بهترین سن ازدواج آن موقعی است که بلوغ روحی و اجتماعی به وجود آمده باشد. گرچه ممکن است افراد جوان در سنین 16 و 18 از لحاظ بیولوژیکی آماده ازدواج باشند ولی از لحاظ روحی و اجتماعی هنوز تا چند سال بعد رشد کافی برای قبول مسئولیت ازدواج و والدین شدن را ندارند. بنابراین به تنهایی سن را ملاک آمادگی برای ازدواج نمی توان دانست.
درجه بلوغ شخصی از لحاظ سطح فکر و رفتار دارای اهمیت بیشتری است. وضع اقتصادی را نیز باید در نظر گرفت به طورکلی سن ۲۰ سالگی بهترین موقع ازدواج می باشد.
نه، در حقیقت در نیم قرن اخیر تمایل زیادی به ازدواج کردن در مردم امریکا مشاهده میشود. برای مثال در سال ۱۸۹۰ سن متوسط ازدواج در زنها ۲۲ و در مردها 26 بوده در صورتیکه در سال 1947 برای خانمها 20 و برای مردها 23 بوده است.
کمترین سنی که ازدواج صورت میگیرد در کشورهای زراعتی است مثل هندوستان و چین. در کشورهای صنعتی و شهرنشین هنگام پیشرفت و ترقی سن متوسط ازدواج بالا می رود بعدا مجددا پایین می آید. در ھر حال تمایل به زود ازدواج کردن در کشورهای متحده آمریکا بیشتر است تا سایر ممالک غرب. پیشنهاد شده که تمایل به زود ازدواج کردن معلول گسترش اطلاعات مربوط به جلوگیری از باروری است که به افراد متاهل اجازه می دهد که ازدواج کرده و قبل از مرتب کردن وضغیت زندگی خود از بچه دار شدن مصون باشند.
سن قانونی ازدواج در ایالات مختلف متفاوت می باشد و به علاوه بستگی دارد به اینکه با رضایت یا بدون رضایت والدین انجام بگیرد. در بعضی از ایالات چنانچه والدین راضی باشند دخترها در سن ۱۲ و پسرها در سن 14 می تواند ازدواج کنند. در بیشتر ایالات برای دخترها 16 و برای پسرها ۱۸ است به شرطی که والدین رضایت داده باشند. بدون اجازه والدین سن قانونی باید بیشتر باشد یعنی ۱۸ برای دخترها و ۲۱ برای پسرها و در بعضی از ایالات باید پسر و دختر هر دو ۲۱ سال داشته باشند.
احصائیه های مختلف نشان داده که ۸۰ درصد مردها با زنهایی که چند سال از خودشان کوچکترند ازدواج میکنند ۱۰ درصد با خانمهایی که هم سن آنها هستند و ۱۰ درصد هم با آنهایی که از خودشان بزرگترند.
شانس موفقیت در ازدواج موقعی بیشتر است که سن مرد چند سال زیادتر از زن باشد. ولی ازدواجهای خوبی هم هستند که یا سن زن خیلی زیادتر بوده و یا سن مرد. درجه بلوغ نسبی و قابلیت سازنش افراد اهمیت بیشتری دارد تا سن حقیقی آنها.
موقعی که اختلاف سن خیلی زیاد است باید قبل از ازدواج دقت و توجه کرد. زن و مرد باید قبل از تصمیم ازدواج از شخصیت، خلق و خو، علایق و نحوه زندگی یکدیگر مطلع باشند.
نمی توان در این مورد نظریه قطعی ابراز کرد زیرا سن زن و شوهر، سلامتی آنها، وضع اقتصادی و اجتماعی آنها و همچنین شخصیت انها را باید در نظر گرفت. رویهم رفته به آنهایی که ازدواج می کنند پیشنهاد می شود که لااقل یک سال پس از ازدواج صبر کنند.
در اثر ازدواج زن و مردی که دارای شخصیت و اطوار مختلف هستند در تماس نزدیک روزانه قرار می گیرند و مدتی وقت لازم است تا از لحاظ خلق و خو و واکنش خود را با یکدیگر هماهنگ سازند، رفاقت و علایق دو جانبه خود را مستحکم گردانند بالاخره محبت و انجذاب خود را تشدید کنند. برای برقراری خانه و زندگی اجتماعی مدتی وقت لازم دارند.
از همه مهمتر برای اینکه خودشان را از لحاظ اقتصادی و روحی جهت والدین شدن آماده سازند مدتی وقت لازم دارند مگر در مواردی که اجباری در کار باشد. رویهمرفته بهتر است که یک سال و بیشتر از مسائلی که نتیجه بارداری و زایمان است راحت باشند به علاوه حتی در خانمهای طبیعی هم ممکن است آبستنی گاهی باعث کسالت های مختلف روحی و جسمی موقت، بهم خوردگی، استفراغ، قابلیت تحریک عصبی و حساسیتهای مختلف شود.
اگر قرار باشد قبل از اینکه طرفین خود را با یکدیگر هماهنگ کرده و به زندگی جدید خو گرفته باشند چنین حوادثی برای آنها رخ بدهد باعث ایجاد اشکال و سختی زیاد در روابط آنها شده و ممکن است به خوشحالی و علاقه آنها لطمه وارد آورد.
پس بهتر است از آن چیزی که M. S به آن «والدین شدن قبل از موقع» میگوید خودداری کرده و اولین آبستنی را به سال دوم و یا سوم ازدواج موکول کرد.
