دامن شلواری

دامن شلواری . زانوبند زینتی (Cannons)؛ نیم­تنه؛ کلاه گیس؛ جلیقه

چشم­انداز پرآشوبِ سیاسی بریتانیای قرن هفدهم، در لباس این دوره نمود یافته است. در تمام مدت حکومتِ خشکه مقدس و تندروی الیور کرامول، سبک پوشش طرفداران او از الگوها، تزئینات و رنگ­های ساده و بی­ پیرایه برخوردار بود. بعد از مرگ کرامول، در سال ۱۶۶۰ بازگشت چارلز دوم از تبعید به سلطنت، منجر به پیدایش مُدی شد که تجملی، بسیار پر زرق­وبرق و درست نقطة مقابل پوشش ساده­ای بود که جایگزین آن شد.

خاصه برای مردان، مُد بیش­ازپیش به شیوه­ای برای جلوه­ فروشی و خودنمایی بدل شده بود و یکی از مردمان آن روزگار، آن دوران را «عصر عجیب و غریبِ زن صفتیِ مردانی که می­کوشیدند سبک پوشش و جامه ­های خود را از زنان تقلید کنند» دانسته است. روبان­های طویل، تورهای زینتی، منگوله­ ها و پاپیون­ها، جامه­ های مردانة اشرافی و رایج آن زمان را زینت می­بخشیدند.

دامن شلواری

دامن ­شلواری گل­وگشادی که پوشیدنشان پیش از دوران بازگشت نیز متداول و به دامن­شلواری­های «راین گریو» معروف بود، بعد از سال ۱۶۶۰ فراگیر شد. این دامن­شلوارهای مزین به روبان­های فراوان و بسیارگشاد بود (گاهی ۸/۱ متر یا شش پا عرض­شان بود) که ممکن نبود بتوان آن­ها را از دامن کوتاه تمیز داد.

دنباله ­های تزئینی دور زانو، که زانوبند زینتی خوانده می­شد، به سرِ جوراب­های ساق­بلند وصل بود. این تزئینات، شامل روبان یا تورهایی پر زرق­وبرق و با چین­های فراوان بود که به دامنی بر روی چکمه­ های تا سرِ زانو می­ماند. نیم­تنه را که یک کت کوتاهِ تنگ و چسبان بود، بر روی پیراهنی با چین­های ملایم بر تن می­کرد.

جلوة این مُد با تبِ روزافزون استفاده از کلاه­گیس ­هایی که آشکارا مصنوعی, پر زرق­وبرق و زیادی تصنعی و مدل­دار بود، به کمال می­رسید. این کلاه­گیس­ها، مُدل­هایی را در بر می­گرفت به غایت حجیم، با فرقِ وسطِ آراسته و پیراسته و حلقه­های مجعدِ مو که تا روی شانه می­ریخت. این مُد تا سال­های آغازین ۱۷۰۰ مرسوم باقی ماند.

مد فرانسوی

از سال ۱۶۶۶، هم ­پای کوشش­های صورت­گرفته برای از میان برداشتن سلطة مُد فرانسوی، چارلز دوم به­منظور رفرم البسة مردانه تلاشی دسته ­جمعی را به جریان انداخت و نمونة ابتداییِ کت و شلوارهای سه تکه­ای امروزی را در دربارش باب کرد. این نمونه، که الگوبرداری شده از یک دست لباس سنتی ایرانی بود، شامل یک جلیقة بلند است (آن­چه که امروزه با همان نام جلیقه می­شناسیمش) و آن را در زیر کتی با همان قدوقواره (مدل تکامل­یافتة نیم­تنه) به همراه شلوارهای سه­ربع کمابیش تنگ و چسبان به تن می­کردند. از شارحین آن روزگار، نظیر ساموئل پیپس و جان اِولین، روایات بسیار ارزشمندی مبنی بر رواج چنین سبک­هایی از لباس به ثبت رسیده است.

با وجود این که مُد مردانه دستخوش تحولت تمام عیار و اساسی شده بود، سبک­های زنانه­ای که طی دورانِ بازگشت رواج یافت، در مقایسه با آن­چه که در اوایل دوران پادشاهی استوارت بر تن می­کردند، تنها از تغییرات و دستکاری­های جزئیحکایت داشت.

لباس­های شب (تا سال ۱۶۸۰) هنوز از دامن و یک نیم­تنة کمر˚کرستی جدا و چسبان تشکیل می­شد. هرچند در طی دوران بازگشت، این نیم­تنه ­ها، تنگ­تر و قسمت جلوی آن­ها بلندتر شد و یقه­های دکلته و کاملاً بازشان به تور یا نوار کتان آراسته بود.

برگرفته از کتاب گرایش های طراحی لباس . نویسنده آیدا تدین