از من بپرس فرهنگی

تقاضا و تغییراتی که در سینما ها در ان دوره رخ داد

تقاضا برای این تفریح تازه بیش از حد بود. مدیرهای سینماها برای مقابله با این تقاضا ها مجبور بودند هر شب برنامه را عوض کنند. و گاهی حتی دو بار در روز فیلم را عوض می کردند. در این بازاری که به سرعت توسعه می یافت. نخستین شرکتهای فیلمبرداری در مقابل خود تهیه کنندگان خرده پا را یافتند که در استودیوهای کوتاه عمر خود فیلم تهیه می کردند.

رقابت سخت

با امدن تهیه کنندگان اروپایی از قبیل ملیس و پاته و گومون از فرانسه وشرکت تجارتی اربن از انگلستان و “شرکت بزرگ شمالی” اسکاندیناوی و ایتالا و امبر و سواز ایتالیا که همه در امریکا شعبه ای باز کرده بودند. و فیلمهای خود را می فروختند ، رقابت سخت شده در ان روزها صحبت از این نبود که فیلمهای خارجی را در یک سینمای “هنری” نشان دهند. بلکه نوشته های فیلمها وانگلیسی ترجمه می شد، (بندرت فیلمی زیرنویس داشت) وفیلمهای خارجی پهلو به پهلوی محصولات امریکایی در سینماهای کوچک ان زمان نمایش داده می شد.

بدین ترتیب پیشرفتهای کشورهای دیگر در امریکا فورا دیده وجذب می شد و بهمین ترتیب فیلمهای امریکایی بدون شک تهیه کنندگان اروپایی را تحت تاثیر قرار می داد.

داد و ستد بین المللی

شاید به علت همین داد و ستدد بین المللی در ابتدای نمو کار فیلمبرداری است که امروزه فیلم امریکایی مورد پسند ژاپنیها فیلم روسی مورد پسند فرانسویها و فیلم ایتالیایی مورد توجه اسکاندیناویهاست، گزافه نخواهد بود. هر قدرهم رنگ ملی فیلمها شدید باشد، باز همه از یک ریشه می ایند. زیرا که طریقه فراهم اوردن انها در همه جای دنیا تقریبا یکی است حتی فیلم ناطق هم با انکه در ان روابط ادمهای داستان ومحرک کارهایشان برای کسی که زبان فیلم را نمی فهمد مبهم است باز می تواند برای تماشا گران حظ بصری داشته باشد.
اینکه تبادل سبکها روشها از ابتدا ندانسته وپنهانی نبوده، از مطالعه فیلمهای دهه اول قرن بیستم اشکار می شود.

اقتباس از یکدیگر

اقتباس از دیگران متداول بود. همینکه تهیه کننده ای فیلمی به بازار می اورد که قبول عام می یافت فورا پنج شش روایت تازه ان بیرون می امد. در اینکه کار گردانان روایت اول فیلمی را که از ان تقلید می کردند دیده بودند شکی نیست چون مکرر شیرینکاری یا نکته ای که باعث امتیاز روایت اول می شد در روایتهای تقلیدی دیده می شود. به این ترتیب حیطه های ژرژ ملیس را از سپتامبر 1898 به بعد جی.ا.

اسمیت در انگلستان تقلید می کرد ویک رشته طولانی از این فیلمهای “حیله ای” توسط رابرت پل به دنبال انها امد. محبوبیت این فیلمها ناچار در امریکا نیز مقلدانی پیدا کرد. که پیشاهنگ انها همان ادوین پورتر بود.در فیلمهایی مثل “چگونه جان توتکش را گم کرد” 1905 و “رویاییک شیطانک” 1906 پورتر با مهارت حیله های اروپائیان را با حوادث خنده دار ترکیب می کند .

بهمین ترتیب توفیق “دزدی بزرگ قطار” سبب شد کع سایرین رمز کار پورتر را مطالعه کنند. تا سال 1905 می بینیم که رموز کار پورتر دیگر بخوبی درک شده ودر فیلمهایی انگلیسی از قبیل “نجات توسط پیشاهنگ” اثر سسیل هپوورت به کار رفته است. بنابراین تماشاگران بودند که به سازندگان فیلم می گفتند چگونه کار کنند یا چه موضوعی را برای فیلم برگزینند.

برگرفته از کتاب تاریخ سینما نویسنده ارتور نایت