نمای جنوبی مدرسه و نور آن

انچه که «ویلن» [167] باید در مورد ساختار روابط ملموس در مدرسه توضیح دهد، نقطه ی گسستگی برای بحث در مورد روشی موثر در این زمینه است که استراتژی نورپردازی ساختمان نامیده می شود. روشی که «اودانل و تئومی» از ان استفاده کرده اند، برای او سوال برانگیز می باشد.

این مبحث با توضیح گسترده ی تفکر نهفته در استراتژی نورپردازی نسبتا غیر عادی طرح شده برای کلاس های درس اغاز می شود که سنتز پرسپکتیو معماران را از مفاهیم اجتماعی، اموزشی و فیزیکی (نور/صدا/توپوگرافی) با توجه به این محل را منعکس می سازد.

نور در کلاس

نورپردازی کلاس درس همیشه مفهوم اصلی در طراحی مدرسه بوده است، اما نظریه هایی در مورد اینکه چگونه تفکر دانش اموزان در طول سال تغییر کرده است، باید مورد بررسی قرار گیرند، بنابراین نظریه هایی در مورد محیط کلاس درس باید فراهم شوند.

مهم تر از همه این تاریخ است که برخی از مشکلات موجود بر سر راه تلاش برای بهبود بخشیدن به طراحی با در نظر گرفتن کمیت ان اشکار می سازد، برای مثال ، تشکیل دستورالعمل های محیطی مفید و موثر که مشکلات طراحی بیشتری را ایجاد نکنند و مشکلات موجود را نیز بر طرف سازند.

همچنین توضیح داده شده است که چرا مباحث بین مسولیت اموزش و معماران در مورد فضای کلاس های درس برای طراحی مکان هایی شبیه سازی شده حائز اهمیت هستند.
این فلسفه ی اموزشی جدید نشان می دهد که مدارس باید به سمت جنوب قرار گیرند طراحی شوند بنابراین اماکن اموزشی در معرض هوای تازه و نور خورشید قرار می گیرند. و حرکت بین قسمت های داخلی و بیرونی ساختمان تا حد امکان، ممکن خواهد بود.

بلافاصله در سال های پس از جنگ جهانی دوم این تاکید بر مزایای مثبت نور( روشنایی) بر تقاضایی انجامید که حداقل ترازو های نوری ( روشنایی) باید در کلاس های درس در دسترس باشند که این اطمینان حاصل شود که دانش اموزان در محیطی با نور کافی قرار خواهند داشت.

از انجا که اغلب به لحاظ گرمایی به خاطر نداشتن نور کافی نامناسب هستند. این ساختمان ها در تابستان بسیار گرم و در زمستان بسیار سرد خواهد بود.

برگرفته از کتاب معماری نور ، نوشته امیر نادری

از من بپرس 2