پله فوقانی شیب دار امفی تئاتر ارامگاه

پله فوقانی شیب دار امفی تئاتر ارامگاه، دید به سمت شرق به طرف کلیسا

پس از این خوشامدگویی مهم،در پله فوقانی شیب دار امفی تئاتر ارامگاه گرمای فضایی داخلی تک تالار و پوشیده از الوارهای چوبی غیر منتظره است.

در اینجا ،فضای نسبتا تاریک با ستون ها برجسته می شوند که به شکل قطری نور جانبی از سه گوشه را فیلتر کرده که با منبع قویتر نور از بالا در مرکز متعادل میشود.

در زیر محفظه ی بام، چهار ستون نور باریکی را مشخص می کنند که میانه اتاق را اشغال می کند. مجهز شده با پنجره های سه ارسی که بالاترین قسمت ها ان ها در تاریکی می درخشد، این فضای بیرونی کوچک نه تنها و تهویه بلکه فضای در دسترس کاربران را نشان می دهد.

اتاق شامل اجاق، یک پیانو و چند میز و صندلی استو حال بیشتر به عنوان اتاق جلسه استفاده می شود. دو دالان اصلی در قفسه ها ساخته شده اند.

عایق کاری دیوارها مجموعه ای از پنل ها است که یک روی ان ها با حصیر از جنس نی پوشیده شده و سمت دیگر ان ها تخته های سیاهی که ثابت شدن ان ها امکان معکوس کردن به ان ها می دهد اگر صدای اتاق نیاز به تنظیم داشته باشد.

افق داخلی و کلیدی با میزها ایجاد می شود و این در حالی است که سفیدی سطوحشان بر تاریکی نسبی ورودی غالب شده است.

این پروژه از سوی «گودفردو کروز» ، «میگوئل ایکئوم» [129] و «ژان پوسل» [130] در 1971 دی پی اقدام شاعرانه اداره شده که در برگزیده طی مسیر حول این منطقه از محل و اظهاریه سومی بود که سرنوشت این بود محلی برای موسیقی باشد اگر موسیقی دان و نوازنده ای در بین ما وجود ندارد.

احساسی که هدف چنین تالاری باید برای تفسیر در دسترس باشد یعنی ورای ارایه روندی برای عملکرد و موسیقایی که باید به عنوان دستور العملی برای مباحث در مورد زندگی جامعه عمل کند، در اغاز شناسایی شد.

از انجایی که ساخت ان همیشه رایج بوده، تطبیق پذیری ان با دامنه ای از کاربردها نشان داده می شود که برای ان یافت شد.

ورای تک نوازان موسیقی که نامش نشان می دهد، جلسات کارکنان مدرسه «وال پاراسو» [131] را هر چهارشنبه برای سی سال گذشته برگزار نموده واستودیوهای طراحی مختلف و در دهه 1970 شاعری بهنام «ایگناسیوبال ساز» [132] حتی از ان و به عنوان محل اسکان استفاده نموده.

با این حال مانع نشده تا مکان عمومی باقی نماند زیرا او خوشحال بود میزبان تک نوازان شعر باشد که همه به ان دعوت می شوند.