درباره مشکلات خواب و بیداری کودکان نوپا بیشتر بدانیم

درباره مشکلات خواب و بیداری کودکان نوپا بیشتر بدانیم

بسیاری از کودکان دو ساله به شکل دوره ای در نیمه های شب از خواب بیدار می شوند. اگر کودکان نوپا شما هم یکی از آنان است این مسئله می تواند موجب آزردگی شما و همسرتان شود. اما این مشکل بسیار شایع و کاملا طبیعی است و هرگز نباید عشق، آرامش و محبت خود را از فرزندتان دریغ نمایید.

ممکن است این مسئله در اثر یک عامل آشکار ایجاد شده باشد اما اغلب نمی توانید دلیلی برای بیدار شدنهای فرزندتان پیدا کنید. شاید تنها دلیل آن ترس کودک از تاریکی باشد. اما او نمی تواند مشکلش را برای شما توضیح بدهد و شما نیز نمی توانید فقط با کلمات به او اطمینان بدهید. باید برای آرام کردن او کاری بکنید. به همین منظور می توانید بارها او را در آغوش گرفته و بوسید تا از عشق شما به خودش مطمئن شود.

خواب های نیمروزی:

با بزرگتر شدن کودک متوجه می شوید که او دیگر تمایلی به خواب روزانه ندارد. اما به هر حال لازم است استراحت داشته باشد. سعی کنید برنامه منظمی برای استراحت او در نظر بگیرید. مهم نیست که او در این ساعت بخواب برود. او می تواند در این فاصله به موسیقی گوش کند یا یک کتاب برایش بخوانید.

گاه متوجه می شوید که اگر به عنوان پاداش به فرزندتان اجازه بدهید در تختخواب شما بخوابد، می تواند به خواب برود. یا اینکه به شکلی مدت خواب را به او تفهیم کنید. یکی از روشهای مناسب این است که نوار موسیقی مورد علاقه او را در ضبط صوت بگذارید و به او بگویید زمان استراحت وقتی تمام خواهد شد که نوار تا انتها پخش شود.

از گهواره تا رختخواب

وقتی کودک به اندازه کافی قدرت و توانایی بالا رفتن از گهواره و آمدن به اتاق شما را پیدا کرد زمان آن است که برای او یک تختخواب تهیه کنید. بیشتر کودکان از داشتن یک تختخواب جدید بسیار هیجان زده و شاد می شوند. اما اگر به نظر می رسد که فرزندتان از این مسئله عصبی است شما می توانید برای کمک به او کارهای زیادی انجام دهید.

ساده ترین راه این است که به او اجازه بدهید در موقع خواب روزانه در تختخوابش بخوابد تا برای خوابیدن شبانه در آن آماده شود. اگر نگران افتادن کودک از تختخوابش هستید . می توانید دریک یا دو طرف تخت اور حفاظ نصب کنید.

دور از خانه

برای یک کودک کاملا طبیعی است که از خوابیدن در تختخوابهای ناشناس خودداری کند برای مثال وقتی به خانه دوستان یا مادربزرگ می روید و یا برای تعطیلات و سفر از خانه دور می شوید.

* تختخواب جدید را به یک زمین بازی تبدیل کنید. تعداد زیادی اسباب بازی در آن بگذارید و به کودک اجازه بدهید در داخل تخت خوراکی یا نوشیدنی مصرف کند. در این صورت او تجربیات لذت بخشی همراه با این تخت خواهد داشت.

* به کودک نشان بدهید که امکان دسترسی آسان به شما را خواهد داشت. از او بخواهید شما را صدا بزند و به سرعت به او پاسخ بدهید. در این صورت او درک خواهد کرد که شما در آن نزدیکی هستید.

* اگر کودک می ترسد و نمیخواهد از تختخواب جدید استفاده کند او را مسخره نکنید و وادار به استفاده از این تخت ننمایید. او را تنها نگذارید و در را به رویش قفل نکنید. این کار فقط وضعیت را بدتر می کند. بهتر است به او یک فرصت دیگر بدهید.

* به کودک بگویید حالا که او به قدری بزرگ شده است که می تواند از این تخت جدید استفاده کند و استحقاق گرفتن یک جایزه را دارد. برای مثال یک داستان جدید در موقع خواب برایش بخوانید یاده دقیقه او را روی زانویتان بنشانید تا تلویزیون تماشا کند.

ساعات خواب لذتبخش

از سه سالگی به بعد فرزند شما از روش های تأخیری برای رفتن به رختخواب استفاده می کند. طرز برخورد شما با فرزندتان دقیقا به این بستگی دارد که در انتهای روز خودتان چه میزان انرژی دارید و ساعت قبلی خواب او چه زمانی بوده است.

اگر در تمام طول روز مشغول مراقبت از کودک یا رسیدگی به کارهای روزمره خانه باشید نیاز دارید ساعاتی را در انتهای شب آرامش پیدا کنید. بنابراین ممکن است اصرار کنید که کودک سر وقت به رختخواب برود. از سوی دیگر اگر تمام روز را در بیرون منزل مشغول کار باشید و بخواهید ساعات بیشتری را با فرزندتان بگذرانید ممکن است احساس کنید او نیاز به توجه بیشتر شما دارد.

