صدا محبوب ترین ژانرهای اولیه دهۀ 1930 یعنی فیلم های موزیکال و تئاترهای سینمایی را با خود به همراه آورد . به استثنای سه فیلم میلیون ، آزادی از آن ماست ( 1932 ) و چهاردهم ژوییه ( 1932 ) که رنه کلر در آنها قواعد ژانر موزیکال را به هم ریخت تا با دلمشغولی های او همخوانی پیدا کنند ، موزیکال های فرانسوی معمولا شکل کمدی _ موزیکال های کوتاه تماشاخانه ای را داشتند .
برخی از پر ریخت و پاش ترین این موزیکال ها از جمله جادۀ بهشت ( 1930 ) ، در دو نسخۀ [ آلمانی و فرانسوی ] در آلمان ساخته شد و ستارگانی چون هانری گارا و لیلیان هاروی در آنها بازی کرده اند . آنابلا به یمن بازی در فیلم های میلیون و چهاردهم ژوئیه سرشناس ترین ستارۀ زن فرانسه شد .
اما نوع دیگر و کمتر شناخته شدۀ فیلم موزیکال در سینمای فرانسه توفانی به پا کرد : این نوع موزیکال ها دارای داستان های ساده و کم هزینه ای دربارۀ خوانندگان کمیک تماشاخانه ها ، مخصوصا ژرژمیلتون باخ و فرناتدل ، بودند.
یکی از زیر مجموعه های بسیار غیر متعارف این ژانر واریتۀ نظامی بود که ناقدال آن را تحقیر و مخاطبان آن را بسیار تحسین کردند ؛ فرناندل در یکی از معروف ترین این نمایشها به نام اینیاس ( 1937 ) بازی کرده است . بسیاری دیگر از بازیگران تماشاخانه ها همچون ژوزفین بیکر و موریس شوالیه و میستینگه و همین طور ( در اواخر همین دهه ) نسل جدیدی از خوانندگان و نوازنده ها همچون تینو روسی و شارل ترنه و گروه ری و نتورا ، نیز در فیلم ها نقش آفرینی کردند .
این نمایشها خوراک معمول « سینماهای شنبه شب » بود که مردم هر آخر هفته به سینماهای کثیف محله خود یا سینماهای جدید مرکز شهر مانند گومون پالاس یا رکس در پاریس می رفتند و آنها را تماشا می کردند . این مردم « تئاترهای سینمایی » ( اقتباس های نمایشی ) را نیز به همین اندازه دوست داشتند ؛ ناقدان به این فیلم ها نیز روی خوش نشان نمی دادند .
اما تئاترهای سینمایی که ( مستقیما یا به طور غیر مستقیم ) از کمدی های طنز خیابانی اقتباس می شدند اکنون به یکی از نشانه های جذاب آن دوره تبدیل شده است ؛ این نوع فیلم ها همچنین برای بازیگران بزرگی چون بری و رایمو فرصت به رخ کشیدن سبک متظاهرانه و پر زرق و برق شان و برای فیلمنامه نویسان فرصت قلم _ فرسایی در باب bons mots ( کلمات زیبا ) را فراهم آوردند .
شور و شوق این افراد و همین طور مخاطبان نسبت به زبان فرانسه به شکل گیری یک سینمای به زبان فرانسه به شکل گیری یک سینمای به شدت فرانسوی در مقابل « تهدید » هالیوود بسیار کمک کرد ، و فیلمنامه نویسان فرصت داد تا در سینمای فرانسه جایگاهی یگانه بیابند . نمایش نامه نویسانی چون مارسل آشارو شاعرانی چون ژاک پره ور به نوشتن فیلمنامه دست زدند ، و با ورود هانری ژانسن و شارل اسپاک نسل جدیدی از فیلمنامه نویسان متولد شد .
بسیاری از کارگردانان همچون ایومیران و لویی ورنوی در زمینۀ تئاتر سینمایی کار کردند ، اما دو ستارۀ این آسمان بی شک مارسل پانویل و ساشا گتاری بودند که در ابتدا با راهنمایی فنی ، نمایش نامه های خود را به فیلم برگرداندند .
