بیماری اوتیسم در کودکان

بیماری اوتیسم در کودکان و راه های درمان آن

بیماری اوتیسم به نوعی از اختلال های رشدی گفته می شود که عمدتا در سه ساله اول زندگی کودک خود را نشان می دهد. تاثیری که این بیماری دارد بر روی مغز کودک می باشد و موجب می شود کودک در رفتارهای اجتماعی خود و همچنین نحوه برقراری ارتباط با سایر افراد دچار مشکل باشد و نتواند هیچ کدام از این امور را درست انجام دهد. به نوعی می توان گفت تمام رفتارهایی که کودک در اجتماع دارد در اثر این بیماری مختل می شود و کودک در انجام برخی از امور اجتماعی خود دچار مشکلات بسیاری می شود.

همانطور که پیش تر نیز گفته شد این بیماری در مغز به وجود می آید و موجب مختل شدن بسیاری از روابط اجتماعی کودک می شود و در اغلب موارد کودکانی که به این بیماری مبتلا شده اند در سن کمتر از سه سال می باشند. در زمانی که کودک باید قدم های اولیه را برای برقراری ارتباط با دیگران بردارد در اثر ابتلا به این بیماری هیچ حرکتی از خود نشان نمی دهد.

بیماری اوتیسم در سال۱۹۰۸ به برخی از بیماری های اسکیزوفرنی گفته می شود که فرد در این بیماری به نوعی در خود فرو می رفت و افسرده می شد. لئو کانر در سال۱۹۴۳ میلادی مقاله ای را در خصوص وضعیت یازده کودک نوشت که دارای هوش بسیاری بودند اما بیش از هر چیزی دوست داشتند تنها باشند و بیشتر رفتارهای آن ها تکراری بوده و برای انجام کارهای خود وسواس بیش از حدی داشتند.

کانر سال ها بعد اسم این وضعیت را اوتیسم اوایل کودکی نامید و یک سال پس از آن دانشمندی آلمانی به نام هانس اسپرگر برای اوتیسم شکل بسیار خفیفی را معرفی کرد که امروزه به آن سندورم اسپرگر گفته می شود. این دانشمند آلمانی پسرانی را معرفی نمود که دارای هوش بسیار زیادی بودند ولی در خصوص برقراری ارتباطات اجتماعی مشکل بسیاری داشتند و نسبت به محیط اطراف و کارهای خود توجه بیش از اندازه نشان می دادند و وسواس بسیاری را در خصوص انجام کارهای خود به کار می بستند.

در سال۱۹۶۷ میلادی نظریه ای مطرح شد که به وسیله آن مادرانی که نسبت به کودکان خود به سردی رفتار می کردند موجب می شدند تا کودکان خود دچار اوتیسم شوند. این نظریه به نام مادران بی روح شناخته شده است و مادرانی را معرفی می کند که نسبت به کودکان خود بی تفاوت هستند و هیچ اهمیتی به آن ها نمی دهند. برخی از محققان و دانشمندان معتقدند مطرح کردن این نظریه در خصوص اوتیسم موجب شده تا مطالعات روانشناسی با چالشی بزرگ روبه رو شود و در واقع آن را نکته ای منفی در خصوص اوتیسم می دانند.

در سال۱۹۷۷ محققان به این نتیجه رسیدند که اوتیسم در اثر شرایط ژنتیکی و بیولوژیکی در مغز به وجود می آید و موجب بروز مشکل برای فرد مبتلا می کند. این بیماری برای اولین بار در سال۱۹۸۰ به عنوان اوتیسم کودکی در لیست اطلاعات بیماری های DSM ثبت گردید و به این ترتیب به عنوان مقوله ای جدا از اسکیزوفرنیای کودکی معرفی شد.