رویهمرفته خانمها نباید زودتر از ۲۰ یا ۲۱ سالگی و دیرتر از ۳۰ سالگی برای اولین بار آبستن شوند. وقتی که دختری بلافاصله پس از شروع قاعدگی قدرت آبستن شدن پیدا میکند تنها شروع قاعدگی علامت آمادگی کامل بیولوژیکی جهت تولیدمثل نمیباشد.
برای تکامل بلوغ چند سال وقت لازم است و قبل از اینکه خانمی از لحاظ جسمی و روحی تکامل نیافته نباید به آبستنی و زایمان اقدام کند. سن بلوغ بیولوژیکی بستگی دارد به نژاد، آب و هوا، تغذیه و سایر عوامل محیط ولی در مناطق معتدله معمولا دخترها لااقل تا ۱۸ سالگی بلکه 20 و 21 سالگی آماده، تولیدمثل نمی باشند. درست است که در بعضی از ممالک شرق ازدواج در سنین خیلی پائین حتی در ۱۲ سالگی و ۱۳ سالگی انجام میگیرد و آبستنی هم بلافاصله پس از شروع بلوغ اتفاق میافتد ولی چنین عملی از لحاظ بیولوژیکی خطا است و در اکثر ممالک شمالی دخترها نباید قبل از رسیدن به سن ۱۸ عروسی کنند یا آبستن شوند.
از طرف دیگر گرچه باروری تا 40 سالگی هم ادامه دارد و با تکنیکهای جدید حاملگی خانمها می توانند حتی اولین زایمان خود را در سنین پیشرفته انجام دهند معهذا از لحاظ اجتماعی و طبی بهتر است اولین آبستنی حداکثر از ۳۰ سال تجاوز نکند پس از ۳۰ سالگی طبعا باروری رو به نقصان می گذارد و مسئله اولین آبستنی، زایمان و بزرگ شدن بچه در این موقع مشکل تر می شود.
آنقدر عوامل فردی در اینجا دخیل هستند که به سختی می توان اظهار نظر قطعی نمود. سلامتی والدین بخصوص مادر، سن انها، وضعیت اقتصادی و اجتماعی، تمایلات فردی آنها و بالاخره عوامل فردی و اجتماعی دیگری را باید در نظر گرفت.
گزارش عمومی سال ۱۹۹۰ در آمریکا نشان داد که خانمهای متاهل سفید پوست به طور متوسط قدری بیشتر از سه بچه می آوردند و تعداد آنها تا اندازه زیادی مربوط به سطح تعلیم و تربیت آنها میباشد. بدون شک خیلی از زن و شوهرها میل دارند که لااقل دو یا سه بچه داشته باشند و بعضی از خانواده های آمریکایی با شرایط امروزی می توانند بیش از چهار بچه داشته باشند.
بهتر است که دو بچه اول با هم فاصله کمی داشته باشند تا بتوانند با یکدیگر رفاقت و معاشرت بیشتری داشته باشند و مسئله پرورش آنها را برای والدین آسانتر کند ولی برای بچه های بعدی که آیا با فواصل کم و یا فواصل زیاد به وجود بیایند بستگی به تمایل انفرادی دارد.
این موضوع به ظرفیت و استعداد تولیدمثل و یا به عبارت دیگر به قابلیت باروری طرفین بستگی دارد. چنانچه شوهر و زن قابلیت باروری زیادی داشته باشند آبستنی ممکن است در اوایل ماه انجام بگیرد.
البته همیشه اینطور نبوده و قاعدتا ماهها و بلکه سالها طول می کشد تا زن آبستن شود. مطالعات زیاد نشان داده که اگر هیچگونه وسیله ای جهت جلوگیری از آبستنی استعمال نشود اولین بچه به طور متوسط در ماه ۱۷ پس از ازدواج به دنیا می آید یعنی به طور متوسط آبستنی در ماه هفتم و یا هشتم انجام می گیرد. درباره این موضوع Meaker در کتاب خود به نام «عقیمی انسان» چنین می نویسد:
«هنگامیکه ۱۰۰ نفر که جوان بوده و کاملا سالمند ازدواج می کنند و مرتبا مقاربت انجام می دهند پیش بینی نتایج سهل میباشد. در عده کمی آبستنی فورا به وقوع می پیوندد و زن قاعدگی خود را از دست می دهد ولی اکثر خانمها پس از مدتی که از یک ماه تا یکسال می باشد آبستن می شوند. در بعضی موارد هم آبستنی یکسال و یا بیشتر پس از ازدواج واقع می شود و در حدود ۱۰ درصد هم بدون بچه باقی می مانند.»
البته این یک حد متوسطی است و در مورد صد زن و شوهر صادق است ولی در موارد اختصاصی می توان حدس زد که پس از چه مدت آبستنی انجام میگیرد!
سرطان پستان شایع ترین نوع سرطان های زنانه در میان آمریکایی هاست و پس از…
ترشحات مهبل (بلغم یا ماده چرك مانند که از مهبل خارج می شود) همه زنها…
دستگاه یا مجاری ادراری عامل خروج مواد زاند از خون و دفع آنها به شکل…
بعضی مادران و پدران فرزندان زیادی می خواهند. در حالی که بسیاری از فرزندان در…
دوراندیشی های دیگر در مورد رابطه جنسی دکتر یا یکی از کارکنان بیمار درباره ی…