پانیول با فیلم هایی همچون سه گانۀ ماریوس ( 1931 ) ، فانی ( 1932 ) ، سزار ( 1936 ) با شرکت رایمو واُرانه دمازیس و پیرفرس نای و همین طور فیلم همسر نانوا ( 1938 ) به تجلیل از فرهنگ جنوبی خود پرداخت . گتاری که همیشه نقش اول فیلم هایش را خودبازی می کرد در گل های سرسبد فیلم هایش : بیا خواب ببینیم و داستان یک شیاد ( هر دو تولید سال 1936 ) ، شخصیت پاریسی حراف و آداب دان را به تصویر کشید .
اما در کنار این ژانر های فکاهی و شادکه گیشه را از آن خود کرده بودند ، جریان واقع گرا _ ملودرام قوی و بسیار سیاه تری نیز در حیطه سینمای فرانسه وجود داشت . معدودی از ملودرام های قرن نوزدهمی ، همچون بینوایان ریمون برنار( 1933 ) و دو دختر بچۀ یتیم موریس تورنُر ( 1932 ) ، بازسازی شدند ، اما در همین زمان ژانرهای ملودرام جدیدی نیز ظهور کرد : ملودرام نظامی یا دریایی ، مانند جنایت دوگانه در خط ماژینو ( 1937 )
و دروازه ای به دریا ( 1936 ) ؛ درام طبقۀ بالای جامعه ، مانند خوشبختی ( مارسل لربیه ، 1935 ) و بهشت گمشده ( آبل گانس ، 1939 ) ؛ و ملودرام « اسلاو » که نوعی نمایش تاریخی پیچیده بود که رخدادهای آن در یک اروپای شرقی خیالی می گذشت و سخت وامدار مهاجران روس بود ، مانند مایرلینگ ( 1936 ) و کاتیا ( 1938 ) ، ستارگان رمانتیک این نوع ملودرام عبارت بودند از دانیل داربو ، شارل بوایه ، پیر ریشارویلم ، پیرفرس نای و پیر بلانشا .
اما از نظر جهانی سینمای دهه 1930 فرانسه بالخص واقع گرایی شاعرانه را به خاطر می آورد . فیلم های مبتنی بر واقع گرایی شاعرانه که یا اقتباسی از ادبیات واقع گرا بودند و یا فیلم نامه هایی از آن خود داشتند و معمولا در محیط های طبقۀ کارگر می گذشتند . این فیلم ها روایات بدبینانه و مکان های شبانه را به تصویر می کشیدند و دارای سبک بصری تیره و پر کنتراستی بودند که نیای فیلم نوار آمریکایی به شمار می رود .
بسیاری از سینماگران مؤلف و بزرگ آن زمان به این ژانر روی آوردند : پیرشنال ( خیایان بی نام 1933 و آخرین پیچ 1939 ، ژولین دوویویه لاباندرا 1935 و پپه لوموکو 1936 ، ژان گرمیون چهرۀ عشق 1937 و کاروان ها 40_ 1939 ، ژان رنوار دیودرون 1938 و آلبر والنتین . کارنه و پره ور که کار خود را در سال 1936 با فیلم ژنس آغاز کردند با ساختن فیلم های بندرومه آلود ( 1938 ) و روز بر می آید ( 1939 ) به بهترین نمایندگان این سنت تبدیل شدند .
گرچه واقع گرایی شاعرانه از زنان شخصیت هایی « اسطوره ای » ارائه می کرد ( میشل مورگان در فیلم های بندر مه آلود و میزبان رقص ) ، اما درام مبتنی بر واقع گرایی شاعرانه از آن قهرمان مردی بود که معمولا در وجود ژان گابن متجلی می شد .
برگرفته از سینماهای ملل ، سینماهای فرانسه : هنری مردمی ، ژینت وینسندو
سریال گاندو که به تازگی از شبکه سه سیما پخش شده است توانسته است طرفداران…
در برنامه هفت با اجرای محمد حسین لطیفی موضوع ورود پول های مشکوک در سینما…
فقدان سریال های اپیزودی امروزه در سینمای ایران بسیار حس می شود و به دنبال…
فیلم سینمایی نبات از جمله ساخته های بلند پگاه ارضی است که در سال های…
نیما رئیسی بازیگر توانمند کشورمان است که صدای بسیار خوب او گواه گویندگی وی است…
آخر هفته با فیلم های سینمایی شبکه های سیما همراه باشید در ادامه این مطلب…