در سال۱۹۸۷ DSM برای اوتیسم کودکی نامی جایگزین را انتخاب کرد که به آن اختلال اوتیسم گفته می شود. از آن زمان به بعد محققان بسیاری در خصوص چگونگی کمک رفتار درمانی تحقیقات بسیاری انجام دادند که موجب می شد کودکان مبتلا به اوتیسم بتوانند رفتار بهتری را داشته باشند.  از آن زمان به بعد برای درمان اوتیسم تحقیقات و آموزش های بسیاری انجام شد تا به این وسیله بتوانند بهترین راه را برای درمان این اختلال پیدا کنند.

در سال۲۰۰۰ میلادی برخی گمان می کردند بیماری اوتیسم در اثر تزریق واکسن به وجود می آمد با اینکه این نظریه به طور کامل رد شده است اما با این حال تولید کنندگان واکسن سعی کردند ماده تیومرسال را که نوعی نگه دارنده است که بر اساس جیوه عمل می کند از واکسن هایی که مخصوص کودکان بود حذف کردند. نه سال پس از این مساله مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها که به نام CDE شناخته می شد برآورد نمود که از بین هر یکصد و ده کودکی که در جهان وجود دارد یک کودک مبتلا به اوتیسم می شود.

این بیماری به گونه ای است که نمی توان جنسیت خاصی را برای آن در نظر گرفت و هر کودکی با هر جنسیتی می تواند به اوتیسم مبتلا شده و با این بیماری بزرگ شود.

روش های انتقال بیماری اوتیسم

از آنجایی که این بیماری مربوط به مغز فرد می باشد تنها می توان مساله ژنتیکی را برای آن نام برد. البته هنوز کاملا مشخص نشده است که این بیماری واقعا بر چه اساسی به وجود می آی ولی تنها چیزی که مشخص است اینکه این بیماری تنها از طریق ژنتیکی منتقل می شود و به غیر از این مورد هیچ عامل دیگری موجب انتقال این بیماری نخواهد بود.

تا کنون هیچ گزارشی مبنی بر مرگبار بودن این بیماری منتشر نشده است و نمی توان آن را عاملی برای مرگ بیماران اوتیسمی دانست.

علائم بیماری اوتیسم

برای این بیماری نشانه های متعددی وجود دارد که موجب می شود والدین به محض مشاهده آن ها کودک را به نزد پزشک ببرند. برخی از این علائم عبارتند از: کودکانی که دچار اوتیسم هستند در برقراری رابط اجتماعی مشکل دارند و به جای بازی کردن و برقراری ارتباط سعی در وانمود کردن دارند. اغلب کودکانی که به این بیماری مبتلا می باشند تا سن دو سالگی بسیار عادی بوده و به مانند دیگر کودکان می باشند اما به ناگاه زبان گفتاری خود را از دست داده و نمی توانند مهارت اجتماعی خوبی داشته باشند و یا به طور کامل در مورد آن ناتوان هستند.

دیگر علائمی که در مورد بیماری اوتیسم می توان عنوان کرد این است که کودکان مبتلا به اوتیسم نسبت به نور و بو و صدا و مزه و حتی لمس حساسیت بسیار زیادی دارند. به عنوان مثال این دسته از کودکان برای پوشیدن لباس زبر بسیار ناراحت می شوند و ترجیح می دهند این دسته از لباس ها را نپوشند.

کودکی که مبتلا به اوتیسم است در طول روز کارهای تکراری را بسیار انجام می دهد و در انجام تمام کارها وسواس بسیاری به خرج می دهد و در صورتی که خلاف این مساله پیش بیاید بسیار افسرده و ناراحت خواهد شد. این قبیل از کودکان البته علائمی که برای هر کودکی به وجود می آید و شدت و ضعف بسیاری دارد و نمی توان تمام این موارد را در کل کودکان مبتلا به اوتیسم مشاهده کرد.

