از من بپرس فرهنگی

ورود اشخاص محترم به سینما و موفقیتی برای سینما و تهیه کنندگان

از یک جهت موفقیتی غیر منتظره نصیب تهیه کنندگان فیلم هنری شد. توده مردم که به طور کلی به فیلم هنری خوشبین نبود. از ان دوری می جست. ولی کسانی که هرگز در خواب هم برای تماشای فیلمهای “کاوبوی” یا اندوهگین یا خنده اور به سینما نمی رفتند. فکر می کردند اگر درسینما نمایشنامه های کلاسیک را نشان بدهد. سینما ابرومند می شود این بود که نخستین بار “اشخاص محترم” برای دیدن اینفیلمهای “هنری” جرئت کردند که با کمال احتیاط به درون سینما های تاریک و بدبو پا بگذارند.

تهیه نمایشنامه های شکسپیر

فیلمسازان امریکا وایتالیا والمان وانگلستان ناچار دنبال انها را گرفتند .چیزی نگذشت که تهیه کنندگان امریکایی دست به فیلمبرداری از همه ی نمایشنامه های شکسپیر زدند _ هاملت در ده دقیقه نمایش داده شد. تمایل ایتالیائیها به فیلمهای با شکوه تاریخی که از روی گذشته خود می ساختند قوت گرفت. هنرپیشگان المانی به سینما علاقمند شدند ودر فیلمهای هنری شرکت کردند.

انگلیسها از شکسپیر و دیکنز الهام می گرفتند. درست است که این فیلمها ار حیث قرابت به هنر حقیقی سینما هرگز به پای “دزدی بزرگ قطار” نمی رسیدند. ولی لااقل به تهیه کنندگان فیلم یاداوری کردند. که موضوع فیلم منحصر به ملودرامهای سخیف و کمدیهای سبک نیست.

این فیلمها برای سینما ابرویی به دست آوردند

این فیلمها برای سینما ابرویی به دست اوردند؛ و شاید از همه مهمتر اینکه سندی زنده از تئاتر نیم قرن پیش برای ما باقی گذاشتند. اثر دیگر باند پروازی های ” فیلم هنری” این بود که پس از دیدن انها در امریکا طول فیلمها از یک حلقه تجاوز کرد. سارا برنار هنرپیشه بزرگ در سال 1912 از نمایش خود به نام “ملکه الیزابت” “یک فیلم هنری” چهارحلقه ای ساخت.

در همان هنگام در ایتالیا “کوووادیس” Quo Vadis در دست تهیه بوکه مدت نمایش ان دو ساعت یعنی 8 حلقه تخمین زده می شد.در امریکا بر عکس طول فیلم را یک حلقه قرار داده بودند واز ان تجاوز نمی کردند. شرکت انحصار فیلم بی جهت به این نتیجه رسیده بود که تماشاگران فیلمی را کهبیش از ده دقیقه طول بکشد تا به اخر تماشا نخواهندکرد، وبه این ترتیب طول تمام فیلمهای خود را یک حلقه قرار داده بود.

فروش امتیاز دستگاه های فیلمبرداری

این شرکت که از بزرگترین تهیه کنندگان وتوزیع کنندگان ممالک متحده تشکیل شده بود، می کوشید که از طریق شعب خود در تمام امریکا اختیار مراحل وجوانب مختلف صنعت نوزاد فیلم را در دست بگیرد، واز 1909 و 1912 هرچه این شرکت می گفت در حکم قانون شود. این شرکت که یک “تر است” واقعی بود، امتیاز دستگاههای فیلمبرداری ونمایش فیلم را می فروخت.

دوربینهای فیلمبرداری رافقط به شرکتهای عضو خود می داد، ودستگاههای نمایش فیلم فقط در اختیار کسانی قرار می داد که قبول کنند فقط فیلمهای شرکتهای عضو “تر است” را در سینماهای خود نمایش دهند. علاوه بر تجدید طول فیلمهای خود، این شرکت از افشاء نام هنر پیشگان خودنیز جلوگیری می کرد تا مبادا هنر پیشگان شهرت به دست اورند ومزد بیشتر تقاضا کنند.

شرکتهای عضو “تر است” چون سخت معتقد به حفظ وضع موجود بودند همواره با شرکتها یا افراد مستقلی که دست به فیلمبرداری می زدند نبردی سخت وگاه خونین را ادامه می دادند.

برگرفته از کتاب تاریخ سینما  نوشته ی ارتورنایت