شیوه آموزش دادن به کودک جهت جمع کردن لباس هایش

جمع کردن لباس ها توسط کودکتان

وقتی کودکان نوپا هستند، اکثر آنها دوست دارند لباس هایشان را جمع کنند. کمک کردن بابا و مامان کار سختی نیست، بلکه روشی برای تفریح و احساس مهم بودن است. آنها عاشق این هستند که لباس های کثیف را در سبد و زباله ها را در سطل آشغال بگذارند. اما اغلب، بچه های کوچک عادت جمع کردن لباس های خودشان را ندارند، چون همان قدر که شخص دیگری این کار را برایشان انجام دهد، کافی است. بنابراین، وقتی آنها کمی بزرگتر می شوند، والدینشان وضعیت را تغییر میدهند و ناگهان این، «وظایف شما» می شود.

بدیهی است اگر هر کسی در خانه از همان آغاز مسئول کارهای خود باشد، فوق العاده است و با برنامه ریزی درست و ایجاد انگیزه ی ثابت و مداوم، حتی کودک نامرتب و شلخته نیز اصلاح می شود!

آن را جالب کنید

کودکان کم سن عاشق بازی جمع کردن لباس ها و کمک کردن برای گذاشتن آنها در رختشویی خانه هستند. یک کودک دو ساله می تواند جوراب ها را جفت کند، زیر زیر پوش تاشده را حمل کند حدس بزند کدام لباس متعلق به کدام عضو خانواده است. به کودک بگویید یک قطار از کفش هایش را در قفسه ی کفش درست کند. وقتی که او آنها را کنار گذاشت، بگذارید جعبه های کفش را جدا و تزیین کند و به عنوان جداکننده کشو از آنها استفاده کند. اجازه دهید خودش انتخاب کند کدام کشو برای جورابها، لباس زیر و شلوارک هایش باشد. بازی به دنبال رهبر را هنگامی که کودکتان لباس های اطراف اتاق را جمع می کند، انجام دهید.

تشویق کنید

وقتی کودک شما لباسهایش را جمع می کند و آنها را در جایی که به آنها تعلق دارند قرار می دهد. توجه داشته باشید حتما تلاش های او را تحسین کنید و پاداش بدهید، به او بگویید دقیقا کاری را انجام داد که شما دوست داشتید. «جرمی! واقعا خوشحالم شلوارتو برداشتی و در سبد گذاشتی. با این کار واقعا به من کمک بزرگی کردی.»

رفتار را الگوبندی کنید

به نظر می رسد که این مانند یک راه حل نیست. اما الگوسازی، باعث ایجاد استاندارد در خانواده می شود. اگر کودک شما می داند که شما هم این کار را انجام می دهید، شکی نیست که می تواند بگوید: «شما لباس های خودتان را جمع نکردید!» مسیر را به طرف سبد هدایت کنید.

آن را ساده کنید

اگر عمل جمع کردن لباس ها و کنار گذاشتن آنها برای کودک ساده نیست، آسان کنید. در این صورت مرتب و منظم بودن برای او بسیار ساده تر می شود. برای مثال، در کمد او یک چنگک جالباسی با یک میله در جایی پایین تر قرار دهید. مواردی را که بیشتر از آنها استفاده می کند را در قفسه های بزرگتر بگذارید و کشوهای میز را طوری مرتب کنید که بدون کمک شما بتواند آنها را بردارد (اگر قرار است برای اینکه قدش به کشوهای بالاتر برسد از چیزی بالا برود، از کشوهای بالایی استفاده نکنید، با میز را به دیوار پیج کنید تا روی او برنگردد). در حمام و اتاقش، قلاب لباس را به اندازه ی قد او تعبیه کنید. یکی دیگر در نزدیک در ورودی نصب کنید، جایی که میتواند بعد از برگشتن از خانه، ژاکت خود را آویزان کند. یک میز یا نیمکت با قفسه ی کوچک فراهم کنید تا مکان ویژه ای برای نگه داشتن متعلقات و وسایل باشند و اغلب به آنها نیاز دارند (مثل وسایل مدرسه).

بازرسی اتاق

بازرسی اتاق را در برنامه قرار دهید، چون می تواند بسیار تفریحی و جذاب باشد. اجازه دهید کودک بداند شما دوست دارید او لباسهایش را جمع کند. برای هر مرحله ای که با موفقیت از آن گذشت، به او امتیاز بدهید و آنها را روی یک جدول بنویسید. مثلا برای یک مجموعه از «کف اتاق تمیزیا تخت مرتب» به او پاداش بدهید (به بخش ۵. ۲. مراجعه کنید)، اجازه دهید تا کودک اتاق شما را بررسی کند و تمیزی آن را درجه بندی کند. با این وجود، این هدف خانواده است.

از تأدیب و تربیت بیشتر استفاده کنید

اگر روش مثبت را امتحان کردید و شانس زیادی در آن نداشتید، می توانید روش تأدیبی را برای عواقب جمع نکردن لباس ها به کار ببرید. اگر کودک کاری که از او می خواهی را انجام نمیدهد، بنابراین با اجبار کردن او برای نظارت اینکه «آیا لباسی زیر تخت، یا در گوشه و کنار و جاهای دیگر افتاده» او را اصلاح و تربیت کنید. خیلی زود می فهمد اگر همان بار اول لباس های اطراف را جمع می کرد، کارش آسانتر میشد.

پیامدهای طبیعی را به کار ببرید

وقتی کودکتان به سنی رسید که علاقه ی ویژه ای نسبت به لباس مورد نظرش دارد، بنابراین شما پیامد بسیار طبیعی دارید تا به کار ببرید. لباس هایی که در سبد قرار داده نشدند را نشویید. آنها را در «جعبه ی هفتگی» خود جمع کنید. وقتی او از یک لباس خاص سؤال کرد، به او بگویید: «من آن را نشستم چون در سبد لباس های کثیف نبود». سپس قبل از اینکه برای بازی بیرون برود از او بخواهید برای شستن لباس ها در جعبه ی هفتگی به شما کمک کند.

خیلی صریح و واضح باشید

همیشه اجازه دهید کودک بداند شما دقیقا از او چه انتظاری دارید. همیشه از عمل او انتقاد کنید نه شخصیتش! برای مثال، نگویید: «تو تنبل هستی.» بلکه بگویید: «وقتی میبینم شلوار جدیدت روی زمین افتاده واقعا ناراحت میشوم». کودکی که به او برچسبی چسبانده شود، خیلی زود به آن اسم عادت می کند. توضیح دهید این کاری که او انجام داده است را دوست ندارید. و با او صحبت کنید چگونه این رفتار را تغییر دهد. حتی می توانید به بچه ی بزرگتر اجازه دهید تا در مورد پیامدها به شما کمک کند.