از من بپرس فرهنگی

رونمایی از فیلم جدید ایناریتو در کن

به گزارش از من بپرس، آلخاندرو گونزالس ایناریتو در این دوره از جشنواره کن با فیلم 7 دقیقه ای «گوشت و شن» حضور یافته است.

داستان فیلم جدید ایناریتو درباره مهاجرانی است که از مکزیک به آمریکا می روند. این فیلم با استفاده از تکنولوژی واقعیت مجازی تماشاگران را در میان بحران‌ های موجود بر سر راه این مهاجرانی قرار می دهد.

گفته می شود ساخت این فیلم با این تکنیک، چهار سال زمان برده و قرار است پس از نمایش در جشنواره کن در موزه ‌های سراسر جهان نیز اکران شود.

ایناریتو که جایزه اسکار بهترین کارگردانی را برای «بازگشته از گور» دریافت کرده، دیدن فیلم آخرش را برای هر کدام از تماشاگرانش یک تجربه مجزا خوانده است.

او در بیان تفاوت میان سینما و واقعیت مجازی گفته است که در این تکنیک فریم وجود ندارد و محدودیت‌ های فضای دو بعدی از بین می ‌رود.

تجربه ای کاملاً متفاوت

برای تماشای گوشت و شن به جای یک سالن سینمای معمولی لازم است وارد آشیانه یک هواپیما شوید. بعد که کفش‌ هایتان را درآورید، به اتاقی تاریک و بزرگ وارد می شوید و سپس تجهیزات تماشای واقعیت مجازی را می پوشید. فیلم که آغاز می شود، ابتدا تنها در شب به بیابانی تاریک پای می‌ گذارید و پس از آن در آن بیابان خود را میان گروهی از زنان، مردان و کودکان می ‌یابید.

در فیلم تازه ایناریتو مرز میان فیلم و تماشاگر از بین رفته است. ناگهان سکوت صحنه با غرش هلی ‌کوپترها شکسته می ‌شود. نورافکن‌ ها روشنایی کورکننده‌ای دارند و صدای نعره های مرزبانان شنیده می شود که می گویند: تکان نخورید. دست‌ هایتان  را روی سر بگذارید.

گویی که خواب می بینید. صحنه عوض می‌ شود و میز درازی با اشکالی غریب روی آن از جایی نامعلوم پیدا می ‌شود. مردی که به زحمت از کف دست بزرگ‌ تر است، از رودخانه ‌ای می ‌گذرد و قایقی بسیار کوچک واژگون می ‌شود و بعد از آن مسافرانی که بسیار کوچک به نظر می رسند از قایق بیرون می ‌ریزند.

در همان لحظه مردانی با اندازه ‌های واقعی دور میز نشسته ‌ و به بازی مشغول اند. آیا این مردان قاچاقیان انسان هستند؟‌ قاچاقچیانی که مرگ و زندگی مهاجران برای شان اهمیتی ندارد؟ زمانی برای پی بردن به این راز نیست چرا که مرزبانان به ناگاه دوباره سر می ‌رسند، در حالی که عصبانی ‌تر و خشن‌ تر از قبل هستند. اما این بار یک چیز تغییر کرده است؛ مرزبانان به سراغ تو آمده ‌اند!!

از عشق سگی تا گوشت و شن

ایناریتو که در سه فیلم اولش یعنی عشق سگی، بیست ویک گرم و بابل درگیر شکست زمانی، تأثیر اتفاقات هم زمان بر یکدیگر با وجود بعد مکانی و اثر پروانه ای بود، سر از دنیای واقعیت مجازی درآورده است.

به نظر هر چه شور و انرژی در عشق سگی بود جایش را به دوز و کلک های تدوینی در بیست و یک گرم داد. بعد از آن دوباره در بابل خوب به نظر می رسید، تا اینکه با فیلم گنده نمای «زیبا» به فضاهای عجیب و غریب و نامفهموم پا گذاشت.

بعد از آن «بردمن» را ساخت؛ در نماهای بسیار طولانی و سراسر با استفاده از جلوه های ویژه. بدون کات؛ بدون آنکه از خود بپرسد چرا؟ بدون آنکه این دستورالعمل ازلی ابدی را به یاد بیاورد که کار هنرمند، ساده کردن مسائل پیچیده است و نه پیچیده کردن مسائل پیش پا افتاده.

«از گور برگشته» کار را حد گذراند. تماماً هیچ. داستان مردی که انتقام مرگ پسرش را می گیرد. همین. می شد فیلم را به گونه ای ساخت که تماشاگر به حال کارگردان دل نسوزاند.

در حالی که اینگمار برگمان پیچیده ترین مفاهیم را در یک لانگ شات و یا بیشتر وقت ها در یک نمای نزدیک به سادگی هر چه تمام تر بیان می کند، ایناریتو برای یک داستان هالیوودی به معنای واقعیش، تمامی ارکستر فنی کمپانی های ساخت عجیب ترین وسایل فیلمبرداری را به صدا در می آورد.

اگر می گویید برگمان چه ربطی به ایناریتو دارد، حداقل چرا کسی او را به تماشای دیدن «جاذبه» که هم وطنش آلفونسو کوارون ساخته است، نمی برد؟