فکر چاره دیگری افتادیم.

خواننده اپرا

فردای آن روز در حالی که همه گروه از پیدا کردن گوینده زن برای همکاری در دوبلاژ مأیوس شده بودیم، یکی از دوستان با خوشحالی خبر آورد که خواهر یکی از دانشجویان ایرانی که در رشته مهندسی تحصیل می‌کند از تهران آمده و احتمال دارد که با ما همکاری کند

. این دختر خانم «نوریه قوزانلو» نام داشت و تحصیلات خود را در رشته خوانندگی اپرا در تهران به پایان رسانیده واینک به استانبول نزد برادرش آمده بود تا پس از باز شدن راه اروپا برای ادامه تحصیل در کنسرواتوار رم به ایتالیا برود. برادر این خانم با چند تن از گروه ما دوست بود و بلافاصله با او و خواهرش ملاقات کردیم و نقشه خودمان را در میان گذاشتیم.

«نوریه خانم» با کمال خوشرویی قبول کرد که در گویندگی به جای «دانیل داریو» بازیگر اول فیلم با ما همکاری کند. به این ترتیب یکی از مشکلات دیگر ما حل شد اما هنوز احتیاج به چند زن دیگر داشتیم. «دکتر کوشان» در خانواده‌ای یونانی زندگی می‌کرد و یونانی‌ها به راحتی می‌توانستند کلمات و حرف فارسی را تلفظ کنند. تصمیم گرفتیم هریک از گروه ما به یک دختر یونانی مقدمات فارسی را بیاموزیم و ضمناً ترجمه را با حروف لاتین می‌نوشتیم و دخترهای یونانی آن را از روی کاغذ می‌خواندند.

اواخر بهار سال 1324 بود که عملاً دوبلاژ دو فیلم را شروع کردیم. ابتدا فیلم «اولین وعده دیدار» را دوبله و آماده کردیم ونام فیلم را هم «دختر فراری» گذاشتیم که یادآور اولین فیلم فارسی به نام «دختر لر» بود.

دوستانی که بدون هیچ چشمداشت و دستمزدی در کار دوبلاژ دو فیلم به فارسی با ما همکاری داشتند این افراد بودند:
پرویز صفی نیا، ایرج معزی، فرخ وحید، ابراهیم کوشان، جلال آور، محمدزمان زمانی، سیروس کوپال، بهمن سلطان زاده.
ما با استودیوی دوبلاژ قرار گذاشته بودیم که کرایه آن را به اقساط بپردازیم و «عزیز طالبی» هم به قول و وعده خود وفا کرد و اقساط را مرتبا پرداخت. چون ما دستمزدی به گویندگان نمی‌پرداختیم جمع هزینه خرید و دوبلاژ به 15000 لیره هم نرسیده بود. با مبلغی که از اعتبارمان باقی مانده بود سالن مجلل‌ترین سینمای آن روز استانبول به نام «آرسینماسی» (ARSINEMASI) را اجاره کردیم و از کلیه اعضاء سرکنسولگری و بازرگانان و سرشناسان ایرانی مقیم استانبول و خانواده آنها دعوت کردیم که برای دیدن اولین فیلم خارجی دوبله شده به فارسی به سینما بیایند.