این اختلال نشانه های دیگری نیز دارد که عبارتند از: عدم توانایی در آغاز صحبت و ناتوانی در ادامه دادن بحث، استفاده از دست برای برقراری ارتباط به جای استفاده از کلمات و جملات، عدم رشد سریع زبان و تکلم و در برخی موارد توقف رشد این موارد، نداشتن دقت کافی در دیدن اشیاء اطراف، استفاده از کلمه تو جایگزینی برای کلمه من به عنوان مثال کودکی به اوتیسم مبتلا است به جای اینکه بگوید من می خواهم بازی کنم می گوید تو می خواهی بازی کنی، نداشتن توجه نسبت به اشیا که در بیشتر موارد در۱۴ ماهگی خود را نشان می دهد.

تکرار کلمات و جملات و صحبت کردن بدون هیچ احساسی و نداشتن روابط دوستانه و عدم تمایل نسبت به بازی های کلامی، علاقه شدید نسبت به تنها بودن، ترس از صدای بلند، داشتن میزان بسیار کم حواس پنج گانه، داشتن احساس دست پاچگی بسیار زیاد، خاراندن سطوح صاف و لیس زدن اشیا، واکنش زیاد و یا بسیار کم نسبت به درد، عدم درک کافی از صحبت های گوینده، حرف نزدن و یا بسیار کم حرف زدن. این موارد در کنار رفتارهای بسیاری که از کودک سر می زند و هیچ دلیلی برای آن وجود ندارد می تواند نشانه ای بر اوتیسم باشد.

اگر به عنوان والدین کودک در سنین سه تا چهار سالگی احساس کردید کودک برخی از این علائم را دارد حتما با پزشک مشورت نمائید. یکی از مهمترین عواملی که موجب می شود به رفتار کودک شک کرد رفتار غیر معمولی است که با اسباب بازی های خود دارد.

عوامل ایجاد بیماری اوتیسم

هنوز علت خاصی را برای این اختلال کشف نکرده اند اما برخی از محققان و دانشمندان معتقدند که بیماری اوتیسم در اثر عوامل ژنتیکی به وجود می آید. این عامل یکی از مهمترین عواملی ست که تا کنون در خصوص ابتلا به اوتیسم ذکر شده است البته در برهه ای از زمان افراد گمان می کردند این بیماری در اثر واکسیناسیون نیز به وجود می آید اما زمانی که محققان تحقیقات خود را انجام دادند این نظریه به طور کامل از میان رفت و پس از آن نیز هنوز عاملی برای ایجاد این بیماری پیدا نشده است.

روش های درمان بیماری اوتیسم

برای درمان اوتیسم راهکارهای بسیاری ارائه شده است که برخی از آن ها با دارو می باشد که درمان دارویی برای اینکه از خشم و ناراحتی و عصبانیت کودک جلوگیری به عمل بیاید و مشکلات حواس و بیش فعالی او به همراه مشکلاتی که برای خواب دارد مرتفع گردد و کودک دیگر زود عصبانی نشود به کار گرفته می شود.

راه حل دوم تجزیه رفتار کاربردی می باشد که به این ترتیب مهارت های مختلف کودک تقوت می شود و این برنامه ها برای کودک در خانه انجام می شود. راه درمانی سوم درمان و تدریس به کودکی است که به اوتیسم مبتلا می باشد که در آن که وسیله چندین تصویر و عکس به کودک گفته می شود تا کارهای مربوطه را انجام دهد. درمان جسمی و صحبت درمانی یکی دیگر از راه های درمانی اوتیسم می باشد که در صحبت درمانی با کودک بسیار واضح و روشن گفتگو می کنند که البته این مورد نیاز به زمان زیادی دارد چرا که احتمال دارد چندین ساعت طول بکشد تا کودک بتواند جمله ای را یاد بگیرد.

اگر بخواهید بهترین درمان را برای کودک اوتیسمی خود داشته باشید باید کلیه درمان های گفته شده را به همراه معالجه حسی و بینایی انجام دهید تا نتیجه و اثر بخشی بیشتری داشته باشد. البته بیماری اوتیسم درمان قطعی ندارد و تمام موارد گفته شده موجب می شود تا بیماری در هر مرحله ای که باشد متوقف شده و بیشتر از آن پیشروی نکند.

