دلایل اینکه برخی کودکان نمی خواهند به جای خودشان حرف بزند؟

کودک نمی خواهد به جای خودش حرف بزند

جیم حرفهای قشنگی می زند، اما وقتی از او می خواهید تلفنی با «عمه جسی» از راه دور صحبت کند، حتی یک کلمه هم نمی گوید. فرزند کوچکتان وقتی که رئیس برای شام به منزل شما می آید پشت پاهای شما پنهان می شود. فرزند هفت ساله ی شما از تأیید حضور شما در همسایگی خودداری می کند.

به خاطر داشته باشید که تا حدی امتناع کودک برای صحبت کردن کاملا طبیعی و عادی است. دنیای بچه های کوچک محدود است. آنچه که برای ما طبیعی است می تواند برای آنها جدید باشد. علاوه بر این، خوبی های جامعه اغلب منطبق نیستند. نه تنها آنها به ملاقات دوست قدیم دانشگاهی شما علاقه ای ندارند، بلکه حتی هیچ توجهی هم به سلام کردن به او نمی کنند. درک سکوت بچه۔ های بزرگ دشتوارتر است، بچه هایی که کاملا میدانند چگونه برای خودشان صحبت کنند. (آنها بقیه روز را پیوسته حرف می زنند.)

هرگز سکوت کودک خود را با برچسب خجالتی بودن توضیح ندهید (حتی اگر کودک واقعا خجالتی باشد. شما می توانید آن را یک پیشگویی کام بخش بدانید و از آن دستاویز استفاده کنید تا همه چیز به حالت عادی برگردد. بهتر است بگویید: «سامانتا تازه شما را دیده است، او تا چند دقیه دیگر با شما صحبت خواهد کرد.»

برای کودکان شش تا هجده ماهه، معمولا یک دوره نگرانی شدید وجود دارد. وقتی آنها در زندگیشان اصول و قواعد را تشخیص می دهند و هر کس دیگری برای آنها مشکوک است. کودک چهار ساله از طرف دیگر اغلب غریبه ها را تشخیص نمیدهد و با همه دوستانه برخورد می کند، در حالی که در هفت سالگی یک بار دیگر با افراد ناآشنا صحبت نخواهد کرد.

شما نمی توانید کودک را وادار به صحبت کنید و نباید این کار را بکنید. اما مواردی هستند که با استفاده از آنها می توانید احتمال اینکه کودکتان خودش بخواهد صحبت کند را افزایش دهید.

از پیش برنامه ریزی کنید

کودک را با افراد دیگر رو در رو کنید.

• آموزش بدهید. وقت بگذارید و به کودک بیاموزید با افراد جدید در شرایط جدید صحبت کند. یک جلسه ی نقش بازی کردن با شخص دیگری بگذارید و با آن شخص صحبت کنید. از او بخواهید سلام گفتن را تمرین کند و در مورد اینکه چه چیزهایی می تواند بگویده صحبت کنید. شروع کننده های صحبت می توانند به سادگی یک شوخی خوشایند یا معما یا پرسیدن سؤالات خاص از فرد باشد، مثل؛ «آیا سگ من رکس را می شناسی؟» و «آیا می” دانی من چند سال دارم؟»
• کودک را در شرایط سخت قرار ندهید. اگر کودک را خجالت زده و تحریک نکنید، می توانید از تکرار این رفتار جلوگیری کنید. بچه ی کوچک برای به حرکت درآمدن نیاز به وقت دارد. و هر چه زمان کمتری او ر در صحنه قرار دهید، هر دوی شما آسوده تر خواهید بود.
• به خاطر حرف زدن کودک را تشویق و ترغیب کنید. وقتی کودک برای خودش حرف می زند، او را تشویق کنید و به او بگویید احساس می کنید او پسر بزرگی شده است. چقدر رشید و بالغ به نظر می آید و چقدر شما به او افتخار می کنید، چقدر صحبت کردن او را دوست دارید.
• انتظارات وتوقعات خود را بیان کنید. بگذارید فرزند بزرگتان بداند شما از او انتظار دارید چیزی بگوید. قانون سلام را عنوان کنید و به کودک بگویید حتی اگر نمی خواهد صحبت کند، باید سلام کند و به شخص خوش آمد بگوید.
• به جای کودک بزرگتر صحبت نکنید. اگر کودک جواب نمیدهد و خیلی هم خجالتی نیست، به جای او صحبت نکنید. به او بگویید اگر دوباره این اتفاق بیفتد، پیامدهایی برای آن وجود خواهد داشت (مثل از دست دادن مزایای زمان صحبت کردن با تلفن) اگر نمی۔ تواند با افرادی صحبت کند که شما می خواهید او با آنها حرف بزند، بنابراین زمان صحبت کردن با دوستش را از دست میدهد.

یک سیستم خاص وضع کنید

اگر کودک از حرف زدن با اشخاصی که شما اغلب می بینید خودداری کند، سیستمی وضع کنید که به شما در حل این مشکل کمک کند. به او بگویید عمه شیلا قرار است برای دیدن او بیاید و با هم دسر بخورید. اینطور تعیین کنید که اگر میخواهد دسر بخورد، باید سلام کند و وقتی از او سؤالی شده جواب باشد. اگر او بگویند «خدا حاق لز تشرین قرصایی شما سپاسگزارم.» می تواند شب هنگام خواب داستانی بشود. از پیش به او بگویید این مزایا را زمانی کسب می کند که همکاری کند و اگر همکاری تکند پیامنشایی خوبی ندارند.