شیوه های تربیت کودک برای ادرار کردن

تربیت کردن طفل برای ادرار کردن

آمادگی طفل

از یکطرف ، تربیت طفل برای ادرار کردن در توالت به مراتب مشکل تر و یا لااقل بطینی تر از تربیت طغل برای اجابت مزاج است یعنی کنترل کردن و نگاه داشتن مدفوع برای هر شخص در هر سنی که باشد از نگاهداشتن ادرار آسان تر است . مثلا بسیاری از اطفال دوساله (اگر مایل باشند) نسبت باجابت مزاج خود کنترل و تسلط کاملی دارند ، در حالی که خیلی از کودکان دو سال و نیمه هنوز در روز با شب غالبا در شلوار خود ادرار می کنند. از طرف دیگر ، کودکان نسبت به تربیت شدن برای ادرار کردن در توالت ، در طی روز ، کمتر سماجت و مخالفت می نمایند . وقتی آنها از نظر جسمی قادر بکنترل مثانه خود بشوند ، معمولا نسبت بنگاهداشتن ادرار خود کمال موافقت را دارند ، یعنی کودکان از رفتن بتوالت و ادرار کردن در آنجا امتناع ومخالفتی ندارند. ظاهرا در نظر کودکان مالکیت، ادرار بر خلاف «مالکیت، مدفوع، چندان اهمیتی ندارد.

بین دوازده و هیجده ماهگی ، مثانه می تواند ادرار بیشتری نگاهدارد

در اکثر کودکان، در طی سال اول و چند ماهی از سال دوم، مثانه خود بخود بطور اتوماتیک محتویات خود را بکرات تخلیه می کند ولی بعد از آن بتدریج ادرار را برای مدت زیادتری در خود نگاه خواهد داشت.

غالبا در حدود پانزده و شانزده ماهگی است که مادر برای اولین مرتبه با اعجاب و در نهایت خشنودی متوجه میشود که فرزندش در مدت دو ساعتی که خوابیده است کاملا خشک مانده و ادرار نکرده است . این مربوط به سعی و جدیت مادر در تربیت طفل نیست بلکه ناشی از رشد و نمو مثانه طفل است . همین کیفیت کامی ندرتا در بعضی از کودکان یک ساله مشاهده میشود که حتی قبل از آنکه مادر هرگز طفل را روی سکوی توالت (چه برای اجابت مزاج و چه برای ادرار کردن) نشانده باشد ، طفل در تمام مدت شب ادرار نمیکند و خود را خشک نگاه میدارد. بطور متوسط ، پسرها در کنترل و تربیت مثانه خود، چه در شب و چه در روز، بطیئی تر از دخترها می باشند . مثانه عده قلیلی از کودکان در دو سالگی کماکان هر نیم ساعت با یکساعت یکبار خالی میشود.

اگرچه مثانه خیلی از کودکان در ۱۶ یا ۱۸ ماهگی می تواند ادرار را تا مدت دو ساعت در خود نگاه دارد ، ولی البته این بدان معنی نیست که طفل برای ادرار کردن تربیت شده است . اگر مادر بادش بماند و موقع شناس باشد، ممکنست بتواند جند مرتبه طفل را بموقع در روز بتوالت ببرد تا مثانه در آنجا خالی شود . ولی از یک طفل دراین سن نمی توان انتظار داشت که تخلیه مثانه خود را بخاطر بسپرد و پرشدن آنرا خبر دهد. بنظر میرسد که کودک در این سن از این مطلب بقدر کافی آگاه نیست.

