پیراهن و شلوار نخی مردانه و کت نیم تنة زنانه، دهة ۱۷۹۰. بنیاد لباس کیوتو، ژاپن

مُد به مثابه راهی برای تشخیص کسانی که از نظم نوین اجتماعی پشتیبانی می کردند، به شمار می رفت. به طرفداری از لباس مخصوص کارگران، که شامل شلوار ی بلند از جنس ماهوت مشکی سخت و پیراهنی ساده یا کت کوتاه قرمز رنگی (کارمانیول/ carmagnole) بود که به همراهِ کلاه کله قندی (phrygian) و کفش های چوبی دارای نشان سه رنگ (مدال گلدار قرمز، سفید، آبی) می پوشیدند، شلوار های سه ربع و جوراب های ساق بلند ابریشمی از دور خارج شدند.

افرادی که چنین پوششی اختیار می-کردند یا کسانی که شلوار سه ربع نمی پوشیدند به «ساکیلوت»ها (sans-culottes) معروف بودند. برای زنان نیز به همان ترتیب پارچه های طبیعی در قالب طرح ها و شکل های ساده، جایگزین ابریشم های پرزرق وبرق و زینت آلات تجملی شد.

انقلاب فرانسه

انقلاب فرانسه کاتالیزور تحولی عظیم بود که در زمینة مُدهای رایج به وقوع پیوست. در طرفداری از سادگی و ناتورالیسمی که مظهرر ایدئولوژی مساوات طلبی انقلاب بود، طرح های مجلل و غیرطبیعی دورة روکوکو نهاده شد.

ژاک لویی داوید (۱۸۲۵-۱۷۴۸)؛ لویی شانزدهم (۹۳- ۱۷۵۴)؛ ماری آنتوانت (۱۸۹۳-۱۷۵۵)؛ ماکسیمیلیان رُبسپیر (۹۴۴-۱۷۵۸)

سادگی؛ ناتورالیسم؛ ایدئولوژی؛ «حکومت وحشت»؛ ساکیلوت (sans-culottes)
منشاء نارضایتی هایی که به شکل گیری انقلاب ۱۷۸۹ فرانسه انجامید، گوناگون بود. کمبود مفرط غذا، ناکامی-های اقتصادی،، اختلافات داخلی دربار پرتجمل و عیاشی های بی جا و ناشایست لویی شانزدهم و ملکه اش، ماری آنتوانت، جملگی، عوامل سهیم در این رُخداد بود.

نابرابری ای که مشخصة رژیم سابق بود از میان رفت و لباس ها، به منظور ارتقاء و نمایش آرمان های نظم نوین اجتماعی، آگاهانه،، جنبة سیاسی یافت. پارچه های ابریشمی جای شان را به پارچه های نخی سپردند، الگوی لباس ها ساده تر و زینت آلات تجملی و پرزرق وبرق از دور خارج شد.

این امر فقط تحولی آرمان گرایانه نبود؛ طی حکومت وحشت (از سپتامبر ۱۷۹۳ تا ژوئیه ۱۷۹۴)، زمانی که به فرمان ماکسیمیلیان رُبسپیر مخالفان دولت را اعدام می کردند، در ضرورت دوری جُستن از دربار، پای مسئلة صیانت نفس در میان بود.

مد فرانسوی

هرچند این جریان دال بر گسست کامل با مُد فرانسوی قبل از انقلاب نبود، و در عوض به منظور تسریع آن چه پیشاپیش، خود را باا عنوان گرایش عموم معرفی و عرضه کرده بود، مورد استفاده قرار گرفت. برای زنان، ناتورالیسمی که از سال های دهة ۱۷۷۰ آغاز شده بود تا پیش از درآمدن به قالب سبک نئوکلاسیک غالب بر «دیرکتوار» (۹-۱۷۹۵) و عصر ناپلئون (۱۸۲۰-۱۷۹۹)، تداوم یافت.

علاوه بر این، زنان فرانسوی، بی خبر از شورش خودشان در آینده ای نزدیک، سبک هایی انقلابی اختیار کردند که زنان آمریکایی در جریان انقلاب خود (جنگ استقلال، ۸۲-۱۷۷۵) به تن می کردند. آنانی که کرست، ژوپن و پودرهای روکوکو را کنار نهاده بودند، به مدل های موی فیلادلفیا (à la philadelphie) و البسه ای از جنس پارچة نخی ساده و رنگ خاکستری آمریکایی روی آوردند.

شلوار سه ربع

برای مردان، باور مساوات طلبی انقالاب در قالب پوششِ «ساکیلوت» (sans-culottes/ به صورت تحت اللفظی یعنی بدونِِ شلوار سه ربع) تجسم یافت. در این زمینه، روایت های مختلفی وجود دارد، اما بسیار احتمال می رود این لباس کمابیش منحصر به قلمروی کارگران و تظاهرکنندگان خیابانی باقی مانده باشد. پس از انقلاب، شکلی تکامل یافته از کت وشلوار فراکِ برآمده از لباس اسب سواری انگلیسی را عرضه کرد، که به لباس روزمرة طبقة متوسط و مرفه بدل شد.

طرد البسه و منسوجات پرتجمل و گران قیمت، که نماد ِ ستم و سرکوب و طبقه-بندی اجتماعی بودند، به طرزی تناقض آمیز، صنایع نساجی و مُد فرانسوی را به مصیبتی عظیم دچار ساخت و این کارگران بودند که در این میان، بیش از همه متحمل رنج و آسیب شدند.

ایده آلیسم دگماتیک، که ویژگی برجستة دورة نخست انقلاب بود، جای خود را به دورة دیرکتوار بخشید و بار دیگر، علاقه به مُد وو نوگرایی رفته رفته در جامعه شکل گرفت. مجلات مُد از نو پدیدار شد و سبک نئوکلاسیک، که با اصول و عقاید دموکراتیک یونان و روم باستان هم خوانی داشت، تا ۱۸۲۰، حاکم بی چون-وچرا مُد به شمار می رفت