از من بپرس فرهنگی

مهم ترین کارگردانان مؤلفی که در دهۀ 1950 ظهور کردند

مهم ترین کارگردانان مؤلفی که در دهۀ 1950 ظهور کردند . آنتونیونی و فلینی هستند . میکل آنجلو آنتونیونی از همان نخستین فیلم خود یعنی خاطرات یک عشق ( 1950 ) و از طریق تحلیل جزء به جزء و روشن روان شناسی بورژوازی راه خود را از نئورئالیسم جدا کرد .

او از آن پس با ثبات قدمی که گاهی به بروز یکنواختی و کسالت منجر می شد به مضامین و مسائل ، یا بهتر بگوییم نوروزی های ، جامعه ای نئوکاپیتالیستی پرداخت ؛ از جملۀ این مضامین و مسائل می توان به رابطۀ زوج ها ، بحران های عاطفی ، تنهایی ، مشکلات برقراری ارتباط ، و از خود بیگانگی هستی شناختی اشاره کرد . فیلم های او چنان « موسیقی بلوز » بحران های بورژوازی هستند ، و سرگذشت شخصی پنهان در این آثار نقش ثبت زمان و تقویم را دارد .

ساختارهای سنتی

در این آثار رد ساختارهای سنتی پیرنگ و تأکید بر « زمان مرده » یا سکون کنش دراماتیک به رخدادها و پدیده ها اهمیت و معنا می بخشد . فیلم های این دورۀ آ«تونیونی عبارت اند از فریاد ( 1957 ) ، و سه گانۀ ماجرا ( 1960 ) و شب ( 1961 ) و کسوف ( 1962 ) . در مقابل آنتونیونی که هم از نظر الهام و هم از نظر خلق و خو اروپایی بود ، فدریکوفلینی به شدت شهری به نظر می رسد و میان رم و زادگاهش رومانیا گرفتار است .

فلینی پس از فیلم های شیخ سفید ( 1952 ) ، و ولگردها ( 1953 ) ، که طنز گروتسک و انتقادی آنها ( به کمک فیلمنامه های انیوفلایانو ) ریشه در بافتی اجتماعی داشت به سوی جهانی رویایی و درونی ( سینمای اول شخص گرایش یافت که اول بار فلینی در فیلم جاده ( 1954 ) به تصویر کشیده شد . فلینی از فیلم جاده تا دیگر فیلم های شخصی خود قدمی بیش فاصله نداشت ، فیلم هایی که با زندگی شیرین ( 1960 ) شروع می شود که در تاریخ سینمای ایتالیا یکی از نقاط عطف به شمار می رود .