خبردادن بین ۱۸ تا ۲۴ ماهگی

خیلی از کودکان در ماههای آخر سال دوم ، پر بودن مثانه خود را احساس میکنند و با ادای کلمه یا علامت مخصوصی آنرا به مادر خود اطلاع میدهند . خبردادن در این سن در آن کودکانی که بوسیله مادرهایشان بطور مرتب و منظم بتوالت برده شده اند ، بیشتر و شایع تر است زیرا این عمل توجه طفل را نسبت به پر شدن و تخلیه مثانه خود بیشتر متمرکز میسازد . در حقیقت باید گفت که کودکان در مراحل اولیه تربیت تا چند هفته مادرشان را بعد از آنکه شلوارشان را خیس نمودند خبر میکنند . این رفتار طفل، یعنی خبر کردن مادر بعد از آنکه خود را خیس نمود ، از نظر بعضی از مادران عمل بی معنی و بی نتیجه ایست و حتی بعضی از والدین تصور می کنند طفل در حقیقت سر بسر آنها گذاشته آنها را مسخره می کند ، اما والدین نباید اینقدرها هم بدبین و نا امید باشند . مطلب اینست که در مراحل مقدماتی تربیت ، طفل خیس شدن خود را زودتر از پر بودن مثانه حس می کند . طفل کمال حسن نیت را دارد و در شرایط فعلی کاری که از دستش برمیآید بهترین وجهی انجام میدهد و اگر مورد تشویق و تحسین قرار بگیرد به زودی مادرش را بموقع خبر خواهد کرد.

اما باید بدانید که حتی بعد از آنکه طفل مادر خود را به موقع خبر نمود ، بازهم بطور یقین و مسلم تربیت او خاتمه نیافته است. زیرا گاهی که طفل سرگرم و مشغول بازی است پرشدن مثانه را توجه نمی کند . بنابراین باستثنای مواقعی که مادر طفل را یاد آوری نماید ، طفل د حوادث ، بسیاری خواهد داشت . طفل باید بتدریج در تربیت خود برای کنترل مثانه پیشرفت نماید تا مرحله نهائی آن برسد . یعنی به موقع از پر شدن مثانه آگاه شود و مسئولیت کافی در خود برای رساندن خویش بتوالت حس کند ، شلوار خودرا در بیاورد و بالاخره تمام کارها را خودش بتنهائی انجام دهد. بررسی و تحقیقاتی که روی بچه های معمولی و متوسط صورت گرفته نشان میدهد که اغلب آنها تا دو سال و نیمگی مکرر دچار «حوادث، خیس کردن خود می شوند و بسیاری از آنها تا سه سالگی هنوز قادر بقبول مسئولیت و انجام تمام کارها از اول تا آخر بتنهائی نیستند.

آغاز تربیت در نیمه اول سال دوم

شروع تربیت طفل برای ادرار کردن بطور کلی دو نوع است:

نوع اول : مادری که میخواهد حتی الامکان تربیت طفل را زودتر انجام دهد (همان . مادری که تربیت طفل را برای اجابت مزاج نیزدر اواخر سال اول یا اوایل سال دوم شروع می نماید) می تواند در هر سنی بردن طفل را بتوالت بندریج شروع نماید ، مشروط بر اینکه مثانه طفل بتواند ادرار را لااقل دو ساعت در خود نگاهدارد. اگر بتوانید تا آن مرحله ای از سن کودک صبر نمائید که طفل قادر باشد که در ساعت خود را خشک نگاهدارد و ادرار نماید، می توانید نسبت به چیز یقین و اطمینان داشته باشد:

١- مثانه بقدر کافی رشد و نمو نموده است که بتواند توسط طفل کنترل شود و باتر بیت طفل موافقت و همکاری بنماید . یعنی مساعی و جدیت خود را برای تربیت کردن چیزی که هنوز بطور طبیعی برای تربیت شدن آمادگی ندارد، مصرف نخواهید کرد.

۲- مثانه طفل بعد از دو ساعت کاملا پر خواهد بود . یعنی بعد از انقضای دو ساعت ، طفل برای ادرار کردن حاضر است و بالنتیجه مجبور نیستید طفل را مدت درازی روی سکوی توالت بنشانید.

٣- اگر تربیت طفل را وقتی شروع نمائید که طفل بتواند مدت دو ساعت خود را خشک نگاه دارد ، پیشرفت و تکمیل تر بیت طفل را خیلی سریع و ناگهانی دنبال نخواهید کرد . زیرا در اوایل فقط هر چند روز یکبار ، طفل برای مدت دو ساعت خود را خشک نگاه میدارد ولی بتدریج در طی چند هفته، دفعات خشک نگاهداشتن خود را بیشتر خواهد نمود .

