از من بپرس فرهنگی

سینمای جالب توجه اما نه چندان برجسته

انگلستان ، که در دوره صامت ، سینمای جالب توجه اما نه چندان برجسته داشت ؛ ایتالیا ، که اندکی پیش از جنگ ، چند صباحی  شهرتی جهانی به دست آورد ؛ کشورهای اسکاندیناوی ، به ویژه دانمارک و سوئد که در تکامل بخشیدن  به سینمای صامت نقشی ایفا کردند  که با توجه به جمعیت نسبتاَ اندک از آنان انتظار نمی رفت.

ژاپن که سینمایش براساس سنتهای تئاتری و دیگر قالب های هنری بنیاد گرفت و سپس به تدریج نفوذ غرب را پذیرفت .

دربارۀ سینمای فراملی یدیش( yiddsh) که پدیده ای بی همتا بود و در اروپا ی شرقی و مرکزی و در سال های جنگ بالیدن گرفت نیز مطالبی ارائه خواهیم کرد .

غالب این مقاله ها به دوره ای مربوط می شوند که با تولد سینما آغاز می گردد و با استفاده از صدای همگاه (synchronized sound ) در سال های پایانی دهه 1920 پایان می پذیرد .

اما سینمای آلمان را تا سال 1933 یعنی زمان به قدرت رسیدن نازی ها ، در این قسمت بررسی کرده ایم ؛ و به دلایلی مشابه ، سینمای یدیش را هم تا سال 1939 بررسی کرده ایم ، یعنی هنگامی که این سینما با آغاز کشتار یهودیان وحشیانه به کارش پایان داده شد .

سینمای ژاپن را فقط تا سال 1923 ، یعنی زمان زلزله عظیم کانتو ، مدنظر قرار داده ایم و تحولات بعدی سینمای صامت این کشور را که تا دهه 1930 به حیات خود ادامه داد ، در بخش دوم این کتاب بررسی کرده ایم .

این نکته را باید در نظر داشت که سینمای صامت نامی است بی مسمی ، زیرا هر چند فیلم ها خودشان صامت بودند ، اما سینما صامت نبود .

نمایش اولین فیلم ها ، به ویژه فیلم های غیر داستانی

اغلب با سخنان یک گوینده یا جارچی همراه بود ؛ در ژاپن برای این کار نهادی بوجود آمد به نام بنشی که هم رویداد را تفسیر می کرد و هم گفتگوها را اجرا می کرد .

به خاطر وجود همین بنشی بود که در ژاپن سینمای صامت سال ها پس از اینکه کشورهای دیگر به صدا روی آورده بودند ، همچنان به حیات خود ادامه می داد .

از سوی دیگر ، نمایش فیلم در دورۀ صامت در همه جای جهان با موسیقی همراه بود و این موسیقی انواع بسیار متنوعی داشت که از اجرای قطعات فی البداهه با یک پیانوی نامیزان گرفته تا اجرای آثار آهنگسازان بزرگی مانند سن _ سان یا شوستاکوویچ را در بر می گرفت ؛ از آثار این دو آهنگساز به ترتیب در فیلم کشتن دوک دوگیز (1980 ) و بابل حدید ( 1912 ) بهره گرفته شده بود .

موسیقی جزئی جدایی ناپذیر از تماشای فیلم صامت بود . آخرین قسمت این بخش از کتاب ، پیش از این که به بررسی سینمای صامت در زمان شکوفاییش در دهه 1920 بپردازد ، به پیشرفت خارق العاده موسیقی فیلم و نقش آن در درک تماشاگر از فیلم خواهد پرداخت .