کفش پاشنه بلند توسط مردان مد شد

پوشیدن کفش پاشنه بلند برای اولین بار توسط مرد ها مد شد!

برای اولین بار پوشیدن کفش های پاشنه بلند را مردان شروع کردن و پس از گذشت مدت ها زنان نیز از آن ها استفاده کردند.

هر فردی به غیر از داشتن یک جفت کفش کتانی به کفش های دیگری نظیر کفش مجلسی، بوت، صندل های راحتی و غیره هم احتیاج دارد. در حدود پنج هزار سال قبل مردم مصر چیزی مشابه کفش درست مرده بودند که می توان آن را به جای کفش پوشینه ی پا بنامیم. با دیدن نوع کفش ها می توان به طبقه ی اجتماعی افراد پی برد.

به کفشی پاشنه بلند می گویند که پاشنه ی آن نسبت به سایر کفش ها کمی بلند تر باشد و به علت زیباتر بودن این نوع کفش ها از آن ها بیش تر در مهمانی ها استفاده می شود. باید بدانید که شرکت گوچی پاشنه ی کفش هایی که حدودا شش سانتی متر هستند را کفش های پاشنه کوتاه و نیز کفش هایی که دارای پاشنه های هشت و نیم سانتی متر هستند را پاشنه متوسط و بیش تر از آن را پاشنه بلند تعیین کرده اند.

هرچند امروزه بیشتر زنان و دختران از کفش های پاشنه بلند استفاده می کنند، ولی در زمان های گذشته مردان نیز از طبقه های گوناگون جامعه، از کفش هایی با پاشنه های بلند استفاده می کردند.

تاریخچه ی استفاده از کفش های پاشنه بلند و تزئینی به قرن های قبل باز میگردد و بیش تر در شهر هایی نظیر فلورانس، رنسانس و ونیز از آن ها استفاده می شده است. بعضی اوقات ارتفاع این نوع کفش ها حتی به ۷۵سانتی متر نیز می رسید. باید بدانید که در آن دوران کلیسا نیز با پوشیدن این نوع کفش ها مخلفتی نداشت به این دلیل که با پوشیدن این کفش ها زنان نمی توانستند برقصند و یا مرتکب گناه شوند.

برای راه رفتن های طولانی استفاده از این کفش ها نامناسب بوده به این دلیل که سبب ایجاد درد شدید در پا خواهد شد. بهتر است زمانی که کفش پاشنه بلند به پا می کنید گام های بلند بر ندارید و سعی کنید گام هایی که بر می دارید کوتاه باشند تا به پا های شما آسیبی وارد نشود. همچنین بر روی سطح هایی که لغزنده هستند و یا چمن و سنگ فرش راه نروید.

در زمان های گذشته مردان ایرانی هم از کفش های پاشنه بلند و یا همان پوشینه استفاده می کردند، در حقیقت منظور از مردان ایرانی همان سرباز ها و افراد سواره نظام می باشد که از این نوع پوشینه ها استفاده می کردند.

این نوع کفش ها اغلب توسط سرباز ها ساخته می شد، به این صورت که تکه ای چوب را به انتهای کفش توسط میخی وصل می کردند تا در زمان تیراندازی کردن بر روی اسب هنگامی که روی زین اسب می ایستادند پاشنه ی کفش را به رکاب زین قفل می کردند.

پس از گذشت سال ها در سال ۱۵۹۹میلادی گروهی از سفیران توسط شاه عباس صفوی به اروپا فرستاده شدند و بعد از آن لباس و فرهنگ ایرانی مورد پسند اروپاییان قرار گرفت به ویژه کفش های پاشنه بلند آن ها که سبب شد آن ها نیز از این نوع کفش ها تقلید کنند و از آن پس در کفش های شان از پاشنه استفاده کردند و بعد ها مردمی که در طبقات متوسط و فقیر جامعه بودند نیز از این نوع کفش ها استفاده می کردند، به همین علت اشراف زاده ها برای این که هم بلندتر دیده شوند و هم این که کلاس اجتماعی بالای خود را بیش تر به نمایش بگذارند پاشنه ی کفش های خود را بلندتر می کردند.

شخصی به نام ویلیام کرمر در مجله ی خبری اش در مورد این که استفاده از کفش های پاشنه بلند چگونه به زنان منتقل شد نوشته است که: از سال ۱۶۳۰میلادی بود که زنان دوست داشتند همانند مردان لباس بپوشند و حتی دوست داشتند آرایش شان نیز همانند مردان باشد. به همین خاطر زنان مو های شان را کوتاه می کردند، بر روی سرشانه های لباس های خود اپل قرار می دادند و کم کم شروع به پیپ کشیدن هم کردند. همچنین پوشیدن کفش های پاشنه بلند که یکی از عادات مردانه به حساب می آمد نیز زنان را بر آن داشت که از این نوع کفش ها استفاده کنند تا ظاهر خود را شبیه به مردان سازند.

در نهایت استفاده از کفش های با پاشنه ی بلند به کاری تبدیل شد که توانستند برای آن قانونی تعیین کنند که از آن پس مردان از کفش های پاشنه دار با پاشنه های پهن استفاده کنند و زنان از کفش های پاشنه دار با پاشنه های نازک استفاده کنند.

به تدریج با آغاز دوره ی روشنفکری اختلاف میان کلاس احجتماعی کم تر شد و زنان که عضو جامعه به حساب می آمدند و کار نمی کردند می توانستند از کفش های پاشنه دار استفاده کنند. تا این که در سال ۱۷۴۰میلادی به صورت کامل مردان از پوشیدن کفش های پاشنه بلند منصرف شدند. لویی چهاردهم نیز با قد یک متر و شصت و سه سانتی اش به شدت عاشق کفش هایش که پاشنه های ده سانتی و رنگ قرمز داشت، بود.