در اکثر کودکان ، اولین دفعه ای که خشک ماندن و ادرار نکردن آنها جلب نظر مادر را میکند ، بعد از خواب بعداز ظهر است و برای بعضی از کودکان دیگر ، اوقات دیگری از روز خواهد بود ولی برای عده قلیلی، صبح در موقع برخاستن از خواب است .

صبر کردن تا هنگام خبر دادن

نوع دوم : والدینی هستند که در تر بیت طفل برای ادرار کردن، بطیئی تر بوده و عجله ای ندارند (همان والدینی که در مورد تربیت طفل برای اجابت مزاج تا اواخر سال دوم صبر می کنند تا طفل آمادگی خود را برای تربیت بوسیله خبر دادن یا تقلید از دیگران نشان دهد). طفلی که بین ۱۸ و ۲۴ ماهگی بوسیله علامت یا کلمه مخصوص خانوادگی ، اجابت مزاج قریب الوقوع خود را به مادرش خبر میدهد، معمولا بک یا چند ماه بعد، از پر شدن مثانه هم بقدر کافی آگاه میشود که مادرش را از آن مطلع نماید، مشروط بر اینکه متدرجا با بکار بردن کلمه با علامت مخصوص او را تشویق نماید و یا بطفل بفهماند و تذکر دهد که او علاوه بر اجابت مزاج بخوبی قادر است ادرار قریب الوقوع خود را نیز خبر دهد .

اگر مادری صبر نماید که طفل (بعلت علاقه زیاد برفتن بتوالت به تنهائی که ناشی از تقلید از سایر اعضای خانواده است) قسمت اعظم کار تربیت را خودش انجام دهد، باحتمال زیاد در انتهای سال دوم طفل به تربیت خود، هم در اجابت مزاج و هم در ادرار کردن، موفق خواهد شد . همانطوری که در مبحث تربیت طفل برای اجابت مزاج تذکر دادم ، گاهی اوقات طفل میخواهد که هر ده دقیقه یکبار برای ادرار و اجابت مزاج بتوالت برود باین امید که موفقیت، خود را در این کار برخ دیگران بکشد. بهرحال این رفتار مسخره آمیز طفل بیش از چند روزی طول نخواهد کشید.

عدم توانایی طفل برای ادرار کردن در خارج از منزل

گاه اتفاق می افتد که طفلی، در حدود دو سالگی ، آنچنان نسبت به لکن با توالت منزل دره عادت کرد.ام که هرگز نمی تواند و قادر نیست در جای دیگری در خارج از منزل خود و ادرار نماید و شما نمی توانید و نباید با اصرار و با تعمیر و سرزنش ، او را بایدار رادار نمائید ، بالاخره طفل، شلوار خود را خیس خواهد نمود ولی نباید مورد استهزاء وسرد لل گراد گهواکی مثانه طفل بشدت پر و دردناک باشد . به طول می تواند ادرار کند و به شما می تواند او را بمنزل برسانید. در اینصورت طفل را برای مدت نیم ساعت در لگن آب گرم قرار دهید این درمان احتمالا مؤثر واقع میشود . لذا موقعی که مسافرت بروید و امان باوع این حادثه را بخاطر داشته باشید و اگر ضرور میدا نبدلکن مخصوص توالت طفل را همراه خود بردارید . مصلحت آنست که از همان ابتدای تر بیت، طفل را عادت دهید که در قابلمه تللی منجمله خارج از منزل، ادرار نماید تا بتوالت مخصوصی دمای معینی عادت ننماید.

آشنائی طفل با ایستاده ادرار کردن بعدها پیدا میشود

بعضی از والدین از اینکه طفل دوساله آنها نمی تواند ایستاده ادرار نماید، نگران مه ولد . این مملابمیدان اهمیتی ندارد . طفل دیر یا زود با دیدن کودکان دیگر و با پدر خود که ایستاده ادرار می کنند، با این طریقه نیز آشنا خواهد شد.