روش های پیشگیری از بیماری اوتیسم

از آنجایی که این اختلال در مغز کودک به وجود می آید به همین دلیل نمی توان راه حلی برای پیشگیری از ابتلا به آن توصیه کرد. تنها توصیه ای که می توان داشت این است که نسبت به رفتارها و کارهای کودکان خود دقت کافی داشته باشید تا در صورت مشاهده علائمی غیر معمول بتوانید راه حل بهتری را برای درمان انتخاب نمائید.

این بیماری به گونه ای است که در صورت مشاهده علائم آن باید هرچه سریعتر مورد درمان قرار گیرد و در صورت عدم توجه به درمان بیماری پیشرفت کرده و موجب بروز اختلالاتی دیگر در کودکان و افراد مبتلا خواهد شد.

اختلال اوتیسم نوعی بیماری مغزی است که برای آن هیچ مکانی را نمی توان در نظر گرفت.

تعداد کودکانی که به اختلال اوتیسم مبتلا هستند

هنوز در خصوص اینکه چه تعداد از کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم هستند آمار دقیقی ثبت نشده است اما تنها نکته ای که در این بین واضح است این که بیماری اوتیسم در پسران سه یا چهار برابر بیشتر از دختران می باشد. برخی وضعیت اقتصادی خانواده را یکی از عوامل موثر در اختلال اوتیسم می دانند درحالی که اینگونه نبوده و نه تنها این مساله بلکه میزان تحصیلاتی که افراد خانواده دارند و حتی نوع زندگی آن ها هیچ نقشی در این بیماری نداشته و نمی تواند موجب بهتر و یا بدتر شدن این اختلال باشد.

ناتوانی های کودکان اوتیسمی

کودکانی که به اوتیسم مبتلا هستند ناتوانی های بسیاری دارند که یکی از مهمترین آن ها عبارت است از سندرم اسپرگر که بیشتر در سال های نخست مدرسه خود را نشان می دهد و طی آن کودک تداخلات اجتماعی داشته و سعی می کند در صحبت کردن خود دقت بسیار زیادی داشته باشد و نسبت به انجام کارهای غیر معمول نیز علاقه بسیار زیادی دارد.

سندرم رت دیگر اختلالی است که اوتیسم ایجاد می کند که در واقع بیماری ای مخصوص سیستم عصبی می باشد و موجب برگشت می شود به ویژه در زمانی که کودک از زبان و دست های خود استفاده می کند. این بیماری تفاوت بسیار زیادی با اوتیسم داشته و تا کنون تنها در خانم ها این مورد دیده شده است.

ناتوانی دیگری که اوتیسم به وجود می آورد عدم توانایی در یادگیری است که بسیار نادر است و در مواردی به وجود می آید که موردی را به کودک آموزش می دهید و کودک آن را در سن ده سالگی به فراموشی می سپارد.

عدم توانایی در پیشرفت یکی دیگر از ناتوانی های اوتیسم است که اختلالاتی را برای مغز به وجود می آورد و موجب می شود تا بیماری های دیگری نیز به وجود بیاید. این بیماری ها عبارتند از عقب ماندگی ذهنی، تصلب در بافت های مغزی و همچنین صرع و نوعی بیماری که به صورت ارثی می باشد و ناشی از هوش کم بیمار می باشد. این بیماری به صورتی است که ژن ها نمی توانند پروتئین کافی را برای سلول ها به ویژه سلول مغزی تولید نموده و همین مساله موجب بروز مشکلاتی عمده در مغز خواهد شد. بیماری هایی که گفته شد هر کدام به نوبه خود می تواند مشکلاتی را برای فرد به وجود بیاورد و او را دچار ناراحتی های دیگری نیز نماید.