انیمشن و برنامه های تلویزیونی برای کودکان؛ خوب یا بد!

نمایش اعمال خشونت آمیز و قتل و کشتار در تلویزیون، سینما و داستانهای فکاهی

در مورد سینما نیز این مطلب صحیح است . ولی کتب و داستانهای فکاهی باین اندازه از نظر اخلاقی فاسد و منحرف نیست زیرا خواننده میداند که تصاویر و داستانها واقعی نمی باشد. ولی بهرحال در این مورد نیز اصول کلی باید رعایت گردد.

اگر فکاهیات و داستانهائی را که نمایشگر اعمال خشونت آمیز و صور قبیحه است کنار بگذاریم، برای والدین باز هم این سؤال مطرح میشود که آیا سایر کتب و نوشتجانی که پر از از داستانهای قهرمانی مبتذل و پیش پا افتاده و با پر زد و خورد . ولی بدون قتل و کشتار – است تا چه اندازه شخصیت طفل را تحت تاثیر قرار میدهد و ذوق و سلیقه طفل را نسبت به کتب و ادبیات خوب منحرف و خراب میکند؟ بنظر من از این بابت نباید چندان نگران بود . من صدها طفل را میشناسم که مدتها شیفته و علاقمند باین نوع فکاهیات و داستانها بوده اند ولی بعد خود بخود و بتدریج از آن دست کشیده اند.

صور قبیحه

وقتی کودکان بزرگ شدند و رفتن به سه منا و خریدن نوشتجات فکاهی و کتابهای دیگر را شروع کردند، مسئله صور قبیحه مطرح میشود. زمانی که صنعت سینما در هالیوود و سایر نقاط کشور آمریکا تحت کنترل و سانسور بود، نمایش دهندگان فیلمها و فروشندگان کتب ، قوانین مربوط به اجتناب از صور قبیحه را مراعات می نمودند و تأثیر این عوامل در تربیت کودکان کاملا رعایت می کردید ولی از زمانی که دیوان عالی کشور امریکا تمام این سانسورها و موانع را بطور کلی، مگر در مورد نمایش عمدی سور قبیحه لغو کرده است، والدین باید شخصا مواظب و مراقب کودکان خود باشند. ایده آلیسم و انگیزه تولید در افراد بشر ناشی از خویشتنداری و تغییر شکل احساسات جنسی است که در تمام دوران کودکی خصوصا بین ۶ تا

سالگی انجام میگیرد. صریحتر بگویم، بنظر من اگر کودکان دائما در معرض تصاویر زشت و صور قبیحه جنسی قرار گیرند. ممکن است استعداد و توانائی آنها در آینده برای پیشرفت در کار و حرفه و استقرار یک ازدواج خوب و سالم ، مختل کردد . منظور من البته این نیست که با جند نگاه اتفاقی و دزدکی بر این تصاویر ، علیرغم مراقبت والدین و همانطور که برای خود ما نیز در کودکی پیش آمده است ، این مشکلات بوجود میاید . مقصود من آنست که نباید برای کودکان این سوء تفاهم پیش آید که تصور کنند نظرات والدین آنها نسبت بامور جنسی ناتمص و نارسا و عاری از ذوق و ظرافت انسانی است و یا برای آنها کاملا بی تفاوت است که فرزندانشان در باره امور جنسی از دیگران چه می آموزنده

بنظر من باید والدین بفرزندان خود نقط اجاز؛ رفتن بان سینماها و خرید آن کتابهائی را بدهند که از نظر اخلاقی و روانی برای کودکان ، سالم و بی خطر تشخص داده اند.

برنامه های رادیو و تلویزیون

شیفتگی و علاقه ای که اطفال برادیو و تلویزیون دارند مشکلات عدیده ای را برای والدین فراهم می کند.