خنک ماندن در شب

بسیاری از والدین بی تجربه و حتی مجرب معتقدند که تنها سبب و علتی که از ادرار کردن طفل در بستر، هنگام شب ، جلوگیری می نماید و او را خنک نگاه میدارد آنست که والدین در ساعات آخر شب او را بیداد میکنند و برای ادرار کردن به توالت می برند. والدین غالبأ سئوال می کنند: «حالا که طفل هنگام روز تقریبا در شلوارش ادرار نمیکند. کی و چه وقت باید طفل را در شب بیدار نمائیم و به توالت بر همه این یک عقیده غلط و نادرستی است زیرا خشک ماندن در شب را یک عمل بسیار مهمی جلوه میدهد. در حقیت باید گفت هر وقت مثانه طفل بقدر کافی بزرگ شد و رشد پیدا کرد. طفل خود بخود و بطور طبیعی هنگام شب خشک میماند و بسترش را خیس نخواهد کرد مشر وط بر اینکه طفل حالت عصبانیت، عصیان و مخالت نداشته باشد. این مطلب بما توجه بیک واقعیتی به ثبوت رسیده است که بک درصد از کودکان حتی در دوازده ماهگی ، با وجودی که مادرشان هیچگونه کوششی برای تربیت آنها بکار نبرده است و با وجودی که در تمام مدت روز خودرا خیس میکنند، همیشه در شب خشک مانده اند و در بستر ادرار نمیکنند.

بعلاوه عده زیادی از کودکان در انتهای سال دوم و یا ابتدای سال سوم ، قبل از آنکه کنترل کاملی نسبت به مثانه خود در روز پیدا نمایند ، در شب همیشه خشک می مانند . علت اینکه مثانه در موقع خواب بیش از روز و برای مدت بیشتری میتواند ادرار را در خود نگاه دارد ، آنست که موقعی که شخص آرام گرفته و خوابیده باشد، ترشح ادرار از کلیه ها خود بخود کمتر ولی غلیظ تر میشود .. و عده قلیلی از کودکان بینیک ودوسالگی، عده کثیری بین دو و سه سالگی و عده معدودی بعد از سه سالگی، توانائی خشک نگاهداشتن خود را پیدا میکنند . پسر ها دیر تر از دخترها، کودکان عصبی مزاج دیرتر از اطفال آرام و خونسرد بستر خود را در شب خشک نگاه میدارند و گاهی علت این کندی وتأخیر، موروثی وخانوادگی است . . . . اور من تصور نمی کنم برای تربیت طفل در شب، اقدام مخصوصی از طرف والدین لازم و ضرور باشد. رشد طبیعی مثانه باضافه تربیت طفل در روز که ادرار متعلق بتوالت است – در اکثر موارد برای تربیت شبانه طفل کافی است.

بدون شک ، تشویق طفل توسط والدین در موقعی که طفل بستر خود را خشک نگاه میدارد ، کمک مؤثری است. بعضی از والدین بمحض اینکه طفل برای ادرار کردن خود در روز احساس مسئولیت نمود و تر بیت گر دید ، تربیت شبانه طفل را با بیدار کردن او در ساعت ده بعداز ظهر (برای رفتن بتوالت و ادرار کردن در آنجا آغاز می نمایند. ممکنست اتخاذ این طریقه، تربیت شبانه طفل را تاحدی تسریع نماید زیرا مثانه ای که در آخر شب تخلیه میگردد تا اوایل صبح چندان پر نخواهد شد. بعضی از کودکان، خیلی براحتی، در شب، از خواب بیدار میشوند و با کمال میل برای ادرار بتوالت مبروند. بعضی دیگر بسختی از خواب بیدار میشوند و یا برای رفتن بتوالت ناراحت میشوند و بدخلقی میکنند . من تصور می کنم اگر والدین در انجام اینکار دچار مشکلات و زحماتی بشوند، بهتر است بکلی از آن صرف نظر نمایند