از من بپرس فرهنگی

پیمانی پنهان از کاتولیک ها و باید ها و نباید های سینما

پیمان کاتولیک ها وبررسی باید ها و نباید های سینما را مورد بررسی قرار میدهیم.

کلنل جیسون جوی ، مدیر کمیته روابط استودیویی، تمام سال 1930 را صرف تلفیق دو پیش نویس و اهداف متفاوت آنها کرد .

بعد از بحث های بسیار ، کمیته ای متشکل از تهیه کنندگان یک روایت « فشرده » نوشت و لورد و هیز ، پیش نویس لورد را به عنوان سند جداگانه ای با عنوان « دلایل مبنای آیین نامه » بازنویسی کردند .

با موافقت دو طرف ، قرار شد مشارکت کاتولیک ها در تدوین این آیین نامه پنهان باقی بماند ؛ همین طور روش اعمال آن ، « قطعنامه درباره تفسیر یگانه » ، که مسئولیت اعمال تغییرات در فیلم های تمام شده را به عهده شرکت سازنده فیلم می گذاشت .

همین طور یک « هیئت داوری » متشکل از رؤسای بخش تولید شرکت های عضو منصوب شد که داوری قطعی درباره این که یک فیلم با « روح و نص آیین نامه » همخوانی دارد یا نه به عهده آن گذاشته شد .

این برخورد محتاطانه در امر اعلام برائت اتحادیه از اعمال آیین نامه هم به آگاهی تدوین کنندگان به دشواری های اجرایی آن برمی گشت و هم ناشی از بدگمانی در مورد مقاصد تهیه کنندگان بود .

متن آیین نامه شامل فهرستی بود از ممنوعیت ها ، نه بحث های اخلاقی پیش نویس اولیه لورد « کاربردهای خاص » این سند ، « نبایدها و موارد حساس » را تشریح می کردند ، و مواردی در مورد مشروبات الکلی ، زنا ، ابتذال و تصاویر قبیحه به آن افزوده شد .

سهم لورد بیش از همه در « اصول کلی » سه گانه ای که مقدم بر « کاربردهای خاص » بود کاملاً به چشم می خورد :

1_هیچ تصویری که استاندارد های اخلاقی کسانی را که به تماشایش می نشستند تنزل دهد ، نباید تولید شود . از اینجا همدلی بیننده هرگز نباید به سمت جنایت ، خطاکاری ، شر یا گناه جلب گردد

2_ استاندارد های درست زندگی ، که باید تنها تابع مقتضیات درام و سرگرمی باشند ، می توانند معرفی شوند .

3_قانون ، خواه قانون طبیعی و خواه قانون بشری ، نباید مسخره شود ، و نباید با تخطی از آن همدلی شود .

هر چند هم آوایی رو به افزایشی از صداهای گوناگون شرارت های اخلاقی  سینما را محکوم می کردند ، اما از اینجا به هیچ وجه نمی توان چنین نتیجه گیری کرد که در فاصله سال های 1930 تا 1934 فیلم های مستهجن تر یا شرارت بارتر شده بودند .

جز استثناهای پراکده ، خلاف این امر واقعیت داشت .