بزرگترین مشکل در مورد طفلی است که بعداز ظهرها از لحظه ای که بمنزل میباید آنقدر در کنار رادیو با تلویزیون می نشیند تا اورا بزور وادار بخوابیدن نمایند . او بهیچوجه نمیخواهد وقتش را برای خوردن شام یا برای انجام تکالیف مدرسه و یا حتی برای گفتن سلام و احوالپرسی خانواده خود صرف نماید . در این حالت اگر با توافق منطقی ، عاقلانه و عادلانه ولی در عین حال قطعی و مسلم اوقات معینی برای گردش ، برای انجام تکالیف مدرسه، برای غذا خوردن و برای شنیدن و تماشای برنامه های رادیو و تلویزیون اختصاص داده شود هم بصلاح والدین و هم بصلاح طفل است بشرطیکه هر دو طرف اجرای این قرارداد را بدقت مراعات کنند. در غیر اینصورت هر وقت والدین او را در کنار رادیو با تلویزیون ببینند از نظر انجام تکالیف مدرسه اش از او ایراد میگیرند و او را سرزنش میکنند و هر وقت طفل تصور کنند که حواس والدینش در جای دیگر است و با توجهی ندارند رادیو با تلویزیون را روشن میکند . بعضی از اطفال و بزرگسالان میتواند با وجود روشن بودن رادیو بخوبی بکارهای خود مشغول باشند ( آنها ادعا میکنند که حتی بهتر می توانند کار کنند)، معذالک احتمال چنین امری درمورد برنامه های خن پراکنی ( با سخن رانی کمتر از برنامه های موسیقی است . ولی اگر طفل در انجام تکالیف مدرسه اش بخوبی پیشرفت میکند، با این طرز کار نباید مخالفتی کرد.

ترس از سینما

سرگذشت های پرحادثه و ماجراجویانه سینمائی نیز باندار: داستانهای فکاهی و نمایش های تلویزیون و رادیو مورد توجه و علاقه اطفال میباشد. اگر رسوم و شرائط محیط ایجاب مینماید، من تصور میکنم اجازه دادن به طفل هفت ساله ای که میخواهد روز جمعه بعد از ظهر با دوستان خود برای تماشای فیلم مناسبی بسینما برود ، عملی منطقی و بلامانع است . اگر طفل در خارج از شهر زندگی میکند و در نتیجه فقط می تواند با والدینش بسینما برود، ممکن است باو اجازه داده شود که از برنامه های مناسب شب نیز استفاده نماید . بردن طفل خردسال بسینما در شب بهیچوجه صحیح نیست . من اجازه نخواهم داد که طفل بیش از هفته ای یکبار بسینما برود زیرا از نظر سلامت جسم ، سالن سینما برای صرف وقت جای مناسبی نیست.

سینما برای اطفال کوچکتر از هفت سال بسیار خطرناک است . فرض کنید شما از برنامه سینمائی مطلع می شوید (مثلا برنامه کارتون سینما ، میکی موس و غیره) و خیال می کنید ظاهرا برای طفل خردسال مشغولیات خوب و تفریح مناسبی بنظر میرسد. ولی وقتی بدیدن آن میروید غالبا (در سه چهارم موارد) متوجه می شوید که در آن نمایش و داستان لحظاتی وجود دارد که طفل را میترساند . شما باید بخاطر داشته باشید که طفل چهار پنج ساله بین زندگی واقعی و غیر واقعی نمی تواند چندان تفاوتی قائل گردد. از نظ. طفل ، یک جادو گر در روی پرده سینما باندازه یک دزد آدمکش واقعی در نظر شما ، وحشتناک جلوه میکند . تنها راه مطمئنی را که من برای بردن اطفال کمتر از هفت سال سینما توصیه میکنم این است که شما با شخص دیگری که با روحیه اطفال خردسال آشنائی دارد قبلا برنامه سینما را دیده باشید تا کاملا یقین حاصل کنید که هیچ نکته و حادثه ناراحت کننده ای در آن نیست. اگر حتى طفل بزرگتری نیز از رفتن بسینما دچار ترس و وحشت میگردد، از بردن او نیز باید خودداری کنید.