از من بپرس فرهنگی

در یک سوم ابتدایی متری شش و نیم آن چیزی که در قراردادی نانوشته در سینمای ایران نامش را سینمای اجتماعی گذاشتند به اوج خود میرسد .منظور از سینمای اجتماعی سینمایی است که در آن به دنبال عواطف مخاطب و گروگان‌گیری از احساسات او نیست.

نمونه هایی مثل شکاف یا ملبورن مواردی بودند که با کودک کشی به دنبال جذب مخاطب بودند متری شش و نیم در آن بازی ۳۰ دقیقه ابتدایی دارای دوربینی جسور و خط داستانی  افشاگران های است که برخی اوقات به سینمای مستند نیز نزدیک می شود سعید روستایی کنترل آن مقدار از میزان سهای دشوار که کار شاقی است را در اوج انجام میدهد.

فیلم متری شش و نیم در یک سوم ابتدایی فیلم در نهایت و آمال سینمای اجتماعی است دوربین هیچ تعارفی ندارد و به سمت شهر میرود و  ته پلیدی ها را نشان میدهد این بریده از اثر سعید روستایی حتی خیلی بالاتر از ابد و یک روز قرار می گیرد نظیر این فیلم را شاید فقط در ساخته درخشانی مهرجویی در فیلم دایره مینا دیدیم اما آنجا فیلم تمام متمرکز و منسجم بر خط روایی مستند نمایش می ماند.

اما روستایی به خط روایی ناتورالیستی اولیه‌اش و وفادار نمی‌ماند و در یک سوم  میانی جذب جذابیت تقابل قهرمان و ضدقهرمان قصه اش می گردد و می توان به جرأت با نمونه های موفق خارجی مثل دنیرو آل پاچینو و مخمصه مقایسه اش کردند.

یک سوم پایانی ((متری شش و نیم )) به دو بخش تقسیم می‌گردد،نیمه ی اول نتیجه گیری داستان تا رسیدن به سکانس وداع نوید محمدزاده با خانواده‌اش و نیمه دوم این قسمت که در واقع از آفاتی است که همه کلیات فیلم را میتواند مخدوش کند.پایان بندی فیلم مقداری شعار زده است و جوری به نظر می‌رسد که انگار مخاطبش را کم هوش فرض می‌کند.