اگر تا به حال همیشه برنامه خواب منظمی داشته اید و فرزندتان به ناگهان شروع به برهم زدن این برنامه کرده است پافشاری شما برای ادامه برنامه مذکور برای هر دوی شما بهترین روش است. اما اگر تا به حال درباره زمان خواب انعطاف پذیر بوده اید احتمالا با اجازه دادن به کودک برای بیدار ماندن بیشتر موجب شادی او و خونسردی خود می شوید. اگر او از حضور شما در اتاق مطمئن شود ظرف چند دقیقه به خواب خواهد رفت.

آرامش در زمان خواب

کاملا باور داشته باشید که باید زمان خواب فرصتی آرام باشد و در مورد فرزندان خود سعی کنید با دادن یک پاداش یا جایزه به آنها این اصل را رعایت کنید. هر کاری که از دستتان بر می آید انجام دهید تا از ناراحتی فرزندانتان در موقع خواب جلوگیری کنید. تمام تلاش خود را کنید تا مانع از گریه آنها در این زمان شوید.

با اینکه در طول روز رفتارهای نامناسب آنان را سرزنش و تنبیه می کنید، اما شب ها چنین رفتارهایی را تا حد امکان نادیده بگیرید تا از به خواب رفتن فرزندانتان در حالی که صدای عصبانی پدریا مادر در گوششان زنگ میزند جلوگیری کنید.

اگر بیش از یک فرزند دارید به آنها اجازه بدهید تا با خوابیدن در یک اتاق خواب از زمان خواب رفتن خود بیشتر لذت ببرند. بودن آنها در کنار هم موجب اطمینان خاطر می شود و حتی اگر بخواهید به فرزند بزرگتر اجازه بدهید کمی بیشتر بیدار بماند، وقتی کودک خواهر یا برادرش را همزمان با خود در لباس خواب می بیند احساس می کند که در خواباندن آنها عدالت و برابری رعایت می شود. تا زمانی که آنها به سنی برسند که نیاز به خلوت خود داشته باشند می توانید هر دو را در یک اتاق بخوابانید.

ترس از تاریکی

با بزرگتر شدن کودک قوه تخیل او فعالتر می شود. به همین دلیل تصور چیزهای ترسناک در بین سایه ها برای او بسیار آسان می شود. ترس از تاریکی در کودکان کاملا طبیعی است. حتی بعضی از بزرگسالان نیز از تاریکی هراس دارند. با روشن کردن یک چراغ خواب یا نصب کلید قابل تنظیم برای لامپ می توانید اتاق را کمی روشن نگه دارید. در این صورت کودک می تواند در صورت نیاز راه خود را به دستشویی پیدا کند و یا در صورت ترس به اتاق شما بیاید.( اگر از چراغ خواب استفاده می کنید توجه داشته باشید که با روشن کردن آن سایه های ترسناک در اتاق به وجود نیاید.)

هرگز به کودک اصرار نکنید در اتاقی کاملا تاریک به خواب برود. ترس او را نیز به هیچ وجه مسخره نکنید. ترس از تاریکی نشانه ای از رشد کودک و آگاهی وی از محیط اطرافش می باشد. به او بگویید که هر زمانی از شب که با ترس از خواب بیدار شود می تواند به آغوش گرم شما پناه بیاورد.

خلوت شخصی

می توانید از حدود دو سالگی به کودک بیاموزید که فضای شخصی خاص خود را دارد اما به هر حال از سه سالگی که کودک استدلال های منطقی را درک می کند حتما باید این مسئله به او آموزش داده شود. او یاد خواهد گرفت که در قبال ایجاد مزاحمت برای شما فقط به صرف اینکه دوست دارد، مسئول می باشد.

آموزش خلوت شخصی به کودک بسیار بهتر از این است که در اتاقتان را به روی او بندید. نباید هرگز چنین کاری کنید. به جای این کار می توانید با تأمین فضای شخصی برای کودک او را تشویق کنید تا رفتارهای پخته تری داشته باشد.

جایی که لوازم شخصی خود را در آن بگذارد و بتواند چیزهای مورد علاقه اش را در آن پیدا کند. کودکان خیلی زود به مسئله خلوت شخصی واکنش نشان میدهند. به خصوص زمانی که فضای شخصی به آنها داده شود تا آن را تمیز کنند و نسبت به داشتن آن احساس غرور نمایند.

جایی که وقتی می خواهند در آرامش باشند یا بازی های یک نفره انجام بدهند بتوانند به آنجا بروند. شما می توانید احساس مالکیت شخصی را با نشان دادن اشیایی که فقط متعلق به کودک می باشند در او ایجاد کنید:

این کتاب مال توست ، این پیراهن، این اسباب بازی، و همه آنها جای مشخص خود را دارند. با این روش هم با لوازم خود آشنا می شود و هم محلی را که می تواند آنها را پیدا کند یاد میگیرد.

از حدود چهار سالگی کودک به اندازه کافی بزرگ می شود که درک کند لوازم خود را دارد و شما نیز وسائل خود را و همانطور که او دوست ندارد کسی لوازمش را به هم بریزد شما نیز از این کار خوشتان نمی آید.